Isbells - Vakmanschap huwt tederheid

De Warande, Turnhout, 2 april 2012

Gisterenavond in Turnhout deden de Stille Kempen hun naam alle eer aan. Zowel tijdens de set van Mad About Mountains als tijdens die van hoofdact Isbells leek het soms of we alleen in de Kuub zaten. Mooie zaal overigens, waar de artiesten lager staan dan het publiek. Een beetje zoals in een amfitheater dus, maar wel veel knusser. Ideaal voor een avondje intieme muziek.

Piet De Pessemier van Mad About Mountains speelt live met drie andere muzikanten, die zijn gemoedelijke americana opfleuren met gepaste toefjes drums, streepjes lapsteel, likjes bas en harmoniezang. De tenor van Myrthe Luyten vloeide mooi samen met de vrij hoge zang van De Pessemier wat hun cover van Gillian Welch (The Way It Will Be) alleen maar ten goede kwam.

Stijn Persoons, De Pessemiers partner in crime sinds Krakow haalde allerlei borstels boven om zijn kit zo subtiel mogelijk te laten klinken en hij slaagde met brio. Afsluiten deed Mad About Mountains met een lekkere versie van hun beste song Best Friend. Dat was meteen ook de entree voor drie vijfde van Isbells, want zowel Gaëtan Vandewoude als Gianni Marzo en Chantal Acda kwamen het kwartet van M.A.M. versterken.

Isbells trok resoluut de kaart van het nieuwe album ‘Stoalin’’, wat meteen aangeeft hoeveel vertrouwen Vandewoude en co hebben in het nieuwe materiaal. Met opener Stoalin’  startte Isbells behoedzaam en bijna even stil als het publiek in de zaal. De Kuub was niet helemaal uitverkocht, maar zat toch gezellig vol. Opvallend was dat meteen na het tweede nummer erenthousiaste “woewoes” opklonken vanuit de blauwe zitjes. We wisten dan al - dankzij voorkennis van het album -  dat dit een zegetocht zou worden voor de band.

Het geluid zat van bij de eerste noot goed, de songs zijn uitstekend en de band bestaat uit stuk voor stuk getalenteerde mensen, die voortdurend van instrument wisselden. Terwijl Gaëtan Vandewoude (stem en gitaar), Chantal Acda (stem, gitaar, floortom, vibrafoon, xylofoon en melodica), Christophe Vandewoude (drum, elektrische gitaar) en de trompettist/ bugelspeler voor de ingetogen sfeer zorgden, zorgde Gianni Marzo op zijn eentje voor de gepaste scheuren in het geluid met zijn gitaar en lapsteel. Dat ook hij heel subtiel kan zijn, hoeft geen betoog. We kennen hem immers van bij Marble Sounds, maar wat hij tijdens Letting Go deed op de omnichord, was even delicaat als het lopen van een schaatsenrijdertje op het wateroppervlak.

Na een paar bekendere nummers zoals de nieuwe single Illusion en het oudje Maybe meende Vandewoude dat het tijd was geworden om het publiek aan te porren tot enige interactie tijdens het vrolijke Baskin. Toen dit nummer akoestisch naar zijn eindpunt ging, zong het publiek ingetogen mee. Daarop waagde de band een gokje om te zien of de songs gekend waren. Amper drie gitaaraanslagen later zette het publiek As Long As It Takes in.

Missie volbracht. Tijd voor de apotheose. Elation, Isbells ode aan de vreugde, eindigde net als op de plaat in een stuiterende geluidsgolf. Daarvoor zorgden deze avond niet alleen Isbells, maar ook de vrienden van Mad About Mountains. Zelfs de mama van Chantal Acda mocht haar keel wijdopen zetten. Het kinderkoor lieten ze dan wel thuis, mama Acda was een leuke understudy.

Tijdens de bis geen Reunite, maar wel het opwekkende countrynummer Ain't Gonna Go Home Tonight. Dit nummer haalde het album niet, maar wat een song!

Isbells bewees dat je met vakmanschap en tederheid een zaal kan inpakken ook als die je songs niet of nauwelijks kent. Het volgende optreden, is al uitverkocht, dus is de verovering van China nu ook maar een kwestie van tijd.

Je kan Isbells hier nog aan het werk zien.