IQ - Indrukwekkend verjaardagsfeestje
The Spirit Of '66, Verviers, 3 mei 2011
Vorig jaar nog vierden de Britse progrockers van IQ het vijfentwintigjarig jubileum van 'The Wake'. In 2011 nemen de festiviteiten een grotere omvang aan: de band gaat op tour onder de banier 'IQ30'. De Spirit of '66 liep aardig vol voor wat een heuse triomftocht voor de band zou blijken. Met de terugkeer van bassist Tim Esau (na twintig jaar!) en drummer Paul Cook leek het evident dat men in de oude doos ging graaien.
Dat er gestart zou worden met een selectie uit 'The Wake', lag een beetje voor de hand. Outer Limits blijft een geweldige opener. De sfeer zat er dan ook meteen in. Het was meteen onze eerste kennismaking met nieuwe toetsenist Neil Durant, die een erg degelijke en ontspannen indruk maakte. Hij had leuke oogcontacten met gitarist Mike Holmes, die uiteraard de show stal in zijn solo's en grapjes met het publiek maakte. Dat Belgisch biertje smaakte duidelijk.
Van meet af aan was ook duidelijk dat dit een passage langs het hele oeuvre zou worden. Het eerste deel van het concert stond in het teken van de latere albums. Breathtaker is live altijd een topper, al miste je wel de intro Laid Low waarmee het op conceptalbum 'Subterranea' een eenheid vormt. Tegenover dit donkere verhaal stelde men het (naar IQ-normen toch) luchtigere Stronger Than Friction van het laatste album 'Frequency'. IQ schreef hiervoor enkele van hun meest memorabele melodieën. Ook het titelnummer maakte indruk.
Born Brilliant bewees nog maar eens dat 'Dark Matter' (2004) goed op weg is om een klassieker te worden. Dan was het tijd om de stem van Peter Nicholls enkel met keyboards te ondersteunen. The Sense In Sanity deed nogmaals 'Subterranea' aan. Een uitgeklede versie van War Heroes werd gevolgd door Nothing At All. Een beetje verrassend, want beide zijn afkomstig van 'Are You Sitting Comfortably' (1989) waarop Paul Menel de partijen inzong. Van die andere Menel-plaat, 'Nomzamo' ('87), moest natuurlijk het sterke Human Nature gespeeld worden. De uitvoeringen bewezen dat ook deze IQ-versie zijn tijd overstijgt.
Even zakte Nicholls door zijn stem tijdens publieksfavoriet Guiding Light, maar ironisch genoeg gaf dat de song een emotionelere ondertoon. En dan was het tijd voor de grote finale. Dat moest sowieso een epic worden. Het had Narrow Margin of Harvest Of Souls kunnen zijn, maar men had geen betere keuze kunnen maken dan The Last Human Gateway van het debuut 'Tales From The Lush Attic' ('83). Tegen een achtergrond van opmerkelijke visuals ontwikkelde het zich tot een tijdloos meesterwerk: twintig minuten puur genot, niks geen mottenballen of belegen geurtjes.
De visuals toonden uiteraard ook de evolutie over dertig jaar van een band in zijn diverse line-ups. Het leverde leuke en nostalgische beelden op. Leuk, want er was een tijd dat Tim Esau nog een weelderige haardos had. Zou men na het vertrek van John Jowitt geadverteerd hebben voor een bassist met kale knikker? Nostalgisch, dat werden wij ook van de encores: No Love Lost was ook vroeger een geliefde showstopper. Awake And Nervous en The Wake deden ons een laatste keer opkijken, vol bewondering voor de enorme kwaliteiten van deze vroege songs.