Interpol - Stijlvol, strak en statisch

Vorst Nationaal , 25 januari 2015

Interpol is helemaal terug van weggeweest. Na vier jaar stilte met een sof van een plaat daaraan voorafgaand bewezen ze in Klub C op Rock Werchter deze zomer bewezen ze al dat ze in grote vorm waren. Hun vijfde studioplaat ‘El Pintor’ die net na de zomer uitkwam, bevestigde dit alleen maar. De sound is opnieuw krachtig, de gitaren zijn terug prominent aanwezig en Banks klinkt weer venijnig als vanouds. Met die gedachte in ons achterhoofd gingen we ze bekijken in Vorst Nationaal.

Interpol - Stijlvol, strak en statisch



De Californische band Health mocht de zaal opwarmen. Voor wie er niet op voorzien was, was deze band wel even slikken wegens ‘niet makkelijk’. Het kwartet vloog er onmiddellijk in om pas na een tiental minuten even wat gas terug te nemen. We hoorden veel noise en electronica waarbij de drums steeds een prominente plaats kregen. Aan overgave, energie en volume zeker geen gebrek bij Health, maar we misten toch vooral songs.

Interpol startte zijn show uptempo en strak met het fantastische Say Hello To An Angel uit debuutplaat ‘Turn On The Bright Lights’ van ondertussen ook al dertien jaar geleden. Uit ‘El Pintor’ volgende daarop onmiddellijk My Blue Supreme en Anywhere.

Het bekendste nummer van de groep, Evil, zat zeer vroeg in de set en deed de zaal een eerste keer ontploffen. Hands Away haalde de vaart even uit de set, maar zorgde wel voor een spannende opbouw. Met Desire volgde daarop het beste nummer uit hun nieuwe plaat. De song drijft zalig op die heerlijke gitaarrif van gitarist Daniel Kessler.

De set was vooral samengesteld uit nummers uit de twee eerste platen van de groep, ‘Turn On The Bright Lights’ en ‘Antics’ en de nieuwe plaat ‘El Pintor’. Niet toevallig de drie beste platen van de groep en ook de platen die best bij elkaar aansluiten.

Uit de derde plaat ‘Our Love To Admire’ kwam enkel de song Rest My Chemistry voor in de set en uit de verschrikkelijker vierde speelde de groep de eerste single Lights. Er konden slechtere keuzes gemaakt worden uit die albums, maar toch waren ze geen meerwaarde voor de set.

Van Not Even Jail onthouden we vooral de aangenaam wegspelende outro. Met Slow Hands slaagde de groep er pas voor de tweede keer in het publiek uit zijn dak te laten gaan.

In de bisronde passeerden nog de eerste single uit ‘El Pintor’ All The Rage Back Home waarbij Banks al croonend binnenkwam, maar waarna de band toch volle bak aan de slag ging. Het rustige NYC en eerder saaie PDA klokte de set finaal af op een uur en vijftien minuten.

De groep stond er weer stijlvol bij, speelde als vanouds vrij statisch maar wel strak en met een lichtshow die vooral uit tegenlicht bestond. Er zat tempo in de show en de setlist zat afwisselend in elkaar. We kunnen concluderen dat we een goed optreden zagen van Interpol, maar ook niet meer of minder dan dat.

25 januari 2015
Patrick Blomme