Inara George & Van Dyke Parks - Verantwoorde Disney
Handelsbeurs, Gent, 10 januari 2009
Van Dyke Parks is een grote naam onder muzikanten, al is het niet zo simpel om uit te leggen waarom. Hij leverde bescheiden bijdragen aan massa's platen, en verwierf vooral bekendheid met zijn samenwerking met Brian Wilson voor de beste platen van the Beach Boys. Inara George is de dochter van Lowell George van Little Feat. Samen maakten ze een plaat, en die stelden ze aan het Belgische publiek voor in de Handelsbeurs.
De matige publieksopkomst was vast en zeker te wijten aan het feit dat beiden zo 'n uitgebreide inleiding nodig hadden. Men opteerde dan ook voor een zeer stemmige café-setting zodat de sfeer erg goed zat voor publiek en muzikanten. VDP en zijn jazzy combootje zaten al te wachten en verwelkomden het publiek met een paar vrijblijvende jams. En dan mocht Inara George op het podium komen.
In het eerste gedeelte van de show kwam Inara's recentste plaat 'An Invitation' quasi integraal aan bod. De songs hielden qua klank en tekst het midden tussen Suzanne Vega, Joni Mitchell en Martha Wainwright. Het was een van de eerste concerten in deze setting zonder uitgebreid orkest en alles klonk dan ook nog fris en speels.
Inara wist met haar songs en stem de aandacht vast te houden. Gelukkig deed zij niet mee aan de "schreeuw maar raak"-rage. Ze bracht voornamelijk liefdesliedjes, soms met kleine haakjes aan. Allemaal degelijk geschreven en mooi gearrangeerd, maar niets dat onder je vel kroop en daar dagen bleef zitten. Een mens moet niet te veel eisen ook natuurlijk.
Dan was het de beurt aan Van Dyke om een feestje op gang te trekken: een vat blijmoediger songs werd aangeslagen en dit keer werden de vocalen gedeeld door beide protagonisten. Van Dyke gooide er songs tussen van Randy Newman en Harry Nilsson. Door de opgewekte sfeer, de orchestratie, het lieveheersbeestjesjurkje van Inara en de koddige stem van Van Dyke Parks leek het soms wel de betere Disney-soundtrack. Muzikaal en cultureel verantwoord, wel te verstaan.
Het speelplezier droop van het podium en Inara leek oprecht verbaasd dat er überhaupt iemand naar haar wou komen kijken en luisteren. We kregen nog wat vaudeville toen VDP na het bisnummer vief van het podium wipte op zoek naar een toog. Het publiek wilde uiteraard meer en de man moest zich zonder drank nog door Sailin' Shoes - een song van Inara's vader - improviseren.
De kleine groepsbezetting en de bescheiden zaal leenden zich uitstekend voor een avondje plezier en kwaliteit voor muzikanten en publiek. Dat er niet veel aan de ribben was blijven plakken, namen we erbij. Dan worden we volgende keer weer aangenaam verrast.