Ik Zie U Graag 2014: - Satirische propaganda van Vlaamse supergroep
Mezz, Breda, 17 april 2014
Ik Zie U Graag, het Nederlandse festival voor Belgische import, vond dit jaar voor de zesde maal plaats in Mezz, Breda. Het geesteskind van programmeur Marco Petersen kende de afgelopen jaren een mooie opmars en omving daarom dit weekend al drie avondvullende programma's. Waar op vrijdag en zaterdag uitverkochte zalen klaar stonden voor de propaganda van populaire groepen als Intergalactic Lovers en Amatorski of opkomend talent als Robbing Millions, daar was de slotdag geheel gewijd aan één gerenommeerde 'muzikale duizendpoot' uit Vlaanderen. Dit opzet slaagde wonderwel. Op zijn Hollands: heel gaaf om te zien hoe de veelzijdigheid van belpop gedemonstreerd konden worden aan de hand van het oeuvre van slechts één man.
Het mocht dan Ik Zie U Graag heten, maar zondag 13 april was eerst en vooral Mauroworld. Pawlowski, die uiteraard al lang geen introductie meer behoeft, mocht van de Mezz een avondlang zijn eigen muzikale pretpark creëren. Daar stond hij dan, onze Mauro, 42 jaar oud. Perfect gekapt, stoer in jeans en zwart overhemd, achteloos tegen de bar geleund met een flesje bronwater in de hand. Het optreden van Black Cassette was een van de spaarzame momenten dat Pawlowski zich niet zelf op het podium hoefde te begeven. “Op verzoek van de meester” zette de band iets na 8 uur 's avonds nog een bisnummer in.
Het optreden van de band van Sjoerd Bruil had in het afgelopen half uur ook op behoorlijk wat goedkeuring van het publiek kunnen rekenen. Tegen de ondergaande lentezon, die door de grote ramen de kleine zaal van Mezz binnenviel, speelde het viertal een flink funkende set vol materiaal van 'Circo', het album dat op 21 april verschijnt. Een overwegend mannelijk publiek liet zich in dit decor de frisse indierock, die een knipoog maakt naar Elvis Costello, goed smaken. Net als de Belgische pintjes, die aan schappelijke prijzen te proeven waren. Het moet overigens wel even vermeld worden dat de twee soorten La Chouffe het enige Waalse tintje aan het hele festival waren. Een kniesoor die daar op lette.
Black Cassette speelde begeesterd, maar niet geheel vlekkeloos. De karige mix van het basspel van Pascal Deweze viel evenwel alleen de geluidstechnicus te verwijten. Bovendien kon het nauwelijks deren; de band was muzikaal sowieso precies dwars genoeg om de smaakpapillen eens goed aan het werk te zetten. Ideale opener, en naar 'Circo' zien we uit.
Voorts was het wachten op Gruppo Di Pawlowski begonnen, Mauro's meest actuele muzikale project en zodoende toch de band waar iedereen deze avond het meest van te verwachten kon hebben. Dat hij eerst nog een hoed opzette en kort een paar akoestische liedjes speelde op een geïmproviseerd tussenpodium, was een welkome afwisseling. Binnen een halve minuut na de laatste aanslag van Hier Een Lied was Nieuw Zwart Trio alweer vertrokken.
De muziek, klaarblijkelijk toch echt oorspronkelijk geschreven voor de gelijknamige dansvoorselling van Wim Vandekeybus, schopte iedereen die al aan de maandag dacht te kunnen denken weer wakker. Deze groep was gekomen om te rocken. We werden ogenblikkelijk getrakteerd op iets wat we best omschrijven als magistraal epileptische furie. Mauro huppelend van het ene been op het ander, een loeihard en gortfdroog beukende Jeroen Stevens, en dan dat gierende gitaargeluid van Elko Blijweert. Onze monden vielen open – maar zouden dat later op de avond nog eens wijder doen.
Mauro's powerpopband Hitsville Drunks diende nog even te onderstrepen dat de beste man ook op vocaal vlak zijn mannetje staat. Het melancholische Retro Artist en vuige Clean Adult Fun waren enkele hoogtepunten uit de set, die wel iets aan de lange kant was. De samenstellers van het tijdsschema hadden er wellicht beter aan gedaan de pakkende, maar in vergelijking met de rest van het programma ook wat brave bluessongs al wat vroeger op de avond te plaatsen. Nu verslapte hier en daar onze aandacht.
Het slotakkoord mocht dan eindelijk door Gruppo Di Pawlowski gaan worden gegeven. Waar karikaturale idolatie (een Evil Superstars-tributeband stond aan de wieg van deze nieuwe supergroep) al niet goed voor kon zijn! En wat een geniaal en geslaagd idee om de muzikale erfenis van experimentele groepen als Captain Beefheart, Truman's Water, en Jesus Lizard te doen herleven – maar dan met de live-intensiteit van Grinderman.
Acht opeenvolgende doodslagen luidden Hey Fat Sinister Genius in, en daar begon de grote performance. Pawlowski stortte zich tijdens het concert minstens twintig maal ter aarde, krioelde als een worm, neukte de microfoonstandaard, tergde de fotografen. Wat Gruppo Di Pawlowski vooral zo goed maakte, was dat de frontman doorheen het half geïmproviseerde geweld steeds stevig de touwtjes in handen hield. Een spotprent van een superrockgroep zoals alleen Pawlowski die kon tekenen. Het gejaagde Jonge Helden, één van de uitschieters op het nieuwe album 'Neutral Village Massacre', deelde een sadomasochistische mokerslag van formaat uit. De reguliere setlist werd afgesloten met de ontwrichtende mantrazang van Experiments In Haste. Pawlowski omschreef zijn nieuwste band al eens als een groep van de anticlimax, maar wij krabden ons na vijftig zinderende minuten nog eens achter onze oren over deze opmerking.
Met dit spannende zondagavondaffiche, waarop Studio Brussel ver weg was, stak Ik Zie U graag haar nek uit. Hiermee heeft het festival niet alleen óns definitief voor zich gewonnen, maar onmiskenbaar ook een boel nuchtere Hollanders gedemonstreerd hoe avontuurlijk popmuziek wel niet kan zijn. Daar houden wij van.