Idris Ackamoor and The Pyramids - Gloeiend heet feestje

Het Bos, Antwerpen, 12 oktober 2019

Het vallen van de bladeren, de al iets koudere nachten. De herfst is in het land. En toch slaagden Idris Ackamoor & The Pyramids erin de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen in het goed gevulde Het Bos. Door het afleveren van een smaakvol Afrojazzfeestje met alles erop en eraan.

Eerst was er het voorprogramma Black Zone Myth Chant, het project rond Max Primault, bekend van High Wolf. Met zijn one-man-show, in het donker gezeten achter een mengpaneel met ontelbare knoppen en kabels, zorgde hij voor een rituele totaalbeleving waardoor je terechtkwam in een intensieve wereld waar duisternis en licht elkaar aanraakten. De enige voorwaarde was dat je deze trip bewust onderging. Om het echt te voelen. We schoven dus een beetje dichterbij en sloten de ogen. Drones, die het midden houden tussen flirten met oorverdovende en intieme stilte, deden ons een kleine drie kwartier vertoeven op een magisch eiland, ver verborgen in ons onderbewustzijn.

Idris Ackamoor is zonder meer een levende legende binnen het Afrojazzgebeuren. De man stamt uit de Chicago jazzscene rond de al even legendarische freejazzpionier Cecil Taylor. Op aanraden van Taylor zakte hij af naar Afrika en kwam daar onder invloed van de Afrikaanse muziekstijlen. Met The Pyramids bracht hij in de jaren zeventig enkele klassiekers uit: ' ‘Lalibela’, ‘King Of Kings’ en ‘Birth/Speed/Merging’. De band hield er vroegtijdig mee op maar liet in 2012 terug van zich horen. Dit resulteerde in twee zeer goede ontvangen albums 'We Be All Africans' en 'An Angel Felt'.

Idris Ackamoor & The Pyramids deden de sowieso al warme temperatuur in Het Bos langzaam maar zeker naar een kookpunt stijgen. De charismatische frontman zorgde er door middel van een combinatie van zijn warme stem en de bijzonder aanstekelijke saxofoonklanken voor dat je heupwiegend de nacht tegemoet danste. The Pyramids bleken één voor één klankentovenaarste zijn. Nergens viel er een speld tussen te krijgen. De muzikanten vulden elkaar perfect aan en sloegen bovendien voortdurend aan het improviseren. Meermaals hapten we naar adem bij de intensieve viool van Sandra Poindexter of werden we stil van de klarinet van Margo Simmons. En de gitaristen en drummers dreven de Afrikaanse ritmes telkens naar steeds grotere hoogtes.

Tegelijk werd de luisteraar een spiegel voorgehouden. Dat bleek ook al uit het laatste album. Met onderwerpen als de klimaatverandering, recente massamoorden en het politiegeweld in de VS bewees de band dat ze ondanks alles niet in het verleden leven. Dat kwam ook live meermaals tot uiting. Door al deze elementen samen te voegen ontstond prompt een wervelend dansfeest, waarin voortdurend geflirt werd met Afrikaanse invloeden en freejazz.

De enige kanttekening, die we hierbij kunnen plaatsen, is dat er amper interactie met het publiek toe was. Maar geen nood, de band liet de muziek voor zich spreken en niemand die daar om maalde. Ook wij lieten de dansspieren het werk doen en kwamen voor de tweede keer op deze avond terecht in heel andere wereld.

Idris Ackamoor & The Pyramids zit na al die jaren nog steeds ongenaakbaar op de troon van de Afrojazz.