Iceage - Chaos zonder stem

Het Bos, Antwerpen, 2 december 2014

Mocht Simon Cowell een punkband samenstellen, dan had die er waarschijnlijk min of meer als Iceage uitgezien. Hun show in Antwerpen was er echter geen om mensen, inbegrip tienermeisjes, te plezieren. Het verslag van een punkesque avond in de groot uitgevallen, gezellige garage Het Bos.

Over Cocaïne Piss zullen we zo kort zijn als hun eigen set: pokkenherrie op de grens van rauwheid  en energie van een band die eigenlijk niet samen wilde spelen. Gemaakt voor het underground-punkcircuit. Band nummer twee, Maze As A Maze, klonk een stuk ambitieuzer. We vonden verstopte subtiliteiten en interessante invalshoeken in de songs. En het trio brak op de nodige momenten met verwachtingen zonder aan intensiteit in te boeten. Een ontdekking.

Terug naar de band, die ieder die ons vroeg wat we vanavond zoal deden aan het neuzelen kreeg over mammoeten, luiaards en sabeltandeekhoorns: Iceage. Tot vijf minuten voor de ondertussen al verlate aanvang van het concert nog nonchalant bij de eigen merchandise om vervolgens het podium even op te stommelen, wat lawaai te maken, weer weg te gaan en er nog eens vijf minuten later écht aan te beginnen. Je kan wel stellen dat het showbizzgehalte niet erg groot was.

To The Comrades leerde meteen dat de combinatie van intensief touren en de manier van zingen van frontman Elias Bender Rønnenfelt, die nog het meest doet denken aan het in het wilde weg rondschieten met een volautomatisch geweer met de bedoeling om het even wat te raken, niet goed kan zijn voor ’s mans stembanden. Dat een kapotte stem een Iceage-concert niet zo kan vergallen als een concert van pakweg Adele, klopt als een bus. Maar bij momenten hoorde je gewoon niks meer van wat uit zijn mond kwam. En dan kwamen de rauwheid en wanhoop natuurlijk niet over.

Volgde: een set met al onze favorieten van op ‘Plowing Into The Field Of Love’, waarbij we Against The Moon even buiten beschouwing laten. Dat we het zonder de occasionele blazers-, strijkers- en pianoarrangementen moesten doen was jammer maar logisch. Drummer Dan Kjær Nielsen trok zich bijzonder weinig aan van tempo’s en dicteerde genadeloos zijn duivelse marsen. Gitarist Johan Surrballe Wieth maakte ongetwijfeld ook een hoop kabaal, maar doordat wij op nog geen vijf meter en vlak voor de basversterker stonden, zat het met de balans niet zo goed.

Geen wonder dus dat The Lord’s Favorite met die stevige country-baslijn voor het hoogtepunt zorgde. Rønnenfelt zwalpte het hele concert over het podium, deelde aaitjes en klappen uit aan de mensen op de eerste rij, deed niet aan bindteksten maar wel aan zwoel kijken. Na tien nummers trapten de Denen het af en lieten ons weifelend achter. Veel nummers, die op plaat fantastisch klinken, kregen niet helemaal de kans te schitteren maar konden zich, ondanks de omstandigheden of slordigheden, nog net profileren als de pareltjes die ze zijn. Misschien waren we beter een dag eerder gaan kijken, in de Ancienne Belgique. Want YouTube leert ons dat Iceage al overtuigender heeft gespeeld.