I Will, I Swear - Less is more

N9, Eeklo, 11 oktober 2015

Sommige onverlaten plegen de orkestrale, maar subtiel pop van De Nieuwe Lichting-laureaat I Will, I Swear af te doen als een hype, maar wij zijn nu toch al enige tijd zwaar onder de indruk van debuut-ep ‘Strings Of Gold’. Het was dus met hoge verwachtingen dat we gingen kijken in Muziekclub N9.

Met Gilman als voorprogramma lieten ze bij N9 duidelijk merken dat ze p.a.-gewijs wel van een uitdaging houden. Net als I Will, I Swear stond Gilman met zeven muzikanten op het podium. En net als de hoofdact brachten ze gelaagde en orkestrale popsongs. De band begon een beetje aarzelend aan haar set, maar nog voor het einde van het eerste nummer leken de zenuwen afgeschud.

We hoorden covers van Alt-J (Desolve Me) en Björk (Hyperballad) waar de band zijn eigen draai aan gaf: minder elektronisch, meer symfonisch. Van het eigen werk vielen vooral het oerdegelijke Astronauts, het stevige The Lewis Caroll Part Of Me en het naar een stevige climax groeiende Damn in positieve zin op.

I Will, I Swear trapte af met het melancholische en sluipend ontluikende Summer Nights. De titeltrack van hun ep nam ons mee op een sfeervolle trip die gedragen werd door subtiele strijkers. Blue Blood daarentegen gooide het over een andere boeg en staccato en legato wisselden elkaar perfect af.

In een kleine club als N9 maakten de verstilde songs echter het meeste indruk. Better Than This, waarin de gitaar en zang de kern vormden, was er zo één. Lakes werd subtiel neergevleid met een a capella einde. Maar eerste, bekende nummer Long Days was er vanaf openingszin “When I See Your Face…” boenk op. Dat was met voorsprong het meest naar de strot grijpende momentje van de avond; fenomenaal en subliem in al zijn eenvoud.

Het gaspedaal werd even lichtjes ingedrukt met een uitgekiend funky Coffee, een cover van Sylvan Esso. Fractures klonk hier en daar een beetje dissonant, maar zorgde voor wat extra pit, net als het openbarstende Sleep.

Als toemaatje kregen we de cover Give Me The Knife van Billie. Het nummer werd van alle bombast ontdaan en werd door de band volledig naar hun hand gezet met de eigenzinnige zang van Fien Deman, puntige strijkers en een bescheiden beat van de drums. 

I Will, I Swear zorgde voor een avond vol melancholie en subtiele laagjes. Ondanks de ruime bezetting deed de band niet aan overdaad en hanteerden ze met succes het less-is-more-principe.