I Love Techno - Hip, met of zonder stip

Flanders Expo, Gent, 10 januari 2009

Zo stoer de I Love Techno-organisatoren en de politiekorpsen op tafel sloegen tijdens hun laatste persbericht, zo confronterend was de realiteit om alsnog de nacht in te trekken met gepeupel wiens oogleden niet half zo dwars door ons heen kijken als de Mona Lisa. Terwijl de weinige ouderen onder onze... neus het begrip van een voorbeeldfunctie aan hun laars lapten, probeerden wij de muziek z'n kans te laten. Er stond ons een weinig verrassende, maar daarom zeker niet minder kwalitatieve staalkaart van de dancescene te wachten.

Een van de weinige echte livegroepen van de avond stond al vroeg geprogrammeerd in de Blue Room: Hot Chip. Snel werd duidelijk dat ze hun quasi legendarische passages vanop Rock Werchter en Pukkelpop niet zouden kunnen evenaren. Het vroege uur, het eerder tamme publiek en vooral de slechte geluidsmix waren daar de voornaamste oorzaken van. Flanders Expo blijft immers, hoe prachtig het ook aangekleed was, niet meer dan een enorme bunker. Hun uiterst dansbare elektropop paste nochtans perfect op I Love Techno. Maar hoe zeer de groep zich ook uitsloofde, puike nummers en dancefloorfillers als Over and Over, One Pure Thought of zelfs de hit Ready for the Floor vervlogen even snel als het zweet op ons voorhoofd.

Even vreesden we dat Digitalism hetzelfde lot beschoren zou zijn. Temeer omdat ze vanavond als dj’s op het podium verschenen en niet de stomende liveset zouden brengen die we al eerder gezien hadden. Vijf minuten en enkele liters zweet later waren we dit al lang vergeten, want het Duitse duo zorgde voor dé set van de avond. Eigen nummers (Zdarlight, I Want I Want of de euforische afsluiter Pogo), klassiekers als pakweg Blue Monday (New Order) en Banquet (Bloc Party) en onbekend werk werden op meesterlijke wijze door de Digitalism-mangel gehaald en kwamen eruit als een twee uur durend hoogtepunt van jewelste.

Ondertussen warmde Feadz het publiek op voor de set van Uffie. Al is 'opwarmer' voor deze vingervlugge allesvreter misschien een beetje te neerbuigend. Zonder zijn magistrale toets zou er van het schattige snoetje van Uffie niets overeind blijven. Met zijn rebelse mix van hiphop en rave is hij het ideale tussendoortje. Geef die man zijn welverdiende uitgebreidere set op een later uur!

Het programmeren van Booka Shade na de stomende elektropunkset van Digitalism was een gevaarlijke zet. Hun elektrohouse valt in vergelijking dan ook wat mak uit. Een eenvoudige klik in ons hoofd maakte van Booka Shade echter alsnog een hoogtepunt. Ook het feit dat deze gigantische bunker hen beter paste dan een openluchtpodium op Les Ardentes in de gietende regen, zal er voor iets tussen gezeten hebben. De liveset van het wederom Duitse duo Walter Merziger en Arno Kammermeier was van de strakste die we vannacht te horen kregen en bijgevolg ook van de meest memorabele.

Dat Duitsland het land is der hippe danceformaties, mag stilaan duidelijk zijn. Het belangrijkste Duitse exportproduct heet Boys Noize en had ons net als de meeste andere acts van de avond deze zomer al eens flink wat last in onze kuiten bezorgd. Jammer genoeg kon Alexander Ridha zijn eerdere zegetochten niet evenaren. Anderhalf uur Boys Noize werd naar het einde toe zelfs een ware monotone uitputtingsslag. Zelfs de nochtans fantastische versie van Feists My Moon My Man kon geen soelaas brengen. Misschien wel de grootste teleurstelling van de avond.

Wie dan nog op Underworld wou gokken, kwam helaas te laat. Voor de Red Room stond al een uur lang een enorme rij, wachtend op een afspraak waarbij slechts één vraag op de lippen brandde: "Mogen we dit moment inkaderen zoals we dat konden met hun afgelopen Werchterpassage?" Met onze mond vol tanden keken we toe hoe deze elektropioniers zich baas waanden over een indrukwekkende verzameling gear, en hoe frontman Karl Hyde zijn publiek van bij opener Crocodile in de armen sloot. Loslaten deed hij tijdens het explosieve slot dat Born Slippy heet. Een gevoel van ontlading overheerste en bevestigde de eerste stek van deze klassieker in The Greatest Switch.

Na de grootse teleurstelling van Boys Noize hadden we al onze hoop in de Blue Room op Tocadisco gevestigd. Gezien ook Roman Boër uit Duitsland komt en hij volgens ons met Morumbi, Streetgirls en Better Begin enkele van de fijnste nummers van het jaar op zijn palmares heeft staan, kon het op papier niet mislopen. Maar ook dat viel lelijk tegen. De alweer behoorlijk monotone set leek nooit echt op gang te komen en dreef ons ten langen leste dan ook richting Justice.

Die hadden enkele uren eerder hun dvd voorgesteld in een klein maar gezellig hoofdstedelijk cinemazaaltje. 'A Cross The Universe' is een gedurfde verzameling van beeld en geluid dat de broertjes Dewaele een flink poepje laat ruiken. We vergaten meteen dat de harige Fransen de laatste jaren onze deur platliepen en hunkerden naar meer. Een drang die niet meteen ingewilligd werd wanneer nogmaals bevestigd werd dat we slechts een dj-set voorgeschoteld kregen. Ondanks het feit dat we Satisfaction, Raven en No Good in cadeauverpakking kregen voorgeschoteld, werden we allerminst van ons stuk gebracht door deze vertoning. Het publiek liet het blijkbaar iets minder aan zijn hart komen en pufte in de hitte verder. SebastiAn tikte nadien het aangegeven voorzetje moeiteloos binnen met een aangename slotrush.

Het blijft ons een raadsel hoe vijfendertigduizend mensen het in hun hoofd halen om zich een nacht in deze helse drukte te begeven. Voor sommigen is het kwestie van hartstocht, voor anderen een afspraak met het verleden vol naam en faam. Een verleden dat hoge verwachtingen moeiteloos inlost, generaties bezielt en de toekomst een inspirerende touch geeft. Het komt er dan als hipcat enkel op aan om de puntjes op de i te zetten. Pas dan word je met stip genoteerd in ons notablokje.