I Love Techno 2012 - I Love vanalles

Flanders Expo, Gent, 13 november 2012

Zeventien keer. Zo vaak vroeg iemand me of ik "iets" verkocht. Valt eigenlijk goed mee als je weet dat er ook dit jaar weer vijfendertigduizend technoheads richting Flanders Expo Gent afzakten. Hoewel technoheads nu wel heel relatief geworden is. Zowat alle genres uit de elektronische muziek kregen wel ergens een plaatsje en daarbij werd het commerciële ook dit jaar niet geschuwd.

Orange Room

Eén grote Netsky-show. De Belg haalde eerder die avond al vier Redbull Electropedia Awards binnen en stak wat later heel de Orange Room in de fik. Met een live-band erbij kwam de set nog meer tot leven en ook nieuwbakken zangeres Billie zorgde voor meerwaarde. Bij elke hit werd duchtig meegezongen en de enige manier om snel door het volk te raken was al crowdsurfend.

Bijzonder goede zet van de organisatoren trouwens, die vernieuwde hall. Zo bleef het wat veiliger aan de ingang en konden dubstep- en drum&basslovers dit jaar in veel groteren getale genieten van hun gewobbel.

Dj Fresh kreeg als eerste de Orange Room vol en ging voor een mengeling van remixen en eigen werk. Het volk was duidelijk gekomen voor classics genre Louder en The Feeling, maar de liveset ging wat verloren in de slechte sound. Eervolle vermelding trouwens ook voor AKS.

Green Room

Absolute topper hier was Jamie XX. Zijn relaxte set was een aangename verpozing tussen al dat beatgeweld. Ondanks wat foutjes in de set bouwde de Brit traag op naar een collectieve roes met NY Is Killing Me als ultieme topper.

Bij TNGHT ging het er dan weer een stuk harder aan toe. Hudson Mohawke draaide eerder al in zijn eentje een sterke set maar samen met Lunice introduceerde hij ieder die het nog niet kende in het genre van de toekomst. Trap doet het nu al bijzonder goed in de clubs en dat zal volgend jaar niet anders zijn. TNGHT’s set ging hard en de rugzakjes lieten zich de mix van dubstep, hiphop en zelfs hardstyle smakelijk gevallen.

Teleurstelling van de avond hier was een spartelende Benga. Om boven water te blijven probeerde hij een live-set met saaie mc en zangeres die er beter uitzag dan ze kon zingen. Maar overtuigen deed één van de grondleggers van de dubstep niet.

Blue Room

Hier was het vooral uitkijken naar de live-set van Major Lazer. Zij die Netsky links durfden laten liggen kregen een spetterend feest gepresenteerd. Vlaggenzwaaiers, confetti-kanonnen, danseressen, wilde beats en alle klassiekers op hoog volume. Extravaganza ten top en ook deze keer een niet te vergeten show.

Eerder die avond speelde The Magician een wat saaie set, die gelukkig werd rechtgetrokken door de strakheid van A-Trak. Niet veel later kroop Nero achter de decks, knalde hij zijn loeiharde dubstep door de speakers en maakte daarbij af en toe een trap-zijsprong. De bassheads wobbelden alsof hun leven ervan afhing. Nero kwam, zag en overwon. Of was dat een andere keizer?

Yellow Room

Eén naam die er zo van tussenuit sprong hier: Boys Noize. En dat voor de zesde keer al. Terecht ook als je zijn verwezenlijkingen bekijkt. Maar dit jaar koos hij voor een live-project, gebaseerd op eigen werk. Met zijn klassiekers krijgt hij in no time heel de zaal aan het zweten, gaat hij zelf als een gek tekeer vanuit zijn immense doodskop en doen de geflipte visuals er nog een serieuze schep bovenop. Echt een topper.

Red Room

De enige room waar je nog echte techno kon vinden, maar meteen ook de zaal die het minste volk trok. Zegt genoeg over de hedendaagse I Love techno. Nochtans stonden er hier ook enkele kleppers achter de decks. Gesaffelstein bijvoorbeeld. Moeilijk te categoriseren maar industrial techno komt in de buurt. Hokjesdenken hoeft eigenlijk ook niet. Een feest, dat was het. Goed hard, gevarieerd genoeg en uiteraard zijn song Belgium, een ode aan de pioniersrol van de Belgen in de elektronische muziekwereld.

Later op de avond was het tijd voor all time classic Dave Clarke, die ook dit jaar moeiteloos zijn plaats op I Love Techno legitimeerde. Een set van twee uur, zonder saai te worden en toch zijn eigen ding te doen. Len Faki bouwde hier dankbaar op voort en liet de diehards die er nog rondliepen nog een laatste keer “hele wilde” gaan.