Hyphen Hyphen - Nieuwe zaal, feestelijke ontdekking

La Madeleine, Brussel, 19 februari 2016

18 februari 2016 zal de geschiedenisboeken ingaan als de dag dat Brussel er een mooie, nieuwe concertzaal bij kreeg. La Madeleine, een zaal van de stad Brussel, die uitgebaat wordt door Brussels Expo, dient het gat tussen de Botanique en de AB op te vullen. Met een capaciteit van tussen de vier- en veertienhonderd mikken ze vooral op beginnende groepen binnen alle genres.

Nieuw is de zaal niet. De oude voorgevel verraadt dat La Madeleine al een lange voorgeschiedenis heeft. In 1847 werd het gebouw opgericht als eerste, overdekte markt van Brussel en was het meteen één van de eerste constructies uit staal. De Magdalenazaal werd daarna in het midden van de twintigste eeuw omgebouwd tot officiële feestzaal van de stad Brussel, waar het bal van de ambtenaren één van de jaarlijkse hoogtepunten was.

De zaal werd toen uitgebaat door het Casino van Brussel, de pokerchips in de vloer van het toilet zijn hier nog een leuke verwijzing naar, maar nu is het dus Brussels Expo, die de lijnen uitzet. Die speler lijkt trouwens met de dag actiever te worden op de concertmarkt; denk maar aan alle grote concerten die plots in Paleis 12 worden georganiseerd. 

La Madeleine is de zaal, die België nog niet had. Het podium is omgeven door twee indrukwekkende trappen waardoor het er een beetje op lijkt alsof er een koepel over het podium hangt. Op de vloer ligt er vast tapijt. En er is zelfs een rolstoelplatform voorzien, net als op festivals. Het lage plafond en het grote balkon zorgen ervoor dat er een heel gezellige, intieme sfeer hangt.

Maar tegelijkertijd is dat ook één van de nadelen. Het kleine podium - niet veel groter dan dat van de Rotonde in de Botanique - geeft weinig plaats voor techniek en ook de grote overdekte ruimte zou, vanwege het balkon, wel eens een heikel kunnen punt zijn voor de klank. De toekomst zal moeten uitwijzen of dit ook effectief zo zal zijn.

Maar daartegenover staat gezelligheid zoals we die nog niet vaak in een concertzaal ervaren hebben. De zaal lijkt alles te hebben om uit te groeien tot een nieuw walhalla voor bands op weg naar de top; of voor bands aan de top, die een iets intiemere setting willen.

De eer om La Madeleine te openen was weggelegd voor Hyphen Hyphen, een elektropopband uit Nice. Het Franse kwartet bestaat al sinds 2009, maar heeft afgelopen zomer nog maar debuutalbum, ‘Times’, uitgebracht. En dat werd gesmaakt bij onze zuiderburen. De groep kreeg afgelopen week de “Award for Revelation Scene (best new live act)” op de French Music Awards. De verwachtingen waren dus best hoog.

Het podium werd bestormd door het viertal, alle vier voorzien van war stripes op gezicht en armen. Al na een half nummer was het duidelijk dat dit een band was, dat alles geeft. Het plezier dat ze uitstralen als ze spelen is aanstekelijk en je hoeft niet eens een nummer van hen gehoord te hebben om meteen fan te worden.

Zangeres Santa (Samantha Cotta) pakte uit met een stem als een klok, een groot volume en de mogelijkheid om hoge noten te halen. Maar het is het rauwe randje dat het uniek maakte. Haar stem deed bij vlagen denken aan Florence Welch, maar dan zonder het folkrandje en met opzwepende elektro als backup.

Maar het was toch vooral haar podiumprésence, die ons zal bijblijven. Santa zou een goeie naam zijn voor de volgende orkaan. Dansen, springen, roepen, tieren,… alles wat je kan doen op muziek deed ze. Na song drie zei ze: “'Hou je kalm, Santa', het is een lang concert had ik mezelf voorgenomen, maar ja… het lukt niet”.

Ook gitarist-toetsenist Adam (Romain Adamo) kon er wat van. Hoewel hij een beetje in de schaduw stond, kon hij gemakkelijk haar energieniveau aan. Hij was de link, die ervoor zorgde dat Hyphen Hyphen een band is, en geen muziekgroep in steun van een soloartieste.

Een pompende basdrum, een synthmelodietje en veel passie waren de vaste ingrediënten die bij ieder nummer terugkwamen en die ervoor zorgden dat bewegen een must was, zelfs bij de al iets oudere vips, die achteraan in de zaal stonden.

We Light The Sunshine klonk als een mantra, die niet zou misstaan op een hippiefeest. The Fear Is Blue had iets van een soundtrack voor een dreigende film. Closer To You was duidelijk geïnspireerd door gospelsamenzang; en dat dat gemakkelijk meezingbaar was, zou blijken. En Stand back zocht de funk op om uit te monden in een georganiseerde kakafonie met zoveel echo, dat die wellicht nog steeds ergens in de Brusselse straten te horen is.

Just Need Your Love is wellicht het bekendste nummer, dat hier en daar al wat airplay kreeg, maar waar het nummer op de radio soms wat verloren gaat tussen alle andere muziek, die doet denken aan Netsky en consoorten, was het hier van een heel andere orde. Alsof alles kapot moest werd het uiterste uit alle instrumenten gehaald. Heerlijk!

Deze jonge band staat aan het begin van iets groots. Het is enkel wachten tot de media deze fantastische band oppikt. Voor we het goed en wel beseften, was er een uur gepasseerd en kwam er een einde aan dit wervelend feest. Met een brede lach op ons gezicht en vol energie dansten we de nacht in. En als wij ooit een eigen concertzaal oprichten, dan willen we Hyphen Hyphen om die te openen!