Hurts - Theatrale hoogmis

Ancienne Belgique, Brussel, 21 november 2013

Dat we theatrale taferelen mochten verwachten bij de passage van het Engelse synthpopduo Hurts aan Brussel, zou slechts door weinigen worden ontkend. Theo Hutchcraft en Adam Anderson gingen met hun tweede langspeler ‘Exile’ namelijk nog een stap verder dan bij debuutplaat ‘Happiness’: vijftig tinten donkerder en zo mogelijk nog bombastischer. En dat kon best wel worden gesmaakt in de Ancienne Belgique, waar fans van elke leeftijdscategorie zich talrijk hadden verenigd tot in de nokken van de oude muziektempel.

Uitgedost in een gitzwart pak, de haren strak naar achter en een monnikpij over het hoofd, zo betrad publiekslieveling Theo Hutchcraft onder luid gejoel het podium. Zijn afgelikte voorkomen is ondertussen – samen met zijn diepe, zalvende stem – uitgegroeid tot een van de hoofdkenmerken van Hurts. Tegenvaller dus, dat die stem amper hoorbaar was tijdens openingsnummers Mercy en Miracle, waar de bas en drum van zijn vier andere companen de bovenhand namen.

Het geluid herpakte zich echter snel, en wanneer de mannen uit Manchester hun hitnummer Wonderful Life uit 2010 inzetten, verklaarden we de avond officieel voor geopend. Menig smartphone werd bovengehaald om het moment te vereeuwigen, en naadloos werd er overgegaan in Somebody to Die For, waarin Hurts’ voorliefde voor melancholische synthpop van de jaren ’80 (Depeche Mode, Pet Shop Boys) kwam bovendrijven.

Dat de nummers Hutchcraft nauw aan het hart liggen, was overduidelijk aan de voelbare emoties die hij met zijn gegadigden deelde. Geen ingestudeerd theaterstuk dus. Zelfs niet wanneer Hutchcraft – zoals een popartiest het betaamt – een oproep deed om mee te zingen met single Blind en het iets oudere, dramatische Evelyn.

Maar een oprecht meezingmoment kwam er eigenlijk pas echt tijdens een akoestische versie van Blood, Tears & Gold, ondersteund door geprojecteerde, gotische roosvensters. We waanden ons prompt getuige van een intiem gebed in een kathedraal. En toen volgde de afterparty: Exile, het kinky-klinkende Sandman, het hartverscheurende Stay en Illuminated – waarbij gsm’s dienden als lichttoortsen – werden op ons afgevuurd, en Hutchcraft hield de microfoon dwars op de schouders als ware hij "our own personal Jesus".

De teleurstelling was groot toen de aankondiging kwam “nog maar één nummer te hebben”. Na een hevige applauspauze kwamen de Britten nogmaals op om hun hit Better Than Love en Help brengen. En die laatste was niet enkel een ijzersterke afsluiter van hun jongste plaat, maar ook van de avond. Amen.