Humo's Rock Rally 2016 - De finale

Ancienne Belgique, Brussel, 10 april 2016

In plaats van zonnige terrasjes te doen of in onze zetel naar Parijs-Roubaix te kijken, kropen wij in de donkere concertzaal van de AB. De twintigste editie van de moeder aller rockrally’s bereikte de absolute climax tijdens de finale.

Milpool mocht de spits afbijten en deed dit, in tegenstelling tot de preselectie en halve finale, met merkelijk minder zenuwen. En dat kwam de set zeker ten goede. Toch bleven we een beetje eigen smoel missen. Degelijk groepje, daar niet van, maar niet meer dan dat. Toch verrasten ze ons aangenaam door tijdens de outro nog eens stevig door te trekken.

Van Delta Crash kon je ook niet bepaald zeggen dat ze een eigen smoel hadden, maar om één of andere reden stoorde ons dat een pak minder. Met een sound die wel erg Brits klonk wisten ze ons vanaf openingssong Fetch The Echoes in te pakken; een topsong met behoorlijk wat hitpotentieel bovendien. Daarna konden de heren de vaart overtuigend in de set houden.

Portland koos voor de meest begeesterende song als opener. Pooring Rain was perfect driestemmig en sfeervol. De tweede song was al meteen heel wat minder. In slotnummer Nothing But A Joker werden we gezellige meegesleept door de heerlijke beat in combinatie met de leuke melodie en zang, maar al dat goeds werd finaal tenietgedaan met een outro, die alle sfeer volledig wegnam. Portland was veel in één set; vooral te veel van het goede.

Kasablanka was het meest poppy vehikel, dat we tot dan toe voor de kiezen kregen en het zou ons verwonderen, mocht er qua popgehalte nog iemand over gaan. Niet dat we pop als iets slechts beschouwen, maar je moet er niet mee overdrijven. Kasablanka was zoet, maar met voldoende prik in. Zoals wij onze cola eigenlijk ook het liefste hebben.

Stevig en groovy, zo kan je Dirk. omschrijven. Rechttoe rechtaan, maar met een even dwarse sound als het benenwerk van frontman Jelle Denturck. Vanaf de eerste noten van openingssong Hit tot de laatste noot werden we meegenomen op een toch door Dirkland, een tocht die op geen enkel moment verveelde.

Ongelofelijk hoeveel dreiging en energie zangeres Fenne Kuppens uit dat frèle lijf haalde tijdens de set van Whispering Sons. De donkere sound werd consequent doorgetrokken doorheen de volledige set en daar waren we niet rouwig om; een soort kruising van gothic en punk om duimen en vingers van af te likken en ondertussen schichtig rond te kijken.

Equal Idiots kwamen op, ramden een eind weg en waren na acht minuten alweer verdwenen. Tot zover de korte samenvatting van de set. Tussen begin en einde van die set zagen/hoorden we een duo dat zich honderd procent smeet op een rommelige, bij de muziek passende manier, en afsloot met radiohit Salmon Pink. Zanger Thibault Christiaensen had intussentijd tot bloedens toe zijn gitaar gegeseld.

Helemaal anders zat het bij Frøwst. Dat waren doordachte composities waar je niet onmiddellijk vrolijk van werd. De groep deed aan The XX en Sigur Ros denken, toch goede referenties. De groep leek ook beter in het vel te zitten dan tijdens de halve finale, want toen viel enkel de zanger op. Nu deed hij dat nog steeds, want zingen kan die kerel wel. Frøwst leek ons een groep die baat heeft bij een grote zaal als de AB waar het theatrale in combinatie met de bij wijlen minimalistische, warme sound perfect kon gecombineerd worden.

Wij vonden Billie Rodney intrigerend. Wat zeggen we?! Wij vonden Billie Rodney zelfs intrigerend. Wat een frontvrouw is die Bie Van Landeghem! Naast schoonheid heeft ze bovendien massa’s présence; en wat een stem! Jammer van de groep weliswaar. Zo slaagde de drummer er zelfs in om het slot van het tweede nummer totaal om zeep te helpen. In slotnummer Katie mocht de groep grotendeels opkrassen en zong Van Landeghem enkel begeleid door piano de pannen van het dak.

Tot slot kregen we nog een kwartiertje hiphop voorgeschoteld. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het aandeel hiphop in onze platenkast bedroevend laag is. Veel verwachtingen hadden we dus niet voor het optreden van Rewind Productions. Maar viel dat even anders uit! De drie jonge honden van Rewind Productions slaagden er in de boel met kunde en humor naar hun hand te zetten. Er passeerde al eens een toneeltje en een choreografie, maar die namen niet weg dat dit gewoonweg drie uitstekende rappers waren en dat dit hiphop van een ongelofelijk niveau was.

Vanaf nu lag het lot van de tien finalisten in handen van de jury. Terwijl wij met Nordmann en Warhola, de zilveren en gouden medaille van de vorige editie mochten bewonderen, trokken zij zich terug voor een loodzware deliberatieronde om uiteindelijk met volgend verdict uit de bus te komen: een derde plaats voor Dirk., tweede werd Rewind Productions en de winnaar van deze twintigste Humo’s Rock Rally werd Whispering Sons. De publieksprijs was voor Delta Crash. Eeuwige roem en hopelijk een succesvolle carrière worden hun deel. En wij waren er weer bij!