Humo's Rock Rally 2016 - Verward!

CC Den Hoogen Pad, Maldegem, 8 februari 2016

Voor de achtste preselectie van Humo’s Rock Rally verliet Muziekclub N9 zijn vertrouwde villa en streken ze ondertussen traditiegetrouw neer in Cultuurcentrum Den Hoogen Pad in buurgemeente Maldegem. Wij waren present om ons een avond te laten onderdompelen in wat de toekomst van de Vlaamse muziekscene zou moeten zijn.

Humo's Rock Rally 2016 - Verward!



De avond werd op gang getrapt door Doylu. Bij aanvang hadden we daar wel wat verwachtingen bij, maar de verhoopte, African vibe bleef toch uit. We hadden het vrij snel gehad met deze kruisbestuiving tussen Senegal en België. In die mate zelfs dat het einde van onze spanningsboog al voor het einde van het setje bereikt was.

Milpool wist ons daarentegen wel meteen te boeien met gezellig kabbelende, lichtpsychedelische pop. Het niveau kon helaas geen drie nummers aangehouden worden. Toen er zich een uitgesponnen outro aandiende, bleven we bovendien wat op onze honger zitten wegens iets te eentonig en te braaf.

Stevige en meer dan degelijke indierock was dan weer ons deel bij Delta Crash. In de recente editie van Oost.Best! haalde het kwartet nog een derde plaats. De band speelde een strakke set met rock waarop je kan dansen, maar die wel een tikje voorspelbaar is, zelfs al na drie nummers.

Ampersand omschrijft zichzelf op hun vi.be als “zweverig met een zandstenen muur van geluid”. Wij zouden het eerder omschrijven als gebakken lucht. De zanger waande zich drie nummers lang in een heus stadion en had het over nieuwe nummers, die waren bekokstoofd (?!). Alles leek gewoon zo nep. Wij geloofden er alvast geen zak van.

Een oldschool bandopnemer centraal op het podium trok onze aandacht bij Mahler. Die stond daar niet voor niks, want bij aanvang werd de spanning vakkundig opgebouwd met dat stukje antiek. Mahler bracht een avontuurlijk setje met twee frontmannen, die beurtelings of samen de vocals voor hun rekening namen en zorgden voor veel nuance in de songs, strakke ritmes en subtiele elektronica. Dit alles zonder overdaad. Alles samen leverde dit degelijke en melancholische songs op.

Met een gedegen openingssong die ons aan Portishead deed denken werden de verwachtingen voor Marta Rosa sterk aangewakkerd. Het tweede nummer vergeten we in deze even zo snel mogelijk. Ook bij het derde nummer bleven we lang op onze honger zitten, maar naar het einde toe ontpopte het zich toch  tot iets omstuimigs met effect op de stem en een potige band.

Powertrio Harpp hakte er gedurende drie songs stevig op in. Beïnvloed door garagerock en pyschedelica, leverden ze een strakke sound af. Met een rechttoe rechtaan ritmesectie (met zingende drummer) en een losgehende gitaar lag het tempo bijzonder hoog. De nummers leken dan misschien wel onderling inwisselbaar en het gesolleer van de gitarist mocht misschien wat meer onder controle gehouden worden, maar Harpp leverde toch een kwartier complexloze rock af.

RHEA was de dag voordien nog gestrand in de finale van De Nieuwe Lichting. Ook in Maldegem waren ze gekomen om een bom te droppen. Met een gezonde dosis attitude trokken de heren een muur van geluid op waar je niet omheen kon. De gitaren mochten ongegeneerd rocken en grooven en dat deden ze dan ook franjeloos.

Wat Shht deed kunnen we vooral omschrijven als uiterst interessant. Al moeten we er wel bijzeggen dat we het niet helemaal snapten. De progressieve rock had enerzijds een zekere serieux, maar die werd elke song consequent doorbroken door één of meerdere doldwaze passages of riffjes, die vooral op het conto van de toetsenman mochten gebracht worden. Wij bleven alvast lichtjes verward achter.

Hoe ondankbaar was de plaats in de loting wel niet voor Evelyn Cools. Met enkel haar gitaar mocht ze even na middernacht nog het podium op voor een leeglopende zaal. Dit meisje van de buren bracht brave luisterliedjes, misschien wel te brave luisterliedjes. Degelijk was het zeker en vast, maar we misten wat nuance en weerhaakjes om echt geboeid te blijven.

8 februari 2016
Patrick Blomme