Humo's Rock Rally 2016 - Steeds maar beter

Cactus Club, Brugge, 7 februari 2016

Dag twee van Humo’s Rock Rally in het wilde westen van Vlaanderen en ook wij waren er terug bij. In een Cactus Club die aardig vol liep, mochten we terug onbeschaamd onze mening geven over enkele aankomende projecten en dat in een volgorde die, naarmate de avond vorderde, steeds maar beter werd. Of lag dat aan ons drankgebruik?

Briesend schoot het trio van Depressive Mammoths de avond op gang. Hun muziek zwaait met dikke plakken lofi en grunge met aan kop een zanger die af en toe een vreugdesprongetje niet kon inhouden en aan het betere slagwerk, niemand minder dan de fantastische, Steven H. De drie nummers wisten ons, ondanks het ranzige geluid, behoorlijk aan de ketting te leggen. Een meeslepend begin van de avond.

Next up waren de mannen van Spit Fox, een flauw afkooksel van Evil Superstars, Dinosaur Jr. en Nirvana, met aan het roer een bassist, die zichzelf heel wat vond en duidelijk zijn band al in de volgende ronde zag. Akkoord, de jongeman heeft charisma, maar de – overigens uitstekende – gitarist en drummer konden de bassist zijn metaalachtig en in white spirit gedrenkte gekweel en onkunde met zijn instrument op geen enkel moment goedmaken. We hadden ze graag een “spoedig herstel”-kaartje willen opsturen, maar op een begrafenis zou dat nogal ongepast geweest zijn.

Iets helemaal anders dan: de “posse crew” van Eye Con. Met voorsprong de beste hiphopact, die we in West-Vlaanderen hebben zien passeren tijdens de Rock Rally. Met een gemiddelde leeftijd van zestien jaar hangen de ballen nog niet laag genoeg om echt een diepe indruk te maken, maar ze bleven wel verrassend lang daarna door ons hoofd spoken. Het plezier straalde eraf, de jongen met de gebatikte trui had een meer dan verzorgde, Nederlandstalige verse klaar tijdens het derde nummer en sommige jongens dartelden rond op het podium alsof het de eigenste slaapkamer betrof. Een interessante bewaarwijn, die nog te jong is om te ontkurken, maar duw ons die fles gerust over een paar jaar nog eens in de handen.

Maar dan moesten de echt grote kanonnen nog komen blijkbaar. Swap Meet liet af en toe een gitaartje tieren, bracht leuke drieminutentrashpop op losse schroeven en deed meermaals aan Japandroids denken: altijd een goed teken.

Maladriod was de eerste groep van de avond die een proper geluid naar voor bracht. Poppy, radiovriendelijk en tijdens het laatste nummer dachten we zelfs een wolkje country te bespeuren. Maar vooral: wat leek dat gezanik van zanger Henri Soetaert verdacht veel op dat van Brian Molko. We zijn er nog steeds niet uit of dit een voordeel of een nadeel is.

Maar de genadeslag werd gegeven door The Heavy Crown, de enige act van de avond die in hun drie nummers ècht het kot wisten af te breken. Muziek met een knipoog naar de vettige jaren zestig met muzikanten die de instrumenten perfect beheersten en nummers die klonken als smerige allesvreters. We gaan hier verder geen woorden aan vuil maken, dat zullen de journalisten aanwezig op de halve finale en finale wel doen.

Het meest benieuwd waren we naar Mellow, een eenmansproject van de eenentwintigjarige Bregt Vanneuville. We dagen u immers uit zijn nummer Tonight op te leggen, een zoet funky powerpop nummer dat als voer kan dienen voor de late, maar dan ook echt late discotheeknachten. Live viel het echter een beetje tegen, al kunnen we niet echt de vinger op de wonde leggen. Pech gehad dat hij het puin moest opruimen na de passage van TheHeavyCrown? Of waren onze verwachtingen echt zo hoog? Kortom, enorm veel potentieel, maar live kwam het er nog niet genoeg uit.

Tijdens het optreden van Modern Art schoten ons de volgende vragen te binnen: wat valt er in godsnaam te lachen? Waarom hebben jullie drie gitaristen nodig? En vooral: waarom kijken jullie het publiek in de ogen alsof jullie echt iets goed aan het doen zijn? Noch-mossel-noch-vis-muziek, die best wel te pruimen valt, maar waar we liever niet mee lastig gevallen worden. Begrijp ons niet verkeerd: de muziek was smetteloos, geschikt voor de schoonfamilie, en zou zomaar airplay op een radiostation kunnen krijgen tussen de banjoloze nummers van Mumford & Sons of Hozier. Maar wij hebben onze steak liever bloederig dan plat gekookt.

Almond Thins maakte zich aan hetzelfde vergrijp schuldig. Goed gebrachte, catchy rockmuziek zonder uitspattingen of verbrande randjes. Een band, die te boeken is voor een evenement in de dranktent van uw naburige gemeente, maar niet de groep die we nog een grote toekomst voorspellen.

Wie we wel linken aan de woorden “grote toekomst” en “talent” blijkt eens te meer Nicolas Vlaeminck te zijn. Net als vorige week in Leffinge – toen luisterde hij naar de naam Nemo en bracht hij als singer-songwriter al behoorlijk aantrekkelijk getokkel mee op het podium – schitterde hij nu in een band die bol stond van de sfeer. Cleo bracht muziek die wist te ontroeren met zijn blazersarrangementen, maar ons ook wist te treffen met steveriger werk. Denk aan Death Cab, My Morning Jacket en Band Of Horses. Meer van dat binnenkort! Maar daar twijfelen we, na deze passage in Brugge, niet meer aan.