Hubert-Félix Thiéfaine - Trop fort!
Koninklijk Circus, Brussel, 12 oktober 2011
Hubert-Félix Thiéfaine, HFT voor de vrienden, geniet in Vlaanderen even veel bekendheid als pakweg Noordkaap in Zuid-Frankrijk. In de franssprekende wereld is hij een rockvedette die na meer dan dertig jaar en zestien albums nog steeds weet te boeien met zijn vreemde, soms literaire teksten, melancholieke stem en de typisch Franse poprocksound die zo uit de jaren tachtig en de toegankelijkste kant van de new wave lijkt te komen. In het Koninklijk Circus gaf hij het enige Belgische concert uit zijn 'Homo Plebis Ultimae Tour'.
Na enige technische vertraging trapte de vierkoppige band luid af met Annihilation. Het gruwelijk luide volume - wij grepen voor het eerst sinds lang naar oordopjes - paste wel bij de nogal ruwe arrangementen. Lorelei zat al heel vroeg in de setlist; de memorabele riff van deze hit sneed in al zijn puurheid dwars door de trommelvliezen en zorgde voor een bedompte clubsfeer. Soleil Cherche Futur werd een rauwe punkstamper, al kennen wij weinig punkers die over het geram teksten zingen als "Paraît que mon sorcier m'attend à Chihuaha/Ou bien dans un clandé brumeux de Singapour/Mais je traîne les PMU avec ma gueule de bois/En rêvant que la barmaid viendra me causer d'amour".
Petit Matin 4.10 Heure d'Eté wordt op akoestische gitaar gebracht, met de stem full front. De twee akkoordjes gingen vrij snel vervelen en ook Thiéfaines stem was niet echt op haar best bij de lange uithalen. Le Chant du Fou ging dan weer de kant van de cabaretballad of een theatraal verhaal uit, en bij Confessions D'un Never Been leek Eels niet ver af: droge drum, licht overstuurde gitaar en een prominente piano voor een melancholieke ballad. De stem zat niet altijd even juist, de sfeer wel. Het donkere en bezwerende Les Dingues et les Paumés sloot daar perfect op aan en het publiek genoot zichtbaar van deze bescheiden hit in een sublieme uitvoering.
Na l'Etranger Dans la Glace kwam die andere hit aan de beurt, Sweet Amanite Phalloïde Queen. Die miste in het ruwe arrangement wel de nodige finesse om het niveau van de meebruller te overstijgen. Ook het boogiewoogietje dat er op volgt is een te simpel arrangement voor Solexine et Ganja; het leek zo gepikt van La Grange van ZZ Top. Stampen werd het weer met 113ème Cigarette Sans Dormir. Het zware punkrock-'n-rollslot met reggae ondertoon riep om een moshpit maar het erg gevarieerde publiek bleef braaf adoreren. De sublieme tekst gaan we hier niet aanhalen, leest u 'm voor huiswerk eens na op internet.
Garbo XW Machine begon erg rommelig maar deed op het einde aan het stevigste van The Clash denken. Gelukkig kon er daarna even rustig geademd worden tijdens Mathématiques Souterraines - het riep herinneringen op aan de beste MTV Unplugged-cd's - en de elektrische countryklank van Ta Vamp Orchidoclaste. Het komt net als La Ruelle Des Morts uit HFT's recentste plaat 'Suppléments de Mensonge' en beiden pasten dan ook perfect in deze arrangementen. Afgesloten werd met een donker Alligators 427, een Twin Peaks-verhaal op een keyboardkraak die je botten deed rammelen, met een heldere tremologitaar en een bas die in de outro deed denken aan het magistrale Exit Music (For A Film) van Radiohead.
Bij de meeste artiesten kunnen de al te obligate bissen ons gestolen worden, maar voor het sublieme Les Ombres Du Soir bleven we graag nog een tiental minuten zitten. De langste song op de recentste plaat wist live nog meer te overtuigen met die melancholieke tekst over die lage bas. Meezinger en vroege hit La Fille Du Coupeur Des Joints mocht ook niet ontbreken en het publiek vormde een fantastisch koor. Dat publiek werkte hard voor een tweede bis, en met een kort en niet bijster bijzonder Lobotomie Sporting Club maakte HFT het concert af. Hoewel het muzikaal niet altijd even boeiend of verfijnd was, riepen we toch "Merci Hubert!" - en met ons vele anderen.