HOWRAH - Er is nog hoop
OCCII, 22 november 2024
Je leest en ziet tegenwoordig niet anders: bij live shows wordt van alles uit de kast getrokken om een beetje op te vallen tussen de rest. Moshpits zijn aan de orde van de dag evenals verkleedpartijen, visual effects en wat dies meer zij. Kan een band, die daar helemaal geen gebruik van maakt, nog overeind blijven? Moet HOWRAH in overvol bandjesland aan de bak om in de kijker te staan? In het Amsterdamse OCCI gaf de Nederlandse gitaarpoprockband een releaseshow voor het inmiddels derde album 'Ends And Means'.
De support werd verzorgd door de Kroatische band ŠUMSKI. Postrock, krautrock en new wave was waaraan we ons zouden mogen verwachten, maar geen van die genres leek van toepassing. Stoffige rock zou er beter bij passen, want de band speelde eerder saai. Alle vier de gitaristen wilden vooraan staan, hetgeen maar net lukte op het kleine podium. En de songs boeiden niet, net zo min als de heren zelf. Jammer.
HOWRAH trapte de avond af met The Outsider, tevens het eerste nummer van het nieuwe album. De sound was meteen herkenbaar. De spanning was duidelijk merkbaar op de gezichten van de bandleden, maar gelukkig zat het geluid goed en was de zang verstaanbaar. The Cure leek niet al te veraf. Dat eerste nummer was opvallend langer dan we van de band gewend waren.
Opvolger Here I Am werd ook al uitgebracht als single met videoclip en is absoluut één van onze favoriete songs van het album. De uitvoering was strak en de drums van Ineke Van Duivenvoorde zetten de HOWRAH-stempel op het nummer zoals alleen zij dat kan. Ook was er interactie met de bandleden en tweede gitarist Bart Schotman ging zelfs een beetje aan het dansen. Maar het was vooral frontman en zanger-gitarist Cees Van Appeldoorn die opviel. Naar onze mening is hij nog steeds één van de beste, maar ondergewaardeerde songwriters van Nederland. Wat zouden we deze band graag meer bekendheid gunnen.
In Discoveries schitterde vooral bassist Aico Turba met melodieuze basslijnen die de soms monotone zang van Van Appeldoorn geweldig compenseerden. Turba stond enigszins verdekt opgesteld, maar die bescheidenheid was volstrekt onnodig. Van Appeldoorn is trouwens geen prater. Of toch niet, als hij optreedt. Hij bedankte het publiek, maar het was duidelijk dat de muziek meer voor hem sprak. Opsmuk is voor hem overbodig. Meer dan een T-shirt was ook niet nodig. Niet te veel opvallen en al helemaal geen moshpits of andere gekkigheid.
HOWRAH speelde nog een paar nummers van het voorgaande album 'Bliss' (2021), waaronder Crossed Wire Worries. Maar voor ons was Noname het hoogtepunt. De hele band straalde tijdens de uitvoering ervan zelfvertrouwen uit. De song staat dan ook als een huis: strak en met een echte HOWRAH-stempel.
Stiekem mistten wij A Made Up Sound en A Steady Beat Of Lies, maar vooral Mistakes Were Made uit het tweede album om vervolgens ook lang te piekeren waarom Noname het beste uit de verf kwam, terwijl het nou juist om het nieuwe album had moeten draaien deze avond. Het nieuwe album is best goed, maar we hadden gehoopt op meer groei. Bijvoorbeeld door de toevoeging van koortjes, meer toetsen en andere sounds en minder van hetzelfde. En we zijn bang dat er toch net iets meer nodig is om een heel concert te boeien.
Maar er is nog hoop! Laat een mooie bandfoto maken, geen stoffige zoals de meest recente, trek iets moois aan, praat een beetje met het publiek dat geld heeft betaald om de band te zien, wellicht door de regen heeft moeten fietsen of een oppas heeft moeten regelen en speel ook de nummers, die het meest beluisterd zijn op Spotify. Dan weten we zeker dat deze band krijgt wat ze verdient!