How To Dress Well - Monoloog van een breekbare ziel
undefined, 19 november 2016
How To Dress Well? Niet zoals Tom Krell vrijdagavond in de Rotonde, lijkt ons. Wit T-shirt met witte letters in een te korte joggingsbroek gestopt, baskets uit de jaren negentig eronder en witte sportkousen met enkele blauwe horizontale strepen. Kortom: helemaal mee met de tijd. Maar wij kwamen voor de muziek. En die klonk als een emotionele rollercoaster met krakende bochten en piepende remmen, slingerend tussen ontroering en irritatie.
Krell is met How To Dress Well nog steeds een eenmansgroepje. En dat zie je aan de manier waarop hij de andere groepsleden in het oog houdt. Het liefst van al zou hij alle instrumenten zelf bespelen. Maar live houdt hij het bij zijn eigen stem, waarbij hij met twee microfoons afwisselt tussen eentje die puurheid weerkaatst en een ander die theatraal galmt. Aandoenlijk is het haast, wanneer hij zich volledig overgaf aan de muziek of een gevecht aanging met enkele weerbarstige oortjes; een beetje slungelig bij momenten. Maar How To Dress Well live zien kunnen we nog steeds in één woord beschrijven: eerlijk. En altijd met de twee voeten vooruit.
Het is vast een bewuste keuze van Tom Krell om weke, recht naar het hart gemikte nummers af te wisselen met relativerende mopjes en stemmingbrekende wist-je-datjes. Anders gaat hij er vast zelf onderdoor. Sommige momenten werden er diepe groeven in zijn en onze ziel gekerfd, andere momenten vielen we haast omver van de gênante melancholie die hij de zaal instuurde via zijn bindteksten. Grappig wanneer hij dat niet wilde zijn, pijnlijke stiltes wanneer hij kluchtig wilde doen. Wij hielden meermaals ons hart vast op de verkeerde momenten.
‘Care’, zijn nieuwste plaat, is – laten we de kat de bel aanbinden – een miskleun voor zijn doen. Hij stapte uit de schemerzone tussen r&b, nieuwerwetse soul en karige elektronica, ging de opgeblonken poptoer op en gleed zich daar een liesbreuk. Terwijl How To Dress Well in het verleden op gelijke hoogte werd gezet met The Weeknd of Frank Ocean, moet het pijnlijk zijn om te zien hoe zij uitkijken vanop de top van de r&b-berg, terwijl Krell zelfs de Rotonde in de Botanique niet uitverkocht krijgt.
Ja, het was intiem hoe Krell tijdens Made A Lifetime op de rand van het podium zonder microfoon zijn engelengezang rondstrooide. Ja, ook wij werden aangesproken wanneer hij de spots over het publiek liet neerdalen om iedereen persoonlijk in de ogen te kijken. En neen, achteraf met de man een praatje slaan en de toetseniste proberen binnen doen zien we ons na een optreden van The Weeknd nog niet snel doen. Maar zou het toch niet een beetje steken?
Tom Krell is en blijft een breekbare ziel. Te breekbaar, als je hem hoort vertellen over hoe hij als vierjarige peuter het verlies van een vriendin van zijn grootmoeder moest verwerken. Een vriendin! Van zijn grootmoeder! Op vierjarige leeftijd! U hebt het goed gelezen. Wij vroegen ons plots af of Krell inspiratie zoekt waar er geen is of gewoon te breekbaar is voor deze wereld. Wij hopen voor zijn geloofwaardigheid op het tweede, maar gokken op het eerste.
Gelukkig zijn er ook genoeg positieve momenten in de show waar we ons hart konden aan ophalen. De cover van Ariana Grandes One Last Time was spontaan en zwierig. Hitjes als Lost You/Lost Youth of Burning Up deden het publiek enkele dansrillingen krijgen. En It Was U is ook in de liveversie een theepot waaruit de stoom fluitend ontsnapt. Maar telkens opnieuw werd de vaart uit het optreden gehaald door lange, emotionele monologen of semi-grappige dialogen met zijn gitarist. Jammer.
How To Dress Well? Hij weet het niet en wij weten het evenmin. Maar om daarom in een hoekje te gaan jammeren, dat ging ons toch een stapje te ver.