How To Dress Well - MJ leeft!

Ancienne Belgique, Brussel, 1 november 2014

Vorig jaar gingen we met Halloween naar een concert van Local Natives in de Ancienne Belgique. En omdat een traditie nu eenmaal in ere moet worden gehouden, waren wij daar dit jaar weer te vinden. Deze keer voor How To Dress Well ofte Tom Krell en gezelschap. Het werd een indrukwekkende passage die niet zelden herinneringen aan Michael Jackson opriep.

How To Dress Well - MJ leeft!



Drie jaar geleden stond How To Dress Well ook al eens in de AB Club en daar was hij deze keer weer te vinden. Oorspronkelijk zou het concert in de Box plaatsvinden  - u weet wel: met die sfeervolle lichtjes aan de wand en zonder balkon - maar blijkbaar vond daarvoor niet genoeg volk de weg naar Brussel. Vreemd, want al sinds 2010 levert How To Dress Well topplaten af met de worp van dit jaar, ‘What Is This Heart?’, misschien wel als voorlopig hoogtepunt.

Waar hij Op Les Nuits 2013 maar weinig indruk maakte, zat het vanavond wel vanaf het eerste moment goed. Krell en zijn drie kompanen trapten de set af met het dansbare A Power. Want hoewel How To Dress Well popgevoeliger dan ooit klinkt op ‘What Is This Heart?’, toch heeft hij niets moeten inboeten aan kwetsbaarheid. Als hij “I don’t have the power” bleef herhalen, geloofde je hem. En hoewel hij stond te springen, klonk Krell alsof hij elk moment kon instorten. Wanneer hij in Face Again “I don’t think you know what’s best for me / I don’t even know what’s best for me”, zong, hoorde je de onzekerheid van een artiest.

Krell heeft experiment en zijn drang naar popgevoelige, indie rnb perfect in evenwicht weten te brengen. Zo klonk Repeat Pleasure zelfs als een potentiële hit, net als Very Best Friend. Precious Love neigde naar het melige, maar was in de eerste plaats toch vooral een erg mooi liefdesliedje. En dat Krell een zaal ook stil kan maken, bewees hij met Suicide Dream 1 waarin alle beats achterwege werden gelaten en de muzikale omkadering tot de essentie werd gestript.

Afsluiten werd er gedaan met het grootse Words I Don’t Remember en met & It Was U, waarmee hij ons dansend de avond instuurde, als bis. Bij dit laatste nummer moesten wij, zoals wel vaker doorheen de set, aan een moderne versie van Michael Jackson denken.  Krell heeft dan ook nooit een geheim gemaakt van het feit dat Michael Jackson één van zijn voorbeelden is. Hij sampelde Baby Be Mine in Ecstacy With Jojo en leende wat tekstregels van Will You Be There voor zijn in Us In The Sense Of Forever. Krell begint zelf ook meer en meer als Michael Jackson te klinken, zonder daarbij aan imitatie te doen. Krells manier van zingen hangt vaak ergens tussen zingen en rappen in en hij heeft een even wendbare stem als de koning van de pop.

Doorheen de nummers zocht Tom Krell, die geflankeerd werd door een drummer, een toetsenist en een violiste, nadrukkelijk contact met het publiek. Misschien wel iets te veel. Hij grapte en grolde, vertelde over de foto die Kanye West gepost had met North West in Halloweenkostuum, maakte een gratuite “bald joke” omdat één persoon in het publiek hem aan Moby deed denken en praatte over de periode toen hij als tiener naar emocore luisterde. Toen iemand hem “Play some Music!” toeriep, repliceerde Krell snel en gevat met de woorden “Oh, I get it: you bought the ticket so it’s a dance, monkey dance thing now. I’m sorry, sir. Excuse me, sir", om het dan even snel weer goed te maken door Very Best Friend aan hem op te dragen. Hoewel hij veel praatte, stoorde dat zelden, maar een nummer of twee extra was toch fijn geweest.   

We verkozen muziek boven een verkleedfeestje voor Halloween en hadden daar achteraf geen moment spijt van. Tom Krell is een multitalent dat het in een rechtvaardige wereld nog ver zou kunnen schoppen. Helaas leven we niet in een rechtvaardige wereld.

1 november 2014
Geert Verheyen