Hot Chip - Geöliede dansmachine

Ancienne Belgique, Brussel, 7 november 2012

Na twaalf jaar weten we onderhand wel hoe het er op een optreden van Hot Chip aan toe zal gaan. Ook hun publiek lijkt almaar meer te beseffen waarom ze komen, want zelden zagen we een extatischer publiek dan afgelopen zaterdag.

Eerder dit jaar bracht Hot Chip hun vijfde langspeler uit, ‘In Our Heads’  werd niet overal even enthousiast ontvangen, mede doordat er volgens sommigen te veel ballads op stonden. Een kwaaltje waar ook ‘One Life Stand’ last van had. Dat kan je Hot Chip live niet verwijten. Het aantal ballads werd beperkt tot twee: Look At Where We Are en bis Crap Kraft Dinner. Die nummers kwamen ook nog eens opmerkelijk beter uit de verf dan op plaat en ook hier was het nog steeds aangenaam heupwiegen.

Verder was het - om het even erg plat uit te drukken - knallen. Het Londense zevental weet dat hun publiek komt om te dansen, maar dat wil niet zeggen dat het ons gemakkelijk gemaakt werd. Zo werd er geopend met Shake A Fist en afgesloten met Hold On, allebei eerder onbekend werk uit ‘Made In The Dark’ uit 2008. Maar dit waren ook meteen twee hoogtepunten van formaat. Dat laatste nummer was het slotsalvo in het naadloos aan elkaar gebreide Ready For The Floor en een onvoorstelbare cover van Fleetwood Macs Everywhere. Het geheel was -  om het alweer niet bijzonder subtiel uit te drukken - een bom.

Ook hun herwerkte versies van I Feel Better (waar waren die typische synths?) of And I Was A Boy From School (idem) waren geen hapklare brokken dansbare pop meer, maar dit werkte wonderwel. Nieuwer materiaal als Flutes en Night And Day werd ondertussen al even enthousiast ontvangen als die oudere hits. Eigenlijk deed het er misschien zelfs niet eens toe wat ze speelden. Zowat alles werd op laaiend applaus ontvangen en alles werd met dezelfde fenomenale drive gebracht.

Hot Chip live mag dan wel een machine lijken, maar dan toch een verdomd goed geoliede machine. En een machine die leuk is om naar te kijken, want naast een verblindende lichtshow stonden er, drumster Sarah Jones even niet meegerekend, ook nog steeds zes absolute sukkelaars op het podium die, ook al spelen ze elke avond zo goed als dezelfde set, er zelf enorm veel plezier aan leken te beleven. Kortom, een feest zoals we dat elke zaterdagavond zouden willen.