Horace Andy - Bless

Vooruit Kunstencentrum, 16 juni 2023

Met de stoute schoenen aan durven we zeker stellen dat Horace Hinds aka Horace Andy de meest bekende en actieve rasta is van de eerste generatie reggaezangers. Stel je voor: 's mans legendarische debuut ‘Skylarking’ is meer dan vijftig jaar oud! (de titel is trouwens een Jamaicaans synoniem voor wat wij nu kennen als “chillen”). Dus wanneer de profeet met een heel erg klein hartje nog eens in een vliegtuig durft te stappen om de grote plas over te steken en een concertreeks op het Europese vastenland af te werken, moet je volgende keer zeker niet twijfelen.

Wij deden dat deze keer niet en trotseerden de verzengende hitte en de lokroep van vele terrasjes in de Arteveldestad om ons richting Vooruit te begeven - excuseert, de “Viernulvier” - en de nodige happy reggaevibes in ontvangst te nemen.

De voorafgaande messenger was de eveneens Gentse MariJah And The Roots Sense: een beloftevolle dame vol soul, pit en concrete plannen voor een eerste volwaardige plaat in 2024. Na lange tijd als backingzangeres, treedt ze sinds twee jaar op met de Root Sense band: vier leden met een stevig reggae- en jazzverleden, die niet enkel weten hoe ze strakke riddims moeten aanhouden of een welgemikte solo kunnen plaatsen, maar ook wat lazy, jazzy accenten en diepe dubs doorheen de songs durven smeren. Wat leidde tot een mooie combinatie moderne rootsmuziek.

“People are you ready for a new generation / ‘cause we’re marchin’”, aldus MariJah. Met een rechtstreekse knipoog naar de klimaatmarsen en het geloof in de macht en vernieuwing van de jeugd. De nieuwe ep ‘Take Care’, die binnenkort ook op vinyl te vinden zal zijn, durft trouwens ook ietwat te vernieuwen onder de vorm van steppersriddims en enig heerlijk psychedelisch gitaarwerk. Dat belooft. Misschien nog één kleine tip voor sista MariJah: laat af en toe wat extra ruimte voor instrumentale stukken, want je hebt enkele topmuzikanten achter je staan, die gerust iets meer aandacht en zelfstandigheid verdienen. Dat zorgt trouwens ook voor nog meer zuurstof en variatie on stage.

Mister Bassie liet even langer op zich wachten. Technische panne. Ook al kon de drum-en-bas-sectie van de Dub Ashante Band vooraf al goed opwarmen door mee te spelen met riddims van Marcia Griffiths of Julian Marley die uit de Skylarkin’ soundsystem kwamen. Grappig trouwens hoe als eerste instrument van een rootsreggaeband anno 2023 een Apple computer moet ingeplugd worden. Gelukkig was het euvel snel opgelost en zetten de aangekondigde Matic Horns (dixit: één weliswaar fantastische trombonespeler) spoedig een fraaie, slepende vertolking van het gekende 'The Godfather'-thema aan. Spoedig gevolgd door magisch huppelende reggaevibes als leuke aankondiger voor de godfather himself: Horace Andy.

En aan die inmiddels tweeënzeventigjarige rasta was geen grammetje slijtage te bespeuren. Horace hippelde en huppelde als een vrolijke Jamaicaanse opa met honderd procent toonvaste, typerende hikstem in een gouden Versace-bloesje en verwende het publiek met veel overtuiging. Wat zoveel betekende als een strakke, energieke best of-set, waarin de ene na de andere hit gescoord werd. Na een trouwens ook erg overtuigend This Must Be Hell, dat uit het recente album ‘Midnight Rocker’ werd geplukt, nam de souljah zijn publiek mee in het verleden. Eerst via een uptempo versie van het door Massive Attack in de nineties van een tweede leven voorziene Spying Glass, maar naadloos ook richting oldies goldies als Man Nex Door (John Holt) en Fever. Een nonstop jukebox van classics ging in vlotte party style de zaal in voor een bewust “rewind”-herstart-sing-and-shout-along-moment Money Money (“the root of all evil”) zelfs in dubbele drum’n’bass-versnelling.

Tegelijkertijd zorgde Horace Andy er trouwens voor dat ook de doorwinterde reggaefanaat aan zijn trekken kwam. En dan bedoelen we niet zozeer de nogal korte, iets minder overtuigende soulweergave van Bill Withers' Ain’t No Sunshine (“I know, I know, I know, I know, I know, I know, I know, I know, …”), maar wel de oprechte, prachtige loversrockslow Bless You uit 1975, die vol passie en overgave werd gebracht. Ondanks de recente samenwerking met Adrian On U-Sound Sherwood of eerdere passages met Mad Professor, werd voor deze live editie trouwens de mixingdesk grotendeels ongemoeid gelaten, wat een erg pure en harmonieuze sound opleverde. En dan zijn profetische feesthits als Every Tongue Shall Tell, Leave Rasta, Skylarkin’ of een extra lange versie (“my all time favorite”) van Cus Cus natuurlijk welkome, knalrode kersen op een groen-gele taart.

Thank you very much, mister Horace Andy. Bless. See you next time.