Hooverphonic - Anti-Valentijn

Handelsbeurs, Gent, 7 december 2010

Je zag het begin februari overal op straat: Valentijn was op komst. Achter menige etalage waren talloze hartjes, rode kleuren en romantische cadeau-ideeën te bespeuren. Uiteraard is het dan ook het moment om elkaar de liefde te verklaren. Niemand mag er die periode ook maar één seconde aan denken om zonder smile rond te lopen. Een donker sfeertje en depressieve nummers zijn gewoon taboe. Maar dat is buiten Hooverphonic gerekend.

Hun nieuwste album kan je namelijk niet bepaald fleurig of romantisch noemen gezien de donkere cover en de nummers die baden in een psychedelische sfeer uit de jaren zestig. Die lijn werd verder doorgetrokken in het concert. Geen kleurige lichten of hevige spots, maar schemerlichtjes overheersten.

Ook geen kleurige outfit of opvallend kapsel voor zangeres Geike Arnaert deze keer. Ze was simpelweg gekleed in een sober en volledig zwart ensemble. Ondanks deze zwarte hoofdtoon werd het geen depressieve bedoening in de Handelsbeurs. Daarvoor was het publiek te enthousiast, de bindteksten van Alex Callier te grappig en het nieuws over het vaderschap van één van hun crewleden te heuglijk.

Het concert verwees ook op andere manieren naar ‘The President Of The LSD Golf Club’. Zo was de volgorde van de eerste 5 liedjes exact dezelfde als op de cd. Zo was de nieuwe single Circles ook de vierde song van de show. De plaat eindigt trouwens met Bohemian Laughter waarmee de groep die avond ook hun optreden afsloot. Is het u trouwens ook opgevallen dat, als je naar de drums keek, je de letters “LSD” zag staan. Toeval of niet? Enkel wie elk concert van de tournee heeft bijgewoond, kan daar over oordelen.

Uiteraard liet Hooverphonic ook de hits de revue passeren. Sommigen daarvan werden aan de tournee aangepast. Zo veranderde No More Sweet Music, dat op het gelijknamige album eerder als een evergreen uit de jaren vijftig klinkt, in een echt rock-'n-roll nummer uit de sixties met zowaar een solo-moment voor zowel drums als gitaar.

Grootste verrassing van de avond was de bewerking van Sometimes. Op het oorspronkelijke album ‘Hooverphonic Presents Jackie Cane’ wordt het nummer gedragen door luid trompetgeschal en de krachtige stem van Geike. Nu werd het op de pianoklanken van John Lennon’s Imagine met gedempte stem gezongen en was het een akoestisch liedje. Ondanks de vele hits kreeg Inhaler, het allereerste nummer van de groep dat nog dateerde uit het Hoover-tijdperk, toch ook een plaatsje op de playlist.

Dat de avond een succes was, is een understatement. Als je twee keer mag terugkomen en het publiek om liedjes blijft vragen, kan je je performance wel geslaagd noemen. En het concert mocht dan een anti-Valentijngehalte hebben vol depri-nummers en een donker sfeertje, toch kropen de koppeltjes regelmatig dicht bij elkaar. Waar zo’n nieuwe wind van Hooverphonic al niet goed voor is!