Hitsville Drunks - Pure poppret
DE Studio, 9 februari 2014
Ongetwijfeld zouden psychologen en psychiaters een sappige kluif hebben aan de gespleten persoonlijkheid die Mauro Pawlowski is. In DE Studio koos hij voor zijn nieuwste afsplitsing Hitsville Drunks. En dat is er eentje om te koesteren.
Ons kent ons. En dus had Limbuger Mauro die andere, illustere provinciegenoot opgetrommeld voor het voorprogramma. Aanvankelijk leken Benny Zen And The Syphilis Madmen een beetje op automatische piloot te spelen. Maar naarmate de set vorderde kwam er met elk van de zestien (!) miniatuurtjes telkens iets meer leven in de brouwerij. En Benny Zen liet de “Yo”-s, waarmee hij steevast elk nummer afrondde, steeds luider klinken.
Vooral het vijftal nummers, waarmee hij zijn set afsloot, raakten je in het rock-‘n-rollhart; They’re Not Telling, afwisselend traag en snel, het grungy I Like Airports, dat herinneringen opriep aan Peter Houbens vorige band Nemo, het onverbeterlijke Isabel,… Tegen het einde van de set waren wij dan ook helemaal klaar voor Hitsville Drunks.
Als opwarmertje en laatste checkup haalde Mauro een nummer van Rolands laatste plaat boven. Maar na enkele haperingen en de wijze woorden “Genoeg volk!”, daagde ook de rest van de Hitsville Drunks op om een set van heerlijk weghappende popsongs op te dissen.
De nummers zijn nog nagelnieuw en de heren tekenden dan ook mooi binnen de lijntjes. Maar Pawlowski amuseerde zich rot en was bovendien in een uittekende bui. Bij sommige van de songs gaf hij wat uitleg, die steeds weer zorgde voor een glimlach: High Culture omschreef hij bijvoorbeeld als een nummer waarin ze “Hall & Oates-er dan Hall & Oates” probeerden te zijn.
De covers die tussen de eigen nummers werden gesmokkeld getuigden van een goede smaak in wat ongetwijfeld ooit als platvloers werd omschreven. Sandy Coasts True Love That’s A Wonder was er daar één van en gitarist Sjoerd Bruil nam ook nog Nick Lowe’s Cracking Up onder handen.
Beide sloten perfect aan bij de pure popsongs, die Hitsville Drunks op hun ‘Sincerely Average’ bij elkaar hadden geschreven. Opvallend genoeg leken die nieuwe songs vaak een verlengstuk op Mauro’s eigen ‘Songs From A Bad Hat’. Dat Let Me Know dan ook in de set was beland was helemaal geen verrassing.
Hoe het ook zij, het was vooral genieten van nieuwe songs als Clean Adult Fun of het sloom slepende I Was Never There. Bovendien blijken de Drunks nog over een resem andere, niet op de cd terug te vinden songs te beschikken. Eerste bisnummer Jesus Christ was er daar bijvoorbeeld één van, maar eerder was er ook al Heartbreak Volunteer, dat als de kiem van de band omschreven werd.
Fleetwood Macs Dreams sloot uiteindelijk een prachtig concert af. Hier stond een groep, die klaar was om de Belgische zalen en festivals ondersteboven te spelen. Het soort groep, dat je een lang leven toewenst, maar ook weer niet zo lang dat het routine wordt. Al vermoeden wij dat die angst met een nerveuze duizendpoot als Mauro overbodig is.