Het Zesde Metaal - Een heerlijk coronaconcert

De Studio, 11 maart 2020

“Fantastig da gullie hier zet”, zei Wannes Cappelle na de eerste nummers te hebben gespeeld in DeSTUDIO in Antwerpen en het klonk nog een beetje meer gemeend dan op andere avonden. “Ik had schrik dat jullie allemaal zouden thuisblijven”, zei hij nog veel later, maar dat was niet zo. Het Zesde Metaal kon het optreden voor een volle zaal afwerken en, al hadden ze naar eigen zeggen ook gespeeld als er niemand gestaan had, het is toch leuker als er wel mensen naar je luisteren. Op enkele corona-grapjes na werd er verder geen aandacht besteed aan het nieuws van de voorbije dagen en weken, maar werd er gespeeld. En verdorie goed gespeeld.

We zagen wel verdacht veel mensen elkaar kussen en knuffelen als begroeting, mensen die misschien de afgelopen weken geen nieuws hadden gehoord of gelezen, wie weet. Dat gezegd zijnde, als je je strategisch in de zaal plaatste, had je in DeSTUDIO meer plaats dan op de gemiddelde tram tijdens het spitsuur.

In het najaar van 2019 bracht Het Zesde Metaal het – alweer – schitterende album ‘Skepsels’ uit en dat stond dan ook centraal in de setlist. De eerste vijf nummers kwamen uit die plaat, maar ons hoor je daarover niet klagen. Er werd bijvoorbeeld gestart met het mooie Aj Mie Mist waarin Cappelle het heeft over zijn schuldgevoel om zijn afwezigheid als vader en het feit dat hij toch ook deze avond weer in de spotlights op het podium stond.

De toon was gezet, want hoewel we niet elk woord van het West-Vlaams van Cappelle begrijpen - what the fuck is Jén? - houden wij wel heel erg van zijn teksten. In Andere Mens ging dat over hoe de boog niet altijd gespannen kan staan, in meezinger Tid Van Ton stonden we nog eens stil bij hoe niet alles vroeger beter was en zelden hoorden we een mooier lied over optimisme als Da Besta Ni.

Maar er is ook die andere kant van Wannes Cappelle. Stempel had het treffend over de hardnekkigheid van een stigma en Naar De Wuppe klonk een stuk dreigender dan wanneer we het op de radio horen voorbij komen. Na Kom Bie Mie vestigde hij even de aandacht op de oorlog in Jemen, die al vijf jaar duurde en al honderdduizend doden had geëist, zei hij cynisch hoe België bijdroeg aan de oorlog door wapens te leveren aan Saoedi-Arabië via de haven van Antwerpen en vestigde hij de aandacht op een optocht die Vredesactie eind maart organiseert bij het Antwerpse Havenhuis (als ze mag doorgaan). Er lijkt een eeuwige strijd binnenin Cappelle te woeden tussen de pessimistische en optimistische kant waarbij in de teksten dat optimisme net iets vaker lijkt te winnen.

Ook muzikaal behelst Het Zesde Metaal een heel spectrum, van meezingers tot verstilde momenten. Tijdens Jèn en Ouder Komen hoorden we Radiohead ten tijde van ‘The Bends’, terwijl de intro van Ier Bie Oes ons aan Exit Music (For A Film) deed denken. En waar Calais begon als een stiefbroer van Het Zou Niet Mogen Zijn van Noordkaap, veranderde dat vanaf het midden, waar de drums inzetten, in iets van The National. Het zijn niet de minste muzikale referenties, maar Het Zesde Metaal deed ze eer aan.

Stefanie Callebaut was van het verre Kortrijk mee afgezakt om het geweldige duet De Onvolledigen volledig te laten openbloeien en ze mocht nadien ook nog de leiding nemen in Peis Je Nog Aan Mie dat ze de vernieling in mocht krijsen. Het was het trapje naar het tweede deel van de set dat voor het merendeel uit ouder materiaal bestond. Het meeslepende Gie, Den Otto En Ik werd al grappend als “een regeringsverklaring” aangekondigd (door het zinnetje “Zegt alles af voor morgen”) en met Benauwd liet Het Zesde Metaal het optreden eindigen zoals elk optreden zou moeten eindigen: met een lange instrumentale outro.

Uiteindelijk was het ook wachten op Ploegsteert, dat als vanzelf tot een soort Radio 1-anthem is uitgegroeid in de laatste jaren, maar het was net dat nummer dat een beetje verplicht en dus overbodig aandeed. Er waren weinig nummers die niets met ons deden, maar Levensgevaarlijk Gewond en Niets Doen Is Geen Optie mogen ook in dat rijtje: ze waren voorbij voordat we ze hadden opgemerkt.

Het waren de uitzonderingen in een heel compleet, twee uur durend, optreden dat vooral aantoonde dat Het Zesde Metaal tot de beste bands in ons land behoort. Cappelle had het tijdens de avond ook ergens over de schoonheid van de samenkomst van allemaal vreemden voor een optreden, los van of je nu man of vrouw bent, dik of dun, jong of oud, los van of je links of rechts stemt. Muziek brengt samen. In tijden van corona is dat iets om van wakker te liggen, maar het is vooral iets waarvan we hopen dat ze het ons nooit zullen afnemen.