Hertals Rock City Festival - De echte punks verwend
't Hof, 5 april 2025
Er zijn tijden geweest dat punks en skinheads neus aan neus lijnrecht tegenover elkaar stonden. Ongeveer zo lijnrecht als linkse socialisten tegenover rechtse white power staan. Beiden weliswaar met de eigen Shoulder To Shoulder- (Funeral Dress) of All For One & One For All- (Discipline) krachten. Deze editie van het Hertals Rock City festival probeerde die verschillen een beetje uit te gommen. En daar slaagde het ook grotendeels in.
Het is een beetje vreemd om oldskool hanenkammen en oi!-punkers naast militante kaalkoppen met bretellen te zien roepen of door elkaar te zien pogoën, iets wat moeiteloos kon tijdens het optreden van gastheer Funeral Dress, waarvan zanger Dirk met de Hertals-crew al tientallen jaren punkfestivals organiseert. Met het recente, lang verwachte album ‘Goodbye?’ lijkt de band de handdoek in de ring te gooien. Deze tournee zou wel eens de laatste kunnen zijn. Het was op vijf april trouwens op de kop af veertig jaar geleden dat de band haar eerste optreden gaf.
Maar dat kon de pret dus niet bederven. Na de traditionele '2001 A Space Odyssey'-intro en de When Johnny Comes Marching Home-riffs op gitaar, vloog Funeral Dress er als steeds in met een vlammende cocktail van speedpunksongs, melodieuze punkrockers en zelfs een zeldzaam stukje ska. Vaste waarde: niet al te complexe teksten vol meezing- of -roepbare passages. Met Punx Back In Town als opener – een andere vaste waarde – ging het over een militant Death & Glory, Cops Are No Human Beings tot All Politicians Are Cunts. Die laatste met twee clowns als figuranten op het podium, voorgesteld als "Bart The Weaver" en "Mister Donald Trump (of Shrunk of Trunk of zo)". Met de vuisten de lucht in uiteraard. Opvallend trouwens hoe nieuwkomers als die Politicians-song, maar ook Dogs Of War, Let’s Go Down The Pub of single Ik Mut Just Niks met dat plat Kempens accent moeiteloos tussen dertig jaar oude klassiekers (Sex & Drugs And Rock ‘N’Roll) konden staan. Once Funeral Dress, always Funeral Dress! En dat de heren in de anti-teksten ook een stevige sneer konden uitdelen, wisten we natuurlijk al langer, maar de slogan “F*ck the f*cking f*ckers before the f*cking f*ckers f*ck you”, spant waarschijnlijk wel het meest de kroon. De extra lange show kreeg na een lekker lang Party On! vol confetti en strandballen met een plechtig Goodbye een gepast einde. En we citeren of scanderen graag met u mee: “Goodbye and thanx for all the company / Everytime you showed up meant the world to me / The moments we shared / The memories we made / You’re always in my heart until I die!”
Grappig genoeg zette het Eindhovense Discipline die trend van meezingbare of meebrulbare liedjes voort. Alleen dit keer met een venijnig hardcoretintje en meer oproerkraaiende hooliganteksten. (Het zijn duidelijk niet enkel de Heideroosjes die dat onderwerp graag aansnijden). Red White Army leek rechtstreeks uit het PSV-stadion afkomstig. Ondanks een knallende energie en harmonieuze slogans, die door vier stemmen tegelijk de zaal in werden geslingerd, moest frontman Merijn Verhees alle wapens uit de kast halen om de zaal tot actie-reactie te krijgen. We’ll Keep On Fighting, What I Want Is A Riot of We Can’t Be Beaten. Tot een echte strijd is het niet gekomen deze keer.
De massa kwam immers grotendeels voor de broertjes Buchan en vooral dan zanger Wattie van het onovertroffen The Exploited, de oerpunkband bij uitstek die elk jaar wel ergens op uitnodiging van Dirkske Funeral op een Belgisch podium kruipt. En The Exploited heeft het allemaal. Nog steeds. Een venijnig spuwende en roepende fontman, een zowel slappende, hakkende als snel rollende bassist (Irish Rob), een gitarist die tegelijkertijd razendsnel kan soleren en headbangen, een biologische en dus ook echte “brother” op tweede gitaar en een haast machinale drummachine met de looks van een soulsuperster, die recent weggeplukt is bij Cro Mag (Garry “G Man” Sullivan). En dat geeft vuurwerk. Tenminste, eens het technisch goed afgestemd is, want de soundcheck werd tot in de puntjes verfijnd.
Aangezien The Exploited ook al twee decennia geen nieuwe plaat meer uitbracht, de band elk jaar terugkomt en grotendeels dezelfde liedjes in de shows steekt, is zowat elke song tijdens een optreden een “klassieker”. Dat werd dus genadeloos meerazen met Let’s Start A War (Said Maggie One Day), Chaos Is My Life, Troops Of Tomorrow (met marcherende drums), Punk's Not Dead, I Believe In Anarchy of vanzelfsprekend Exploited Barmy Army. Songs die staan als een klok en die vooral extra cachet krijgen doordat Wattie roept, tiert, de middelvingers opsteekt en op het podium spuwt, maar vooral ook een groot leger fans regelmatig mee de microfoon laat misbruiken. En ja, met vijfenveertig jaar optreden op de teller gaat tussen de songs de pauzeknop even aan, waardoor de show een beetje in losse flarden overkwam. Maar doordat zowat elk nummer insloeg als een luidruchtige clusterbom, was zo’n ademruimte zeker welkom.
En daarmee heeft Hertals Rock City de echte punks en skins uit binnen- en buitenland dik verwend. Volgende afspraak in Aarschot begin december met natuurlijk The Exploited als headliner. Naast GBH, die andere klassieke streetpunkband die de tijd blijft uitdagen en jaarlijks regio Hertals afzakt. Samen met ons.