Herman Düne - Lentekriebels in december

Ancienne Belgique, Brussel, 10 januari 2009

In 2007 speelde Herman Dune nog voor een vijftigtal gegadigden in de Recyclart. Een jaar later laten David-Ivar en zijn muzikanten de ABbox aardig vollopen. Met recht en reden, zo blijkt. Hun warme muziek en ontwapenende teksten zouden zelfs de verschrikkelijke sneeuwman doen smelten. En zijn volledige habitat zal er ook aan moeten geloven, als je het ons vraagt.

Onder het motto "recycleer je muzikanten" liet Herman Dune het voorprogramma verzorgen door zijn achtergrondzangeressen. The Baby Skins deden het met twee akoestische gitaren. Ze zagen er lief uit, maakten lieve muziek en daarmee is alles wel ongeveer gezegd. Toch kwam er een collectief glimlachmoment uit de sterrenhemel gevallen toen de jongens van Herman Düne kwamen meespelen en beide meisjes aan het tapdansen sloegen.

Toen David-Ivar Herman Dune alleen achter de microfoon post vatte, vreesden we even dat het een sobere set zou worden. Niets was minder waar. Al bij het tweede nummer, On a Saturday, vervoegden de andere muzikanten hun baardige frontman en barstte het feestje los. Blazers, percussie, achtergrondzangeressen... Alle ingrediënten die Herman Düne zo onweerstaanbaar apart maken waren aanwezig. Wat hadden we die engelachtige sopraantjes op de achtergrond gemist tijdens hun vorige passage in de Botanique!

Voor de setlist werd grotendeels geput uit 'Next Year in Zion'. Het nieuwe album heeft dan ook heel wat te bieden. Wij onthouden vooral When The Sun Rose Up This Morning en het geweldige When We Were Still Friends. De overvloedige blazers haalden af en toe herinneringen aan Calexico naar boven.

Hoewel publiekslieveling I Wish That I Could See You Soon er dubbel zo snel doorgehaspeld werd als normaal, bleven liefhebbers van 'Giant' ook niet op hun honger zitten. Al vroeg in de set werden ze getrakteerd op het zachte Take Him Back To New York City. Tijdens de bisnummers liet de band zich helemaal gaan op de prachtige instrumental Baby Bigger en op 1-2-3 Apple Tree, ingeleid door twee dwarsfluiten.

In volle bezetting is Herman Dune op zijn best. De groep lijkt de antifolkscene langzamerhand ontgroeid. Muzikaal zijn ze enorm gegroeid en hun liedjes klinken aanstekelijker dan ooit. Na twee bisrondes wilde het publiek hen nog niet laten gaan. En gelijk hadden ze.