Herbakkersfestival 2015 - Mooie liedjes en hun einde

Herbakkersplein, Canadaplein, Eeklo, 18 augustus 2015

Voor de negende editie van het Herbakkersfestival hadden de organisatoren van vzw Bakfiets en N9 een ijzersterk programma weten uit te werken. Beide pleinen waren gedurende het volledige weekend gezellig druk en wij baanden ons een weg doorheen de weinige laagtes en vele hoogtes van het gebeuren.

Op de eerste avond stelde Belgian Asociality ons teleur; vooral omdat op het vlak van Nederlandstalige rock met ballen en humor, de Evil Pony’s zo veel beter scoorden. Ook Buckey Down op zondag kon niet volledig overtuigen. Stevige en goede bluessound en met Bart Koubaa zeker een frontman die er stond, maar om de een of andere reden sloeg het niet aan en zat het plein ernaar te kijken als koeien naar een trein. Misschien hadden de tafels en stoeltjes voor dit optreden al aan de kant gemogen. Gemiste kans, want het potentieel van deze band is er zeker.

We haalden ze zopas al even aan; Evil Pony’s openden dit Herbakkersfestival en deden dat op hun eigengereide manier goed zonder meer. Met klinkende titels als Kouwe In De Schouwe, Ok Et Nie Meer Wete en Karatepit 4 wisten ze het plein al vroeg mee te krijgen. Ook een hilarische cover van Phil Kevin’s Komaan En Doe Het en culthits De Lift en Cracotten konden uiteraard niet ontbreken. Een pluim van de jury voor de podiumoutfits bovendien.

Goed begonnen is dus half gewonnen, durven ze al eens zeggen. Ook de headliners dit weekend lieten het niet afweten. Al waren de meningen daarover wel verdeeld. De echte metalfan moet, naar we horen waaien hebben, niet veel hebben van Diablo Blvd, maar de groep rond Alex Agnew speelde vrijdagavond wel een stevige en strakke show met nummers als Builders Of Empires, Between The Hammer And The Holy Cross en Black Heart Bleed. De bindteksten waren misschien soms cliché en Agnew is bij momenten nogal een patser, maar dat kon de pret niet drukken.

Op zaterdag mocht 10CC opdraven voor een exclusieve show in België deze zomer. De sound was van een ongelofelijk niveau en de groep speelde zijn nummers quasi perfect en met een prachtige harmonie in de samenzang. Vanwege die perfectie kregen we bij momenten het gevoel dat we naar een jukebox aan het luisteren waren en dat we even goed thuis een plaat konden opleggen. Maar de heren lieten al hun hits de revue passeren en gaven het volk daarmee waarvoor het gekomen was.

Op de slotdag was Frank Boeijen de grote naam van dienst. Na een uitgeregend concert in 2007 kreeg deze een herkansing, deze keer op een zonnig plein. De groep opende met een warme, laidback versie van hit Koud In Mijn Hart waarbij helemaal naar het einde, de gitaren de boel mooi opentrokken. Met Zwart Wit kreeg Boeijen het plein voor een eerste keer volledig mee. De groep had er duidelijk zin in want de outro werd heerlijk uitgesponnen. Frank Boeijen leek zich zelf kostelijk te amuseren en liet op een bepaald moment lachend vallen: "Ik ben veel te oud voor deze shit!" Het einde van het optreden dienden we aan ons voorbij te laten gaan omdat we op het Canadaplein Nordmann niet wilden missen, maar daarover later meer. Globaal gezien was Frank Boeijen met zijn groep de beste van de drie headliners.

Er werd dit jaar ook weer ingezet op beloftevolle bands. St. Grandson werd écht last minute toegevoegd aan het programma en mocht op zaterdag openen. Deze laureaat van Studio Brussels Nieuwe Lichting 2015 bracht schone, pure en oprechte muziek met sterke harmonieën. Lady Gold kende een mooie, sluipende opbouw om finaal helemaal open te bloeien; single Midnight Swim mikte recht op de ziel en schoot raak; cover Envoi kreeg een persoonlijke toets en bij Never Hide ging het er iets steviger aan toe zonder dat de essentie en de ziel verloren gingen.

Op zondag mochten Barefoot And The Shoes onder een stralende zon openen na het kinderprogramma. Met de mascotte prominent vooraan op het podium, hoopten ze de overgang wat minder abrupt te maken, maar dat was voor niks nodig. Van bij de onvoorspelbare en warme openers All Quit On The Hopefront en Secret (Missy Higgins) voelden we dat het goed zou komen. En zo bleek ook; het optreden stond als een huis en de groep kon gemakkelijk het volledige uur, dat ze ter beschikking kregen, boeien met een heerlijke, zonder overdaad uitgesmeerde versie van Wayfaring Stranger, bekend van Johnny Cash, Jack White en The Broken Circle Breakdown, het in nostalgie gedrengde Woodman en het eerlijke, oprechte en uitgepuurde Kings Of Old.

Later op de avond was het de beurt aan Byron Bay om Eeklo op sleeptouw te nemen. De groep heeft een speciale band met de hoofdstad van het Meetjesland, want het eerste concours dat ze wonnen was de Cirque Constance Roadshow in de plaatselijke muziekclub N9. Het was een tijdje geleden dat we de band aan het werk zagen en we merkten een duidelijke evolutie in de sound naar een voller, puurder en coherenter geluid. Zo was de songstructuur van oudere nummers als Goldfish en Do You Wrong op zich niet veel veranderd, maar de invulling was wel geëvolueerd en meer opengetrokken. Van de nieuwe, pas opgenomen en later dit jaar te verschijnen debuutep hoorden we prikkelende nummers als oude bekende Collide, St. Cloud en Brother. Uiteraard konden de singles, namelijk het catchy en softfunky Run For Gold en radiohit en wereldsong God Only Knows, ook niet ontbreken in de set.

Maar de hoogtepunten van het weekend speelden zich enkele honderden meters verder op het kleine, maar fijne Canadaplein af. Op zaterdag tekende Eefje De Visser (de band) daar present voor haar tweede en laatste optreden in Vlaanderen deze zomer. De Visser kwam een bloemlezing brengen uit haar eerste twee albums, ‘De Koek’ en ‘Het Is’, alvorens zich dit najaar in de studio terug te trekken voor de opnames van album nummer drie. Van opener De Bedoeling over het bezwerende Genoeg en Duyster-classic Ongeveer naar het opzwepende In Het Echt en Afdwaalt tot de elektronische en dansbare afsluiter Sneller stonden we met open mond te kijken naar zoveel schoonheid en subtiliteit. Bisnummer Ik Dacht Na in een ingetogen en intieme versie deed daar bovendien nog een subtiel schepje bovenop.

Een dag later mocht Nordmann het Canadaplein afsluiten. En van die spot maakten ze dankbaar gebruik om zich anderhalf uur te smijten. Ze openden met topnummer en allereerste single The Pedestrian, dat onmiddellijk alle kanten op rockte. Daarop volgde een spannende, dreigende en sluipende rollercoaster met zo goed als alle nummers uit debuutplaat ‘Alarm!’; het vuile en pittige Pfut, Alarm! met een fantastische coda, het op improvisatie draaiende Ohm, enzovoort. De groep liet ons alle hoeken van de tent zien. Ook in Rups trok de band nog eens alles open in een zinderende improvisatie. Op het einde van de set waagde de groep zich aan een tweetal niet uitgebrachte nummers met Dream en Surfin’. Het duo begon romantisch en speels, maar ontbolsterde al snel tot een wildeman. De groep kwam nog terug voor een bis in de vorm van Nightwork. Een chaotische aanvangsfase mondde uiteindelijk uit in een zacht en lieflijk neervleien van de melodie door de sax en gitaar.

Op die manier en met een fantastische eindnoot kwam ook weer een einde aan het mooie liedje dat het Herbakkersfestival 2015 zeker was. Volgend jaar nog!