Henry Rollins' travel slideshow - Stinkende pinguins en destructieve kapsalons
Vooruit Kunstencentrum, 6 februari 2018
Een twintigtal jaar geleden stelde een journalist dat Henry Rollins door het vele touren toch wel de hele wereld had gezien. "Nee, ik heb enkel de rock-'n-rollwereld bereisd", vond Rollins zelf. Het was voor hem een wake-up call om de platgetreden, westerse concertzalen links te laten liggen en andere continenten zoals Azië of Afrika aan te snijden. Gewapend met een microfoon en een afstandsbediening entertainde hij een uitverkochte Vooruit met een avondvullende greep uit zijn ontelbare reisfoto's en -anekdotes.
All-inclusive plezierreisjes zijn niet aan Henry Rollins besteed. De 'travel slideshow' begon dan ook in Afghanistan, waar hij in opdracht van de United Service Organisations militairen ging opmonteren. Naar verluidt, was zijn naam erg vaak ingevuld op de wishlists van de soldaten. Oorlogsgebieden, het klimaat, honger, ongeletterdheid en landen in de "axis of evil" van de Bush-administratie waren de rode draad door de avond, altijd met een lach en een traan.
Zo stootte hij na een week op de Transsiberiëtrein – "ik ging in putje winter om de koude echt te voelen" – op iemand die hem van MTV herkende en spontaan Liar begon te brullen. In Indonesië kruiste hij dan weer een straatverkoopster in een Black Flag-T-shirt. Er volgde een hilarisch verhaal over hoe hij de vrouw probeerde duidelijk te maken dat hij in die band zat en hoe hij wou uitvissen hoe zo'n shirt tot op de straten van Djojakarta belandde (om de hoek bleek een kraampje te zijn waar de T-shirts verkocht werden… met op de rugkant een foto van Kurt Cobain). Al even lichtvoetig was zijn foto van een kapsalon in Mongolië, de "Destroy Hair & Beauty Salon" of zijn trip naar Antarctica op een boot vol pinguinfreaks.
Zelfs al toert Rollins al jarenlang met zijn spoken word-shows, hij is en blijft een muzikale legende. Anekdotes over touaregwoestijnfestivals in Mali of zijn idee om elke dag een Lollapaloozafestival te organiseren in Pyongjang waren de lijm met zijn verleden. Hij eindigde de show met drie autobiografische foto's van zijn skatekapriolen in Washington met Ian MacKaye en een onlangs opgedoken foto van zijn auditie als zanger van Black Flag in 1981 ("De dag dat ik mijn job als ijsjesverkoper opgaf en mijn leven voorgoed veranderde").
Rollins zou Rollins niet zijn, mocht zijn betoog niet doorspekt worden met maatschappijkritiek, gaande van de VS propaganda (zijn reizen naar Iran en Noord-Korea), laksheid van bedrijven (de gasramp in Bhopal, Indië), het absurde van globalisering (McDonald's in Chiang Mai – "Thailand heeft het beste eten ter wereld. Waarom zou je McDonald's binnenstappen?") of de Tibetaanse kwestie tot de nasleep van de napalmaanvallen in de Vietnamoorlog en de zinloosheid van burgeroorlogen (de Killing Fields in Cambodië). Zelden werd het echt ongemakkelijk in je zetel van de theaterzaal, wat hielp om de volle zaal aan zijn lippen te houden. Niemand kuchte; niemand ging een drankje halen; niemand keek op de smartphone. Plots was het tien over elf en verdween Henry Rollins van het veel te grote podium. Hij had honderdzestig minuten lang ononderbroken als een spraakwaterval over een veertigtal foto's heen gepraat zonder ook maar vijf seconden te pauzeren of zonder een druppel water te drinken.
Beetje bij beetje verruimde Henry Rollins in de Vooruit je kijk op de wereld (hoewel hij voor een stuk toch voor bekeerden stond te preken). Je besefte dat zijn presentaties vast voer zouden moeten zijn in scholen en parochiezalen: "wereldoriëntatie voor gevorderden". Meermaals porde hij zijn publiek om niet te wachten tot later, maar er nu meteen op uit te trekken en de wereld te ruiken, te voelen, te horen, te zien. "Doen!", zouden we durven zeggen (wij zijn al weg). Gevaarliijk is het trouwens niet, gaf nonkel Henry nog mee. "Drie keer in mijn leven dacht ik dat ik bijna dood was, drie keer was het in de VS; de rest van de wereld is ok".