Henke, Aroma di Amore, Dark Poem - Terugkeer in stijl

JCC Zappa, Antwerpen, 8 april 2013

Het was een blij weerzien met "oude bekenden". Onze avond kon dus a priori geslaagd genoemd worden. Maar vanzelfsprekend keken we vooral uit naar de langverwachte terugkeer van Oswald Henke op onze vaderlandse podia. En ook daarop blikken we nu met glinsterende oogjes terug. Voeg daarbij nog twee interessante voorprogramma’s en we zouden bijna verliefd worden op Antwerpen. 

Want het mag gezegd: JCC Zappa, een ietwat verscholen maar gemakkelijk te bereiken zaal op het Kiel, oogt modern en mooi. En ook geluidstechnisch hadden we geen klachten.

De muzikale spits werd er afgebeten door Dark Poem, een drietal jongedames, die op eigenzinnige wijze aan de slag gingen met tribale elektronica. Een groot deel van de muziek stond op tape, maar de percussie werd live toegevoegd, onder meer door Peter De Koning (Intens, TraumaSutra, Hybryds). Hun dansjes op de bühne werkten alvast aanstekelijk en ook qua originaliteit scoorden ze goede punten. Een leuke ontdekking.

De postpunkveteranen van Aroma di Amore waren ons al langer bekend. Niet toevallig was het door hun optreden op het Antwerpse BIM-festival een aantal jaar terug dat ze weer zin kregen om nieuw materiaal op te nemen en uit te brengen.

Hun comebackplaat ‘Samizdat’ prijkte hoog in ons meest recente eindejaarslijstje en ook live schitteren ze weer als vanouds. Dat was in de Zappa niet anders. "Voorlopig voor de laatste keer", dixit zanger Elvis Peeters en dus genoten we extra van sterke versies van nieuw (Hoor Hoe Weent Mijn Ziel, Het Land Is Moe, Kom Terug) en oud werk (De Aarzel, Voor De Dood, de fenomenale Wire-cover Hartslag).

De Duitser Oswald Henke was in de jaren negentig met zijn band Goethes Erben een van de meest populaire exponenten van de zogenaamde Neue Deutsche Toteskunst, een erg theatrale en expressieve vorm van dark wave, nu helaas zowat uitgestorven. Maar kijk, alles komt blijkbaar ooit wel eens terug, zo ook Henke.

Onlangs bracht hij het album ‘Maskenball der Nackten’ uit met een nieuwe band die naar zijn eigen familienaam luistert en ter promotie daarvan was hij zaterdag voor het eerst sinds lang nog eens in België te aanschouwen.

Het duurde niet lang vooraleer bleek dat die groep in bloedvorm verkeerde. Nieuwe songs als Zeitmemory, Epilog en Nur Allein imponeerden en werden bovendien mooi afgewisseld met oud werk van Goethes Erben zoals Abseits des Lichtes, Vermisster Traum, het magistrale Mensch sein of Fünf Jahre. In enkele van die nummers kreeg de groep ook versterking van violiste Suzanne Reinhardt.

Niet alleen muzikaal, maar ook visueel werden we op onze wenken bediend. Henke verkende, net als in de hoogdagen van Erben, alle hoeken en kanten van het podium en ook zijn bekende interactie met en dankbaarheid jegens het publiek was weer volop aanwezig.

Een rasperformer, dat is en blijft hij, en hopelijk duurt het nu niet zo lang alvorens hij nog eens optreedt in het land waar hij ooit zo populair was.