Hella Mega Tour: Green Day, Fall Out Boy, Weezer - Driewerf hoera

Sportpaleis, 21 juni 2022

Twee verdomd lange jaren hebben we erop gewacht: de supertour van punklegendes Weezer, Fall Out Boy en Green Day. En we waren niet de enige enthousiastelingen. 

Een paar dagen voor het concert werd aangekondigd dat het voorprogramma zou starten om 17u30. Een week tijd dus om een excuus te zoeken om vroeger te kunnen stoppen op het werk. Helaas hebben wij dat excuus nooit gevonden en hebben we verstek moeten geven voor Amyl And The Sniffers.

Weezer heeft voor ons dus de spits afgebeten. En dat deden ze meteen met Hashpipe, meteen een gigantische uitnodiging om luchtgitaar te spelen. Beverly Hills, My Name Is Jonas en Pork & Beans volgden al snel zodat iedereen opgewarmd was. 

Plots verraste frontman Rivers Cuomo door in zijn beste Nederlands een overbekend zinnetje uit 'Samson & Gert' te citeren: “Aan allen die gekomen zijn: proficiat. Aan allen die niet gekomen zijn: ook proficiat”, waardoor het publiek volledig perplex stond. A Little Bit Of Love zorgde voor een kleine terugval voor wie geen grote Weezer-fan was. Ook voor nieuwe muziek was er dus plaats genoeg in de één uur durende set. Records was bijvoorbeeld een dag eerder net uitgekomen en werd warm onthaald.

Na All My Favourite Songs volgde Undone (The Sweater Song) waarbij (bijna) heel het Sportpaleis - wij incluis - meezong. Weezer zou Weezer niet zijn, moesten er niet een aantal covers gespeeld worden. Enter Sandman (Metallica) en Africa (Toto) waren er daar twee van. Afsluiten deden ze met een reeks nog grotere hits waaronder Island In The Sun en Say It Ain’t So. En uiteraard was Buddy Holly de terechte afsluiter.

In minder dan een uur tijd maakte het grote podium een gigantische metamorfose door van kleurrijke oase naar donker, luguber bos. Met een boeiende intro door acteur Ron Livingston op het videoscherm betraden Fall Out Boy de stage. Hiervoor was vooral de menigte dames opgedaagd, die al vroeg aan de hekken van het podium klaar stond. Aan ons was het niet helemaal besteed, maar toch hebben ze ons verrast. De set bestond uit veel visuele extraatjes, waaronder een vuurspuwende gitaar en het nodige vuurwerk.

Ons kregen ze vooral aan het dansen met nummers als Sugar We’re Going Down Swinging, die als de eerste de revue mocht passeren. Met tussendoor een aantal intense pauzes en aanpassingen passeerde ook Dance, Dance. Bij Save Rock And Roll stond de piano in brand. Alsof zanger Patrick Stump het nog niet warm genoeg had. This Ain’t A Scene,It’s An Arms Race werd dan weer meer door het publiek gezongen dan door de band zelf. Na Centuries en het nodige vuurwerk kwam bassist Pete het publiek nog extra aansporen door een truitje van de rode duivels aan te trekken voor afsluiter Saturday.

Voornaamste publiekstrekker Green Day begon aan de set zoals gewoonlijk: een dronken konijn kwam de aandacht opeisen op de tonen van Blitzkrieg Bop van The Ramones en werd door een vriendelijke dame dan toch maar van het podium gesleurd. Met American Idiot schoot de band dan zelf in gang tot groot jolijt van het publiek. Holiday mocht daar snel op volgen zodat "the representative of Belgium the floor" kon nemen.

Ook bij Green Day mochten een aantal covers passeren, waaronder Rock N’ Roll All Night (Kiss) en Shout (The Isley Brothers) en ook de indrukwekkende sax-solo van Careless Whisper (George Michael) kwam aan bod. Ook zou Billie Joe Armstrong niet in gewone doen zijn, als er geen fans op het podium zouden mogen. Bij Know Your Enemy mocht een fan mee komen zingen. En uiteraard kon er ook eentje mee gitaar komen spelen en mocht ze de gitaar mee naar huis nemen.

Boulevard Of Broken Dreams werd door iedereen met open armen ontvangen net als When I Come Around, 21 Guns en Minority. Dat Basket Case een warm welkom kreeg, is dan weer een understatement. Uit het lijstje van nummers die ze naar onze mening zeker niet mochten overslaan, kwamen er toch ook nog twee effectief aan bod: Wake Me Up When September Ends en Jesus Of Suburbia. Naar goede gewoonte sloot Billie Joe het concert in zijn eentje af met akoestische gitaar en het immer mooie Good Riddance (Time Of Your Life).

Drie bands voor de prijs van één en vijf uur concert met enkel punkrock. Het publiek kreeg waar ze al twee jaar lang op wachtte. En ongetwijfeld hebben ook alle drie de bands er kostelijk van genoten.