Heirs, Ascetic - Australisch onderonsje

B52, Eernegem, 8 april 2013

Ons vorige bezoekje aan de B52-club in Eernegem dateert alweer van januari 2004, bijna een decennium terug dus. Dat ligt in elk geval niet aan het feit dat er in dit West-Vlaamse gat, te situeren in de omgeving van Brugge en Torhout, onvoldoende beloftevolle acts optreden. Vandaag hadden we alvast een heel goede reden om, onder het motto "In België bestaan er geen afstanden", een goed uurtje te bollen: de Australische bands Ascetic en Heirs zouden er hun opwachting maken. Twee goede redenen dus, achteraf beschouwd.

We geven grif toe dat we vooral benieuwd waren naar Ascetic, die recent met ‘Self initiation’ een bijzonder puik debuutalbum op de markt brachten. En ook live loste het trio onze verwachtingen in met een aantal meeslepende, atmosferische postpunkuitbarstingen die ons meteen bij het nekvel grepen.

Het geluid van de band, getypeerd door de repetitieve drums van Damian Coward en de donkere vocalen van zanger-bassist August Skipper, klonk afwisselend dreigend en dansbaar maar de spanningsboog knakte nooit.

En nu we het toch over geluid hebben: voor zo’n klein cafeetje (wat de B52 in se toch is en blijft) mag gerust even onderstreept worden dat de klankbalans verhoudingsgewijs uitstekend was.

Dat viel overigens nog meer op bij hoofdact Heirs, net als Ascetic uit Australië en trouwens op één lid na uit dezelfde personen bestaande, zo bleek op het podium van de B52. Het was dus een gezellig onderonsje van bevriende bands in Eernegem, zoveel was duidelijk. En we durven er onze kop op verwedden dat ook de meeste toeschouwers vrijdagavond elkaar reeds kenden, zo gering waren ze (jammer genoeg) in aantal…

Heirs, die in de voorgaande dagen onder meer ook al aantraden op het Dunk!festival te Zottegem, lieten het echter niet aan hun hart komen en speelden de ziel uit hun lijf.

De rookmachine draaide tijdens hun set op volle toeren, als betrof het hier een Sisters Of Mercy-optreden. Maar afgezien van de bezwerende cover van ‘Neverland’ bespeurden we verder weinig overeenkomsten met onze favoriete "don’t call us goth"-band.

Heirs, die binnenkort hun derde volwaardig album releasen, spelen namelijk een onbestemde mengvorm van doommetal en postrock, die ons in aangename zin verraste en zowaar verbluft achterliet. En ook wel met een pieptoon na de feedback-gitaaroutro, maar dit terzijde.

Instrumentale muziek met een duister accent, daar zijn we altijd wel voor te vinden. Maar dat Heirs erin zou slagen om de positieve indruk, die het concert van Ascetic op ons had nagelaten, op zijn minst te evenaren was een onverhoopte meevaller. Twee bands om met meer dan gewone belangstelling te blijven volgen in de toekomst, quoi.