Heavy Trash - Chemie, de liefde en duivels
Ancienne Belgique, Brussel, 17 januari 2010
Een concert van Jon Spencer meepikken, met welke band dan ook, is een belevenis. De man is een charismatisch podiumdier die ijzersterke show neerzet. De band is fenomenaal, de klank zit goed, de muziek is topklasse en zijn enthousiasme maakt het af. Dus stonden onze verwachtingen erg hoog gespannen voor het optreden van Heavy Trash in de AB.
Bloodshot Bill mag het publiek opwarmen. Een unieke ervaring. Hij zit eenzaam en alleen op stoel met een gitaar, basdrum en cimbalen voor zich en speelt de ziel uit zijn lijf. Hij roept, zingt, jankt, spuugt, fluit en schreeuwt zijn nummers naar het publiek en gaat daar volledig in op. Als je je ogen sluit, lijkt het wel of er 5 mensen op het podium staan, maar Bloodshot Bill speelt dit helemaal in zijn eentje klaar. Het obligate kammetje dat hij van tijd tot tijd door zijn vetkuif haalt en zijn pyama-achtig kostuum zijn een lust voor het oog. Maar vooral zijn speelplezier druipt van het podium. En naar het einde van zijn set, drukte het publiek hem dan ook vriendschappelijk aan de borst. Om in de gaten te houden!
Even later verschijnt het viertal van Heavy Trash op het podium. Netjes in pak gestoken, met de instrumenten in aanslag. Ze beginnen met ouder materiaal, als voorsmaakje van wat er komen zal. De nummers volgen elkaar snel op, het publiek krijgt amper de tijd om adem te halen en komt mee in de trip van Spencer terecht.
Dat Spencer een ijzersterke band rond zich verzameld heeft, staat vast. Hij weet goed wat hij wil en welke sound hij zoekt. Bovendien houdt hij de touwtjes strak in handen. De drummer is danig op dreef en weet minstens twee stokjes kapot te meppen. De (contra)bassist is de hartvertederende Simon Chardiet, een beregoed bassist die zijn sporen verdiende bij Simon & the Bar Sinisters. Hij krijgt ruimschoots de tijd om zich in de spotlights te werken. Het publiek gaat uit zijn dak als hij een nummer zingt.
De enorm sobere aanpak van de groep is opvallend. Ze spelen de hele set zonder instrumentengewissel en er liggen opvallend weinig effectpedalen op de grond. Dat maakt het geluid erg puur en heel echt. Bovenop dit alles zit de échte chemie van Heavy Trash toch vooral in het samenspel van Matt Verta-Ray en Jon Spencer. Verta-Ray is een formidabel gitarist die zorgt voor het heel eigen geluid. Spencer zelf bespeelt zijn publiek als een eersteklas preacherman. Tijdens ons interview kwam hij over als een timide, bescheiden man, maar op het podium laat hij duidelijk zijn duivels los.
Quasi alle nummers van ‘Midnight Soul Serenade’ passeren de revue met (Sometimes You Got To Be) Gentle als één van de vele hoogtepunten. Tussendoor pleit Spencer voor de liefde. Als je liefde gevonden hebt, hou ze dan vast. Het publiek geraakt in trance. Ook in de bisset gaat Heavy Trash er volledig voor en overtuigt zo zelfs de laatste scepticus in de zaal. Een absoluut fantastisch optreden. Voor vele herhalingen vatbaar.