Heartbeats 2015 - Bijna perfect

Festivalweide, Halluin, 7 juni 2015

Na regen komt zonneschijn. Een uitdrukking die zowaar internationaal gaat, want ook net over de Belgisch-Franse grens scheen de zon volop op dag twee van het Heartbeats Festival. Wij waren er als het ware meer dan klaar voor.

Heartbeats 2015 - Bijna perfect



De band die deze dag mocht openen diende van niet zo ver te komen. Rocky uit Rijsel bracht ons een frisse en zomerse set met een mengeling van lichtvoetige disco en funk. Het cement van de songs was zeker de krachtige, pure en soulvolle stem van zangeres Ines. Radiohitje Chase The Cool was voorzien van een donker randje, maar klaarde helemaal op in het refrein. Leuke en degelijke set, al mag de drummer wat ons betreft wel wat minder streken en profileringsdrang vertonen.

Haelos leek in het begin wat last te hebben van de zenuwen, maar kwam toch geleidelijk aan in zijn set. De sound klonk ijzig en diep, een beetje zoals de schemerige nummers van Moby in combinatie met de dynamiek van The xx. Veel nummers van de groep waren nog niet gekend vooraf, maar Dust en Earth Not Above , de eerste twee nummers, doorstonden de livetest zeker. Op zich zijn dit al ijzersterke nummers, maar live kregen ze iets meer body en klinken ze minder ijl dan de opnames.

De jongens van Badbadnotgood zagen er dan misschien wel uit als koorknapen, eenmaal achter hun instrument veranderden ze in hongerige en gretige roofdieren met maar een doel: ons meenemen op een onvergetelijke trip doorheen het BBNG-universum waar tomeloze energie uiting kreeg in dynamische, overweldigende improvisaties, waarin je van ver de albums nog kon herkennen, maar waar we vooral ontzettend van genoten. De band liet zich op sommige nummers, zoals nieuwtje Four Shots, bijstaan door tenorsaxofonist Lilan Whitty, wat voor nog meer schwung zorgde. In afsluiter CS60 bespeelde drummer Alexander Sowinski het publiek meesterlijk naar verschillende stomende climaxen.

Als een echte frontvrouw stond Anna Calvi op het podium. Knap, flegmatiek en subtiel autoritair de band aansturend. Oud werk uit het titelloze debuut en nieuwer werk uit ‘One Breath’ wisselden elkaar mooi af. En daarbij waren we vooral onder de indruk van schitterende versies van Suddenly met dat fantastische, meezingbare refrein. Ook Riders Of The Sea, waarbij ze haar gitaar behandelde als ware het een stier en zijzelf de onoverwinnelijke toreador en Desire, waarbij Calvi ongelofelijk zwaar en hard uithaalde met haar stem, waren indrukwekkend. Leuk om zien was hoe de over het algemeen stuurs en nors kijkende frontvrouw naar het einde van de set echt ontdooide en het publiek dankbaar en nederig bedankte.

We vroegen ons af of José Gonzalez zich wel staande kon houden tussen het geweld van Anna Calvi voor en dEUS na hem in de line-up. Maar daarmee willen we helemaal geen afbreuk doen aan het talent van Gonzalez. Na een solostart van de set met het ingetogen Crosses kwam de band erbij en die bracht effectief wat meer dynamiek bij aan de zachte, bijna fluisterende stem en het ritmische en minzame gitaarspel. Toch raakte Gonzalez met zachte, kabbelende liedjes als Every Age en Heartbeats niet boven het geroezemoes van het publiek uit. Single Leaf Of / The Cave kon dan weer wel overtuigen. Zet José Gonzales in een donkere club en je kan een speld horen vallen, maar in een festivalsetting gaat veel verloren van wat de man brengt en dat is jammer.

Met enig oponthoud wegens een technisch defect vloog dEUS er uiteindelijk toch in met Via als aangename opener. De band is op tournee voor zijn twintigste/eenentwintigste verjaardag en heeft geen nieuwe plaat voor te stellen; dus we kregen een greatest hits voor de kiezen met funky shit The Architect en Fell Off The Floor, Man met een dansende Tom Barman, Instant Street met een zinderende outro en het geleidelijk naar een climax toe werkende Bad TimingQuatre Mains had een wat bizarre bijtoon en het leek erop dat Barman toen van zijn lat aan het geven was tegen de andere bandleden. De drumcomputer van Stephan Misseghers vertoonde op dat moment ook al kuren . Nothing Really Ends was een beetje de vreemde eend in de set, maar dat neemt niet weg dat dit een schitterend en wondermooi moment was. In de bisronde passeerden Hotellounge en het onvermijdelijke Suds & SodaRoses ontbrak jammer genoeg. Dat krijg je als je meer hits dan tijd hebt.

Roisin Murphy mocht deze eerste editie van het Heartbeats Festival afsluiten. De verwachtingen waren niet meteen torenhoog gezien haar laatste plaat ‘Hairless Toys’ niet echt  van het beste is dat ze ooit maakte. Achteraf moeten we bovendien concluderen dat Murphy vooral songs van die plaat speelde en dat ze door de vele kostuumswissels niet alleen een façade optrok, maar ook het tempo volledig uit de set haalde. De discomix Jealousy was zowat het enige lichtpuntje in de set. We hadden graag gezegd dat dit een mooie afsluiter was, maar helaas.

Maar uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken. Wij zullen er ook volgend jaar zijn, Heartbeats Festival. Tot dan!

7 juni 2015
Patrick Blomme