Heartbeats 2015 - Dansbaar
Festivalweide, Halluin, 6 juni 2015
Een nieuwkomer in het volgens velen al zo verzadigde festivallandschap, hoe zou die het hoofd boven water kunnen houden? Simpel zo blijkt: door pragmatisch samenwerken, terug te keren naar een eenvoudige formule met één podium en te kiezen voor een feeërieke locatie. Voeg daarbij een bescheiden, maar zeer mooie affiche en Heartbeatsfestival heeft alvast alles om het te maken. Let’s play some music!
De mooie tweelingzussen van Ibeyi zetten volop in op zang. Daarbij begeleidden ze zichzelf meestel met piano, percussie allerhande en af en toe een beat uit een doosje, maar ook niet meer dan dat. Vooral de momenten dat de zussen in harmonie samenzingen klinken ze echt top. In het begin vonden we hun set weliswaar een beetje een statische boel, omdat beiden neerzaten achter hun instrumenten, maar na verloop van tijd kwamen ze los van hun stoel en werd er ook regelmatig rechtgestaan en gedanst. Het publiek volgde zelfs sporadisch hun voorbeeld.
In tegenstelling tot de meisjes van Ibeyi hoefden de jongens van Years & Years eigenlijk weinig tot geen moeite te doen om het publiek mee te krijgen. Vanaf de eerste noten van elke song zetten de bakvissen op de eerste rijen het op een onbedaarlijk gillen. Met hun mix van disco, pop en dance wisten ze nochtans maar gedeeltelijk te overtuigen. Na een nummer of drie kregen wij het gevoel dat we het wel al gehoord hadden. Frontman Olly Alexander staat nochtans op het podium alsof hij al jaren niks anders doet. De tent ontplofte nog een keer tijdens slotnummer en hit King, maar al bij al hadden wij toch wat meer verwacht van een BBC’s Sound Of 2015.
Magnus van CJ Bolland en Tom Barman mocht daarna aan de slag en deed dat meer dan goed. Met podiumbeesten als Barman, maar ook Tim Vanhamel in de rangen wist je vooraf dat het eigenlijk niet fout kon lopen en dat deed het ook niet. Het spelplezier en de energie spatten van bij openingstrack Rhythm Is Defified tot en met slotnummer Summer’s Here van het podium. In tussentijd passeerden topversies van Singing Man, dat zelfs zonder Tom Smith moeiteloos overeind bleef, het op plaat ook al heerlijke Regulate en de fantastische single Puppy.
Ambiance in de tent vanaf de eerste noot. Dat is wat Metronomy bracht. We moeten eerlijk toegeven dat we niet zoveel kennen van de groep, maar aan de reacties van het publiek te horen, waren we bij de weinigen. De groep wist het publiek vlot mee te krijgen met zijn electronische vrolijke en funky synthpop met een melancholische saus eroverheen. Nummers als Everything Goes My Way en The Look werden luidkeels meegezongen. In het midden van de set merkten we een dipje op door het te veel aan electronica en het te weinig aan band, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt met een zinderende finale met The Bay.
Dan Snaith was vastberaden om de plotse kouderillingen na een avond met buien uit ons lijf te verjagen. Met Caribou pleegde hij bijgevolg een aanslag op ons lijf en leden in de vorm van een dansbare set. Openen deed hij nog eningszins ingehouden met het sfeervolle Our Love. Vanaf daarna ging de band een versnelling hoger met de climax helemaal op het einde. Het duo Odessa en I Can’t Do Without You sloot de reguliere set vol overtuiging af. Als toegift kregen we nadien nog een enigzins te verwachten Sun in een lang uitgesponnen en totaal ontsporende, maar des te intensere versie.
Na een uurtje zweten werden we bijgevolg weer met de neus op de feiten gedrukt en de koude, natte nacht ingestuurd. Er zijn er die van minder een bronchitis krijgen, maar wij zijn morgen weer op post.