HEALTH - Op de grens
Magasin 4, Brussel, 31 mei 2013
HEALTH is op tournee. Al is dit eigenlijk niet meer dan een tussendoortje voor ze weer naar Los Angeles trekken om de laatste hand te leggen aan hun binnenkort te verschijnen nieuwe plaat. Maar in Brussel (en de andere stopplaatsen van dit rondje) zouden er al wel een aantal van de nieuwe songs worden voorgelegd aan de fans. En of wij benieuwd waren.
Vooraf bleek het Brussels Electric)Noise(Machine op het laatste moment opgetrommeld te zijn om de afhakende voorprogramma’s (achtereenvolgens The Haxan Cloak en Doldrums) te vervangen. Dat het trio van wanten wist hadden wij eerder al gezien. Alleen zat het deze avond een stuk strakker dan een paar maand geleden.
Bassist Vinz Electric en drummer Oli Rigo hielden de pezen even gespannen als die in de kuiten van Usain Bolt en deden dat ook langer dan een paar seconden. Vooral de vocals van Ioan Noise waren scherper. Wij onthielden onder meer afsluiter Liquid Dancer, dat even leek onderbroken te gaan worden om dan finaal de boel kort en klein te slaan. Geslaagd voorprogramma deze keer.
En dan was het de beurt aan de vier losbollen van HEALTH. Zoals altijd was er een prominente plaats voor de percussie binnen de songs. Dat was al zo op de twee voorgaande platen en dat lijkt ook nu zo te gaan blijven. Maar na het chaotische en ultratypische Zoothorns, waarbij de microfoons door de gitaarpedalen worden gestuwd en het fantastische Die Slow, leek het melodieuze in de nieuwe songs minder overschaduwd te worden dan dat het geval was op de eerste twee platen. Hoewel, één van de nieuwe nummers (als Heaven vermeld op de setlist) leek zo te zijn ontsnapt uit de plaatselijke fabrieken. Gewoon om aan te tonen dat er ook niet zo veel veranderd is.
Maak u dus geen illusies: HEALTH is nog steeds HEALTH. De energie spat van de band af en het volume stond op elf. Zoals het hoort dus. Gitarist-synthspeler Jupiter Keyes plooide dubbel als had hij voortdurend maagkrampen, bassist John Famiglietti stuiterde over het podium als werd hij tegelijkertijd van al zijn vingernagels ontdaan en zanger-gitarist Jake Duzsik leek zijn zwijmelende lyrics nog trager te zingen wanneer de band sneller ging. Maar het geheel flitste als een goed georkestreerd noodweer inclusief de nodige blikseminslagen en donderrollen.
Uiteindelijk zou de band, na twaalf nummers lang tot het uiterste te zijn gegaan, nog een instrumentaal niemendalletje als toegift uit de mouw schudden. Typisch HEALTH, zo werd ons achteraf verteld, gezien zij ook al eens een bisnummer van vijf seconden durven ten beste te geven.
HEALTH leeft nog steeds op de grens van melodie en noise, van experiment en volbloed song en dat is waar ze thuis horen. Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat daar echt veel verandering in zou komen met die nieuwe plaat, maar laten we met dat oordeel voorlopig nog even wachten.