Have Heart - Have Heart

Jeugdhuis De Stip, Ham, 8 november 2008

Have Heart bracht eerder dit jaar een dijk van een plaat uit en dat mochten de mannen van Boston bij ons ook komen bewijzen. Samen met bands als No Turning Back, Ritual en Reproach leverden ze een niet al te onaardige set af in Ham.

Op de affiche stond de naam Break and Enter te pronken. Bij het aankomen zagen we dat ze hadden afgehaakt en vervangen werden door een voor ons onbekende band, Ender. Beetje een teleurstelling want de ervaring heeft geleerd dat Break and Enter wel het een en ander kan presenteren op het podium. Unbreakable mocht de spits  afbijten. Na een dikke tien minuten verlieten we de zaal aangezien de band pure bagger afleverde. Dat de zanger tussen de nummers door in het Engels aan het lullen was, was ook vrij belachelijk.

Na deze zware tegenvaller maakte Ender zich klaar.  We kregen ongeïnspireerde en dus saaie hardcore te horen die geen kat wist te boeien. Ook nu zijn we vroegtijdig uit de zaal geglipt.

Vervolgens kregen we Reproach te verduren. Een band uit Overpelt die gekenmerkt word door zeer korte maar energieke hardcore trash nummers.  Godzijdank wisten deze mannen ons wel te boeien. Hun optreden duurde niet lang, maar we hebben er toch ruimschoots van kunnen genieten.

Dan was het tijd voor tot hiertoe de beste band van de avond, de Duitse formatie die onder de naam Ritual door het leven gaat. Deze heren hebben hun strepen reeds verdiend en als beloning mogen ze als supportband dan ook mee op tour met Have Heart. Zij gaven ons harde en energieke rechtoe rechtaan hardcore die ruimschoots werd geapprecieerd door het publiek.

Tijd voor een bom! No Turning Back. Zelfs met een zanger in het gips bewijzen deze noorderburen dat ze in staat zijn om een zaal plat te spelen. Vanaf het eerste nummer vlogen de mensen in de lucht alsof het niets was. Luidkeels werden de teksten meegebruld en of je het nu wou of niet, je zag alle hoeken van de zaal. Om een idee te geven van de waanzin moet zich een zaal ingebeeld worden met een maximale capaciteit van tweehonderd mensen. Steek daar een dikke driehonderd man in, bereken de open ruimte van de pit en het is wel duidelijk hoe iedereen op elkaar gepropt zat.

Kon het nog beter? Blijkbaar wel, maar dan op een andere manier. Have Heart kreeg vijfenveertig minuten de tijd om het publiek voor zich te winnen. Deze opdracht was grotendeels al geslaagd na het eerste nummer. Er werd minder hevig tekeer gegaan maar dat had zonder twijfel te maken met het feit dat de meesten nog aan het recupereren waren van No Turning Back. Buiten het feit dat de vocalen soms verdwenen, was alles dik in orde.  De stem viel niet weg door een technisch probleem maar gewoon door het feit dat de zanger het niet nodig vond om alles zelf te zingen. Ergens valt dat ook wel te begrijpen als je normaal gezien de teksten tegen een rotvaart moet zingen en dan nog eens in het rond staat te huppelen als een konijn. Een komische noot aan Have Heart was dat de drummer wel erg veel weg had van Bart Peeters.

U zag het, een enorm geslaagde avond die de toch wel redelijk lange trip naar Ham waard was. Hopelijk komen de mannen uit Boston nog eens terug met een betere line-up, feest gegarandeerd!