Hans Teeuwen zingt - New Blue Eyes

Ancienne Belgique, Brussel, 18 mei 2009

Voor veel Belgische fans was ‘Hans Teeuwen zingt’ de allereerste kans om hun idool in levende lijve te zien. Met zijn zaalshows ziet hij België namelijk vrijwel altijd over het hoofd. En dus was er behoorlijk wat volk komen opdagen voor ‘Hans de komiek’. Maar als ze hun huiswerk hadden gedaan, hadden ze nochtans geweten dat het in de AB enkel en alleen om ‘Hans de crooner’ draaide. En op die manier had heel wat teleurstelling vermeden kunnen worden.

Om maar meteen te antwoorden op de vraag die iedereen ons voortdurend stelt: “Was hij grappig?” Nee, meestal niet. En dat was ook niet de bedoeling. Klassieke ballads, easy listening en jazzstandards; daarvoor moest je die avond in de AB zijn. Maar helaas, de doorsnee Sinatra-fan is geen Hans Teeuwen-fan, en omgekeerd al evenmin. Gelukkig waren wij er nog: graag etend van twee walletjes, en dus genietend van een heel onderhoudend avondprogramma. 

Teeuwen had een erg goede jazzband meegebracht met een pianist, saxofonist, gitarist en drummer. En zoals het een klassieke showband betaamt, mochten de jongens eerst een twintigtal minuten alleen spelen voor de vocalist zich verwaardigde om zich aan het publiek te tonen. Teeuwen zat strak in het pak en bracht meteen een even strak Come Fly With Me. Andere klassiekers als Pennies From Heaven en de tranentrekker It Had To Be You volgden al snel.

Akkoord, dat houterige lijf, die onnozele dansjes en de occasionele flauwe grap tussendoor moet je erbij nemen, maar de songs gingen hem wonderwel af. Teeuwen heeft een geweldige stem: krachtig en loepzuiver, zelfs wanneer hij achterover op zijn versterker lag of op zijn knieën over het podium kroop. En ook bij het scatten maakte hij meermaals indruk. De enige momenten waarop hij niet perfect zong, waren gecontroleerde momenten waarop hij zichzelf in het belachelijke wilde trekken.

Pas bij de bissen werden het sentiment en de covers aan de kant geveegd en kwam er weer wat plaats voor humor en eigen nummers. Snelkookpan – u kent het van zijn zaalshows – werd voor de gelegenheid omgedoopt tot Basebalbat en in een jazzkleedje gestoken. En ook de nieuwe probeersels Give It To Me Straight en het hilarische Hallelujah waren bijzonder amusant. Als afsluiter kregen we een suikerzoet Fly Me To The Moon op ons bord. Of wat had u verwacht?

Meteen beweren dat Teeuwen een professionele jazzcarrière had kunnen uitbouwen, zou te kort door de bocht zijn. Toen hij zijn band op een bepaald moment wegstuurde, kon hij niet boeien. Maar met een goede band is de man bijzonder onderhoudend als crooner. Nu maar hopen dat hij ook nog eens terugkomt met een gewone zaalshow.