Hans Teeuwen & The Painkillers - De koning van de jazz
Ancienne Belgique, Brussel, 11 september 2015
“Of er ook gelachen mag worden?” Een tekenende vraag uit het aanwezige publiek, die Hans Teeuwen vooral leek te kennen van zijn cabaretshows. Wij konden echter niets beloven. Wat we wel zeker wisten is dat zijn nieuwe album ‘Popstukken’ swingt als de beesten, en niet alleen de gulden middenweg vindt tussen jolig en jazzy, maar meer hun muzikale grenzen aftast en af en toe een maatschappijkritische noot probeert door te slikken. Maar, u kent Teeuwen ondertussen, er kon inderdaad ook gelachen worden.
De grote zaal van de Ancienne Belgique werd voor de komst van “De Koning Van De Lach” omgevormd tot een theaterzaal, waar het publiek werd gevraagd geen drank mee te nemen en braafjes op de stoel te blijven zitten. Opvallend veel mensen ook die zich ophitsten bij het idee dat één van de meest charismatische komieken van de laatste jaren op hen werd losgelaten deze avond. Al zitten er enkele speelse kwinkslagen in hun muziek verstopt, echt bulderlachen zit er niet in. En dat hoeft ook helemaal niet. Ergerlijk was het wel als er dan toch een lolletje passeerde, en de vriendinnengroep voor ons naar elkaar keek met een blik van: “zie je hoe grappig hij is”?
De nadruk lag dus op de muziek, en daar waren wij voor gekomen. The Painkillers zijn ondertussen een mooi geöliede machine geworden, die Teeuwen bij zijn nekvel grijpt en hem al huppelend alle hoeken van het podium laat zien. Saxofonist Benjamin Herman, ook gekend van bij The New Cool Collective, kreeg enkele momenten in de spotlight om met een solo zijn kunde te bewijzen en ook gitarist Jesse Van Ruller bewees nogmaals hoe sterk hij zijn speeltuig beheerst met enkele dromerige solo’s. Dat allemaal met Teeuwen ernaast, die bewonderend toekijkt terwijl hij zijn hemd uit zijn broek danst.
Want hoe geniaal de band ook speelde, onze ogen spitsten zich constant op hun frontman. Niet alleen de flair waarmee hij op een podium staat trok onze aandacht, ook de Nederlandse teksten houden ons beter bij de les dan toen de Engelse dat deden ten tijde van ‘How It Aches’. Opener Doe Het Nou en Trek Eens Aan Mijn Rem bleken al snel de ideale meestampers te zijn voor de halfdronken fuifganger die graag de lachers uit zijn hand wil laten eten. Met Bang namen we even gas terug, en legde Teeuwen zijn hart van koekenbrood op tafel voor de emotionele veelvraten onder ons. En Tijdens Benny & Gisèle hingen we aan zijn lippen over een ruziënd koppel die elkaar net niet de haren uittrekt. Allemaal mooie verhaallijnen die de amusementswaarde gevoelig deed stijgen.
Maar dan moesten de hoogtepunten nog komen. Snelkookpan bundelde alle goeie elementen van de show keurig in één nummer: de afwisseling tussen de Nederlandse en Engelse taal, Teeuwiaanse humor, stiltes waarbij het publiek in applaus wil uitbarsten maar telkens teruggefloten werd en een infectieus dansje tijdens het intermezzo, waarop de saxofonist passend de gekste toetergeluiden uit zijn blaasinstrument wist te krijgen. Er knal op, heet zoiets dan. En ook Dat Dan Weer Wel, het nummer uit zijn gelijknamige cabaretshow die voor de gelegenheid in een jazz jasje werd gestoken kon de giechelfans naar een voorzichtig kookpunt brengen.
Het publiek werd uiteindelijk bedankt voor de participatie tijdens de rap-grap van Broodje Worst, en er passeerden nog enkele Engelstalige nummers de revue zoals Dr. Hemmington, die nogmaals de band hun jazz achtergrond in de schijnwerpers zette. Hans Teeuwen en zijn band bewezen gisteren dat amusement niet noodzakelijk gelijk moet staan met lachkrampen en pleziertranen. Een goed uitgevoerd stukje muziek met de nodige bon mots volstaat evenwel.