Hanni El Khatib - Stormram

DOK, Gent, 10 juli 2015

Jon Spencer heeft een erfgenaam. Zijn naam is Hanni El Khatib. Dat was de conclusie na diens concert in het Gentse DOK.

Hanni El Khatib - Stormram



Eigenlijk hoefden we niet bang te zijn dat de show op een sisser zou aflopen. De paar keer dat we Hanni El Khatib - zoon van een Palestijn en een Filipijnse - aan het werk zagen, werden we telkens weer omver geblazen. En hoewel we aanvankelijk dachten dat dat dit keer niet zou lukken, kreeg het optreden toch weer een grootse finale, waarin opnieuw werd bewezen dat rock-'n-roll helemaal niet dood is.

Begrijp ons niet verkeerd: het was nergens saai of doods. Alleen is er ook voor een bosbrand aanvankelijk een onschuldig vuurtjestook nodig. En het titelnummer van El Khatibs laatste plaat is er de song niet naar om meteen de solide, betonnen muren van de hal waarin de DOK-box is ondergebracht te bestormen.

Nee, die beeldenstorm werd goed voorbereid en langzaam opgebouwd. Wel werd er al aan de voegen gepeuterd met nummers als Build Destroy Rebuild, waarbij hij de microfoon benaderde zoals golven tegen de rotsen aankletsen en weer wegtrekken. En ook The Teeth had al de belofte van meer geweld in zich.

De eerste keer dat El Khatib echt (letterlijk) zijn tanden liet zien was tijdens Mexico waarbij hij bijna de microfoon verorberde. De echte stormram werd dan bovengehaald met de basintro van Head In The Dirt, dat naadloos aansloot op Come Alive. En met het prachtige, zij het snoeiharde liefdeslied Melt Me voelde je de eerste siddering door de betonnen pilaren gaan.

Het beukwerk werd verder gezet met Loved One, waarin de band wel verstandig genoeg was om tussendoor even op adem te komen. Daar was het trouwens ritmegitarist Hayden Tobin die voor één keer de solo voor zijn rekening nam. Elders was het steeds de hoofdrolspeler, die de solo's speelde.

Op de setlist was klassieke afsluiter Family - die hamerende piano! - het laatste nummer, maar het afbraakwerk bleek nog niet helemaal voltooid en dus werd er nog een rauw Two Brothers aan toe gevoegd. De discobeat, waarop dat nummer drijft, weerhield de ploegbaas van dienst er niet van zich volop te laten gaan en zich temidden van het publiek nog één keer te buiten te gaan aan een solo.

De muren lagen dan wel in puin, het publiek had er nog steeds niet genoeg van. En dus kwam El Khatib nog één keer terug om in zijn eentje een potje feedback op te zetten, dat daarna met de band nog werd uitgebouwd tot een uiterst giftig Fuck It, You Win.

Hanni El Khatib is verslavend. Geen mens, die bij dit optreden aanwezig was, zal dat tegenspreken. Het veelvuldige touren - hij stond eerder dit jaar ook al in de Botanique - heeft hem een schare trouwe volgelingen opgeleverd. En volkomen terecht.

10 juli 2015
Patrick Van Gestel