Hanni El Khatib - Garage te klein

Botanique, Brussel, 12 november 2013

Het bleek dat wij Hanni El Khatib nogal onderschat hadden. Want waar wij verwacht hadden dat hij de Rotonde zou toebedeeld krijgen om zijn garagerock te parkeren, was het de grotere Orangerie, die zo goed als volgelopen was. En dat dat terecht was, daar twijfelde niemand na anderhalf uur nog aan.

Waar ze ze in godsnaam vandaan blijven halen, die duo's met drums en gitaar, de grote Manitou mag het weten. Want ze blijven maar opduiken. Neem nu Apaches. Deze indianen kwamen van over de taalgrens en hadden daar de oorlogspijp opgegraven. Alleen zat Black Box Revelation al in die teepee. Ook hier verving de grotestadsblues de strijdgezangen, al was het de drummer die de grootste pluimenbos droeg. En dat deed hij niet eens slecht. Maar op den duur was elke hookah-hey gelijk aan de volgende en maakten deze Apaches amper nog indruk, laat staan dat er gescalpeerd werd.

Vorig jaar hadden wij op het Dourfestival al gemerkt dat Hanni El Khatib – wie iets achter zijn naam zoekt, is eraan voor de moeite – het gaspedaal graag induwt tijdens concerten. Nu had hij een nieuwe plaat gefinetuned, die hij maar wat graag wou proefrijden in de Botanique.

Het mooie aan El Khatib is dat het niet enkel rollende spierballen en haantjesgedrag zijn. Hij durft er evengoed een poppy nummer (zelfs inclusief oehoe-koortjes) tussengooien. In Brussel was dat bijvoorbeeld het geval met Dead Wrong en even later met Penny, niet toevallig één van de singles uit de uitstekende laatste plaat ‘Head In The Dirt’.

Maar verder was het al ronkende motoren en rokende banden. Vanaf het moment dat zijn plectrum de snaren raakten en Head In The Dirt Wendy René’s After Laughter (Comes Tears), dat bij wijze van inleiding werd gespeeld, overstemde, vierde El Khatib al zijn liefdesfrustraties bot op zijn gitaar. En daarbij werd hij op uitmuntende wijze ondersteund door zijn band.

Dat er frustraties in het spel waren, kon je opmaken uit titels als het luid meegezongen You Rascal You. Dat zou je dan nog als een koosnaampje kunnen aanzien, terwijl het er bij Fuck It, You Win echt vingerdik bovenop lag. Die frustraties werden dan met harde hand kracht bijgezet. Of wat dacht u van het hamerende Can’t Win Em All?

Intussen was de temperatuur in de Orangerie opgelopen tot “très chaud”, werd er volop gepogood en kon een oververhitte fan het zelfs niet laten om zijn idool op het podium te aanbidden. Maar die ramde onverstoorbaar verder op zijn gitaar.

Dat Family de afsluiter zou worden, was min of meer voorspelbaar, maar het maakte het feestje er niet minder om. Iedereen scandeerde de “F-A-M” en “I-L-Y” mee, waarna El Khatib en zijn band het podium zichtbaar voldaan verlieten. Uiteindelijk zou de band nog terugkeren voor House On Fire, door de frontman op zwoele, sexy wijze in zijn eentje opgestart, waarna de band er nog een echte rocker van maakte.

Voor Hanni El Khatib is de doorsnee garage veel te klein geworden. En het zal ons benieuwen hoe het hem in de toekomst zal vergaan. Wij volgen het in elk geval op de voet.