Hannelore Bedert - Forfaitcijfers

Ancienne Belgique, Brussel, 25 januari 2014

We zagen het aan de blik van verwondering die Hannelore Bedert na de show richting haar publiek richtte: een staande ovatie, dat had ze niet verwacht. Ze was nochtans meer dan verdiend. Want anderhalf uur lang hadden Hannelore en haar tweehandenvol muzikanten subtiliteit en functionaliteit verkozen boven hoor-eens-wat-ik-allemaal-kan-kunstjes zodat het geheel des te harder binnenkwam.

Het voorprogramma werd verzorgd door And They Spoke In Anthems, het eenmansproject van Arne Leurentop. Aangezien die ook de strijkers inspeelde voor het meest recente album van Bedert en hij bovendien aan de basis lag van sommige oudere songs, waren we vooraf eerder sceptisch. Want was dit meer dan een vriendendienst?

Na één nummer was dat scepticisme al verdwenen als sneeuw voor de zon. Het deed nog het meest denken aan Pascal Deweze, die bij Metal Molly, Broken Glass Heroes en ook in de beginperiode van Sukilove, ook dit soort popsongs met weerhaken schreef. En ook Radiohead was op bepaalde momenten niet ver weg. Na de set van And They Spoke In Anthems trokken wij alvast naar de merchandisingstand. U moet nog wachten tot 3 februari.

En dan was het de beurt aan Hannelore Bedert. “Zie mij hier nu staan / mijn hart in mijn handen / mijn hart op mijn tong / ik ben terug”, zong ze in openingsnummer Alleen U en dat waren eigenlijk de perfecte openingsregels voor deze cd-voorstelling van ‘Iets Dat Niet Komt’. Hannelore werd geflankeerd door een strijkerskwartet. Het beloofde een mooie avond te worden.

Een cd-voorstelling. En dus stond de laatste plaat centraal. Die doet denken aan ‘Push The Sky Away’ van Nick Cave & The Bad Seeds. In die zin dat er ook een punt van gemaakt is om geen noot meer dan nodig op te nemen waardoor het een plaat is die net aan die subtiliteit zijn kracht ontleent. Wie niet nodig was voor het volgende nummer verdween in alle stilte in de coulissen.

Voor deze cd-voorstelling was letterlijk alles en iedereen uit de kast gehaald: vier strijkers, twee blazers, een drummer, een toetsenist, een gitarist, een bassist (die verdacht veel op Humo-cartoonist Jeroom leek) en Hannelore zelf. Een totaal van elf muzikanten. Of een voetbalploeg, zoals ze het zelf liefdevol noemde. Maar er waren ook muzikale gasten: Stijn kwam een eindje meerappen op “gouwe ouwe” Janker en Arne Leurentop stond Hannelore bij in een a capella Imaginaire.

Hoogtepunten? Balans, waar de repetitieve cimbaal het tempo aangaf en ook een snuifje elektronica zijn intrede deed. De Kloten, een weenmomentje over hoe oud zeer wel slijt, maar toch af en toe ook weer de kop opsteekt. Maar zelfs De Kloten stond in de schaduw van Zon en Afspraak, de twee nummers die Hannelore schreef voor en over haar aan kanker overleden nichtje Catherine. De hele zaal was muisstil en besefte dat de dood van een dierbare zelfs een pijnlijke breuk in perspectief stelt. Het applaus achteraf was bedeesd en respectvol.

Hannelore Bedert is een vrouw waar wij niet graag mee in onmin zouden leven. De kans is groot dan er een nijdige tekst aan je gewijd wordt. Maar minstens even vaak stelt ze zich kwetsbaar op en snijden haar teksten diep. Nijd, angst en kwetsbaarheid zijn thema’s en maken van Hannelore Bedert een persoonlijk en authentiek performer. Haar hart in de handen. Haar hart op de tong. Ze werd voor de cd-voorstelling geflankeerd door een voetbalploeg die speelde op niveau Champions League en de concurrentie buitenspel zette.