Hamster Axis of the One Click Panther - Piepende hamsters en bijtende honden
undefined, 24 februari 2017
Over 'Mest' van Hamster Axis of the One Click Panther las u hier al. De voorstelling voor het grote publiek prikkelde onze nieuwsgierigheid en zo woei een gunstige wind ons richting klein zaaltje van de Arenbergschouwburg. Goed anderhalf uur later zouden we goedgemutst buitenkomen na het horen van heel wat fijne en onvoorspelbare muziek.
Er zijn wat mensen die al over "jazz" beginnen loeien als ze een sus4- of min7-akkoord horen, maar de instrumentale opener maakte meteen duidelijk dat de heren van Hamster Axis of the One Click Panther beslagen op het ijs kwamen. De invloeden varieerden van een ontketende Charles Mingus over New Orleans-blazerssecties tot film noir-muziek. Boeiend, dermate zelfs dat we in twijfel trokken of Sjoerd Bruil eigenlijk iets bijbracht door als eerste gastzanger de tekst van Thunderstruck in te brengen tussen fijn samenspel.
Dat gevoel bleef kleven bij She van Tijs Delbeke; misschien lokt Delbekes aanwezigheid een zeker publiek naar deze optredens, maar wat ons betreft, overschaduwde het kwintet hier toch ook weer de vocalist. Voor Roland werden respectievelijk Mardi Gras in N'Awlins-sferen en 'Apéritif for Destruction' opgezocht, en hoewel de teksten van She Belongs To Me en Love Minus Zero/No Limit niet kapot te krijgen zijn, had eender welke generieke bluestekst hier eenzelfde effect gesorteerd.
Het was de avond van de piepstemmetjes en ook Pascal Deweze deed zijn duit in het zakje met Words Don't Come Easy. Toen zijn stem halfweg het nummer wat opgewarmd leek, had het bij momenten wat weg van Yes. En dan weet u het wel qua hoge stemmetjes. De band gooide daarentegen wel hoge ogen met inventieve solo's. We kussen de pollekes van de drummer, die geheel tegen bestofte jazznormen in, zeer zelden brushes in de handen had.
Absolute topper van de avond was Johannes Genard. Hij wist zich met verve staande te houden boven de donkere Rhodes van If I Had a Heart en stal absoluut de show met Black Dog Panting. Geen kopstemmetje hier maar een volle blaf. We genoten ervan hoe de piano in dat laatste nummer altijd vlak na de tel aangeslagen werd, hoe de boel ontaardde in een snel dubritme en tot een schitterende finale kwam. Genard en Hamster Axis pasten heel naturel samen terwijl de andere gastvocalisten toch altijd meer genodigden op andermans feestje leken.
Bij de tweede passages leken Delbeke (Wedding Dress) en Bruil (Empty Bottle) al wat beter opgewarmd, maar Hamster Axis stal toch telkens weer de show, zelfs als werden de jazzpaden klankgewijs ingeruild voor rock met blazers. Gelachen en gefeest mocht er dan weer worden met The Way You Make Me Feel (Pascal Deweze piepte zich er doorheen) en het immer aanstekelijke Cold Water van Tom Waits. Heel leuk allemaal, maar wij kruisen vooral de vingers dat Johannes Genard als vaste zanger wordt ingelijfd in (of vastgeketend aan) dit collectief en dat er dan eigen songs gezongen worden; of wat ons betreft het telefoonboek van de Luchtbal.