Halve Finale Humo's Rock Rally 2016 - Er mag weer gerockt worden
Gent, De Vooruit, 7 maart 2016
Binnen een maand weten we wie de opvolgers zijn van Warhola, Nordmann en Five Days op het podium van Humo’s Rock Rally. Ondertussen hebben we de halve finales achter de kiezen en in Gent viel het ons in positieve zin op dat er weer mag gerockt worden. Ruim zeven van de tien bands deden het in de Vooruit in een klassieke opstelling zonder laptop en andere moeilijkdoenerij.
The Giants vielen alvast overtuigend met de deur in huis met stevige en no nonsense rock. Ze deden ons qua sound bij momenten aan een kwade variant van Nada Surf en Sheila Divine denken. Qua attitude hingen ze dan weer ergens tussen zeer zelfbewust en arrogant, maar we hadden het gevoel dat het bij The Giants zo hoorde
Minstens even stevig, maar gevatter uit de hoek kwam dirk.. Het puntje na de naam daar krijgen we persoonlijk de wubbes van, maar het kon tijdens hun liveset de pret niet bedreven. De stem van zanger Jelle Denturck sneed door merg en been ondanks zijn onbeholpen coole voorkomen. De gitaren scheurden, de ritmes klopten en wij waren fan.
Spit Fox ging in de cover van You’ll Be A Woman Soon alle richtingen uit om uiteindelijk nergens heen te gaan. De wisselende feeling en tempo werkt misschien in hun eigen songs, maar in die cover duidelijk niet. Bovendien vonden we het in de Vooruit echt een brij waar we nogal snel onze aandacht bij verloren.
Wat ons betreft stond Milpool niet op zijn plaats in de halve finale. In de preselectie waren we mee in het begin en ook nu weer ging de groep positief van start, maar net als enkele weken geleden raakten ze ons snel kwijt.
Depressive Mammoths namen hun tijd voor de soundcheck. Toen ze vijf maten ver waren vroegen we ons echter af waarom ze al die moeite namen. Ze hebben met Dandy Dave dan wel een geniaal zalige frontman, maar met een drummmer die geen tempo kan houden, loop je niet ver.
‘Psychedelisch’ dachten we al nog voor Portland een noot gespeeld had. Gewoon al aan de kledij wisten we voldoende. Soit, er diende ook nog gespeeld te worden en dat was dan weer andere koek. Psychedelische pop met mooie meerstemmige harmonie, maar te saai om lang genoeg boeiend te zijn.
Helemaal uit de jaren '80 naar de Vooruit was Frøwst gekomen. De sound deed erg aan Hurts denken en we weten nog altijd niet of we dat nu goed of slecht vinden. De zanger stond er, maar leek vooral last te hebben met zijn coiffure.
Hoe omgaan met feedback? Dat hadden ze die van Soul Art duidelijk niet geleerd, want het piepte een lieve lust gedurende de drie nummers van de hiphop-formatie. Wel erg laid back, want we misten wat vuur. En toen ze eindelijk wat tempo in hun set brachten bij het laatste nummer was het kalf al verdronken. Nog een geluk dat Martha Canga Antonio de meubels met haar frisse verschijning en ditto zang nog enigszins wist te redden, maar het zal niet voldoende zijn.
Delta Crash zagen we in de Vooruit voor de derde keer op een half jaar tijd en we zijn meer en meer gewonnen voor de band. Ze halen de mosterd zonder omwegen bij bands als Oasis, maar ze zeveren er ook niet over. Ze brachten bovendien een heel goede set in Gent met veel nuance en een geoliede sound.
Als afsluiter kregen we Mellow voorgeschoteld. In de preselecties deed frontman Bregt Vanneuville het nog solo van achter een synths en laptop, maar in Gent had hij een band rond zich verzameld. Misschien ligt daar de verklaring voor deze ondermaatse prestatie, want de band was echt niet op elkaar ingespeeld. Leuk dat de man het risico nam, maar het pakte echt niet goed uit. De bassist mag zich bovendien wat minder profileren in de toekomst.