Halve finale Humo's Rock Rally 2014 - De jacht naar de finale

De Vooruit, Gent, 2 maart 2014

De moeder aller rockconcours zoals men Humo’s Rock Rally ook wel eens pleegt te noemen was gisteren toe aan zijn eerste halve finale. In de Gentse Vooruit gingen tien van de twintig weerhouden bands op zoek naar een finaleplaats. De halve finale is ook de ronde waar de groepen een cover moeten opnemen in hun set. Altijd benieuwd wie er in slaagt om een nummer naar zijn hand te zetten.

Monami mocht de spit afbijten. Deze finalist van Westtalent bracht met zijn zweverige electronische muziek de herinneringen aan Massive Attack en Portishead naar boven. Met hun cover van I Wanna Be Your Dog van The Stooges wisten ze onze aandacht meer dan te trekken. Daar waar de song begon als een versie op minder toeren, eindigde ze stomend met een ontketende Hannah Vandenbussche. Na die dijk van een cover voelde het laatste nummer echter wat ontgoochelend aan.

Alleen en enkel met een gitaar in de aanslag mocht Sarah Devreese als volgende de bühne op. Echt een klinkende artiestennaam kan je dit bezwaarlijk noemen, maar over naar de muziek. Haar dromerige gitaarmuziek was goed. We durven zelfs de adjectieven schattig en leuk gebruiken. Jammer voor Sarah Devreese waren we het achteraf zo weer vergeten.

Joey werd onlangs nog De Beste Singer-Songwriter Van Vlaanderen waar hij zich al als een meer dan degelijk songschrijver liet gelden. Ook in de Vooruit liet hij zich van zijn meest catchy kant zien. De nummers waren netjes afgewerkt, een tikkeltje aan de gladde kant en bijgevolg behoorlijk hitgevoelig. De cover was Monkey Gone To Heaven van The Pixies. De song refereerde te veel naar het origineel en kon ons bijgevolg niet overtuigen.

De meest vreemde eend in de bijt was overduidelijk Nordmann. Ze spelen dan misschien wel jazzmuziek, maar rocken doen ze zeker en vast. De vraag is alleen of hier een ruim genoeg publiek voor te vinden is. Misschien wel, want Dans Dans bewees al dat je met instrumentale, experimentele muziek toch een voldoende breed publiek kan aanspreken. De energieke cover was voor ons onbekend, dus vergelijken kunnen we niet.

Five days was heel andere koek. Hun funky en poppy songs gingen er zeer vlot in. De cover van Gorrilaz’ Feel Good Inc. was leuk en onderhoudend. Persoonlijk vonden we het een heel gedoe met effecten en de meerwaarde was ons niet altijd duidelijk, maar de songs zaten goed in elkaar en de muzikanten leken ons sterk genoeg om de ballast overboord te gooien.

Electropop was er nadien bij Tempogeist. De soundcheck was wel opvallend langer dan bij de andere bands. Als je met elektronica werkt, kan de techniek blijkbaar nu en dan een eigen willetje krijgen. Tijdens de set was daar gelukkig niks meer van te merken. De groep bracht aanstekelijke en behoorlijk commerciële muziek. De zangeres beschikt over een goede stem en ziet er bovendien nog goed uit ook. De cover van The Strokes in een disco-versie was verrassend, maar niet meteen een schot in de roos.

Mocking Jay speelde de gevoelige snaar. Met hun meerstemmige luisterliedjes wisten ze de zaal onmiddellijk stil te krijgen. Wie niet zweeg werd aangemaand tot stilte. Hun nummers grijpen je naar de keel en hebben een hoog duystergehalte. Cover Girl In The War van Josh Ritter werd ondanks het sobere arrangement van het origineel vakkundig gestript en subtiel weer opgebouwd.

Echt zwaar rocken hadden we nog niet gedaan, maar daar zouden de laatste drie groepen verandering in brengen. Roza Parks mocht als eerste proberen om ons en de jury te overtuigen.  En overtuigen deden ze. Met hun rock vol noise-invloeden en hooks viel hun set nooit echt stil. Zanger Roel Vanbuel sloeg en zalfde en sloopte in alle enthousiasme zelfs een deel van het drumstel. Hun cover van It’s A Shame was eigenzinnig en helemaal naar de hand van de groep gezet.

High Hi heeft dan misschien een nogal slome naam, maar rocken kunnen ze wel. Ze openen met een ijzersterk en quasi instrumentaal nummer. Met hun powerpop spelen en zingen ze dat de stukken er vanaf vliegen. De cover werd vaag omschreven als twee covers met de werktitel Atomic Bomb en zo klonk hij ook.

Als laatste was Melting Time aan de beurt. De groep gooide net voor afronden nog een bom van jewelste de zaal in. Met een strakke ritmesectie, een hyperkinetische, maar virtuoze gitarist en een frontman die er stond als een huis en het publiek echt bespeelde, stuurden ze ons na een dynamisch optreden de nacht in. Wie een nummer van Stromae zo goed weet te kneden dat je het origineel bijna vergeet is goed bezig.

Vanavond kon de jury beginnen met het vergelijken en afwegen van de spreekwoordelijke appels en peren. We zouden niet graag in hun schoenen staan, maar als we dan toch een gokje moeten wagen dan denken we dat we Monami, Mocking Jay, Roza Parks en Melting Time nog zullen terugzien. To be continued…