Ha'Fest: Sarah Neufeld & Jóhann Jóhannssonn - Van neoklassiek tot folk

Handelsbeurs, Gent, 13 mei 2016

De muzikanten op de tweede avond van Ha'Fest kenden elkaar allemaal. En dat zorgde voor een mooie verassing op het einde van Sam Amidons set. Muzikaal ging het tegelijk erg divers: van de verstilde klanken bij de film ‘End Of Summer’ tot de folk van Sam Amidon.

Eerst mocht Sarah Neufeld aantreden. De violiste (die ook deel uitmaakt van Arcade Fire) bracht eerder dit jaar haar tweede solo album ‘The Ridge’ uit. Dat album week een stuk af van het minimalisme en hedendaags klassiek dat te vinden was op het debuut en op de uitstekende samenwerking met Colin Stetson, ‘Never Were The Way She Was’. ‘The Ridge’ was qua bezetting gevarieerder en in de Handelsbeurs was dit album ook erg aanwezig.

Neufeld pakte vooral uit met het sterke en ritmische vioolspel, dat ook te horen is bij die verschillende projecten. Bij momenten mengde ze ook haar stem daaronder, vaak door een waas van reverb; de ene keer met tekst, de andere zonder. Ze werd hierbij bijgestaan door drummer Stefan Schneider, die ook op ‘The Ridge’ terug te horen is. 

Waar de nummers met enkel viool en stem waarschijnlijk erg abstract waren geweest, voegden de drums een meer poppy gevoel toe. Een nummer als A Long Awaited Scar begon met vrij los spel van zowel viool als drums, maar veranderde dan door de toevoeging van een stappende basdrum. Jammer genoeg wist ze daardoor minder te raken en diepgang te creëren. Afsluiter was Where The Light Comes In, een kort en rustig stuk waarin vooral de viool voorop stond.

‘End Of Summer’ is zowel de titel van een film als van de bijhorende soundtrack, beide van de hand van de IJslande componist Jóhann Jóhannssonn. De film bestaat uit een reeks zwart-wit beelden die Jóhannssonn met een Super-8-camera op Antarctica draaide. Met de live uitvoering van ‘End Of Summer’ had de Handelsbeurs een primeur, maar Jóhannssonn moest helaas annuleren wegens ziekte. Zijn medekompanen, Robert A. A. Lowe en Hildur Guðnadóttir, namen dan zijn partijen over, waardoor de voorstelling toch nog kon doorgaan. 

Een echt verhaal of een ontwikkeling is in de film niet te ontwaren, maar dat stoorde bij de live voorstelling ook niet meteen. De muziek werkte ook vooral vanuit de trage ontwikkeling van de nummers en het warme wintergevoel dat werd opgewekt, eerder dan door drukke arrangementen. In tegenstelling tot het album bevatte deze uitvoering ook de bijhorende fieldrecordings, die op Antarctica gemaakt waren, en aan het begin van de verschillende delen moest de muziek daar steeds de overhand op nemen. 

De mengeling van die fieldrecordings en de verstilde klanken, die Guðnadóttir en Lowe opwekten, werkte wonderwel. Ook op de momenten dat de soundtrack maar minimaal was. Doorheen de vier delen van ‘End Of Summer’ en de kleine improvisatie, die de film voorafging, experimenteerden ze met stem, cello, elektronica en effecten. Zeker in het derde deel, waarin er een tapijt  van stemmen werd gecreëerd door middel van loops, was de bewerking het sterkst aanwezig.

Omdat Jóhann Jóhannssonn er niet bij was, werd Sam Amidon last minute opgeroepen om ook een set te verzorgen. De folky nummers, die hij bracht, waren compleet iets anders met wat daarvoor werd gepresenteerd en Amidon begon zijn set zelfs met op dit contrast te wijzen en het extra in de verf te zetten. Daarmee had hij het publiek ook meteen op de hand en ook doorheen de set wist hij op verschillende momenten het publiek aan het lachen te brengen.

Maar al die verhalen en mopjes tussendoor konden niet verhullen dat hij ook een reeks breekbare nummers op gitaar - en een enkele keer op banjo - bracht. Het folky gevoel, dat daarin zat, vormde inderdaad een groot contrast met het voorafgaande, maar dat mocht de pret niet ddrukken. Net zoals Amidon weet hoe hij tussen de nummers door een verhaal moet vertellen, weet hij ook hoe dat in een nummer moet. 

Het publiek was duidelijk enthousiast over wat Amidon deed, ook al was dit iets heel anders dan wat er origineel geprogrammeerd stond. Toch was er ook een link met het voorgaande, want zowel Neufeld als Guðnadóttir en Lowe kwamen op het eind meespelen. Doordat het eindapplaus bleef aanhouden, kwam Amidon, hoewel de zaallichten al waren aangefloept, toch nog een keer terug voor “afscheidsnummer” Your Lone Journey. En zo verliep onze eenzame trip naar huis toch in tevredenheid.