Gruff Rhys - Boeiend gezwets

Botanique, Brussel, 11 maart 2011

Rare jongen, die Gruff Rhys. Als je hem voor je microfoon krijgt, is hij verlegen en terughoudend; maar op een podium krijg je geen speld tussen zijn wild discours over de meest vreemde dingen. Of hoe een podium een man kan veranderen.

De andere Welshmen, die voor het voorprogramma zorgden, zijn ook al niet echt doordeweeks. Communicatie met Y Niwl was er helemaal niet, tot iemand in het publiek de titel van een nummer vroeg en gitarist Alun Evans (en nee dit is geen typefout) uitweidde over de voordelen van een setlist. Maar muzikaal zat het helemaal snor. De band speelde een soort postpop, waarin je sporen van surf, sixties pop en zelfs reggae terug vond. Soms deed de muziek denken aan The Shadows, dan weer doemde het beeld van Dick Dale op. Dat er niet werd gezongen , deed de eerder vernoemde invloeden nog meer uit de verf komen. Het lijkt onwaarschijnlijk dat deze band ooit hoge toppen zal scheren, maar de vraag is of ze daar ook werkelijk naar streven. Het was hoe dan ook een mooie ontdekking.

Zo weinig communicatief het voorprogramma was, zo praatziek was Gruff Rhys. Met veel humor voorzag hij bijna elk nummer van een inleiding. Bij de songs die in het Welsh gezongen werden, legde hij ook nog eens uit waarover ze precies gingen. Dat was soms amusant (de "talkshow",  inclusief begintune die op een platenspelertje werd afgespeeld, waarin Y Niwl-gitarist Evans, kwam "optreden" was best grappig), maar ging, naarmate het concert vorderde, soms toch irriteren.

Geen kwaad woord echter over het muzikale gedeelte van de show. Want vanaf opener Gwn Mi Wn (of Yes, I Know naar verluidt) voerde Rhys ons door een oeuvre, dat stilaan indrukwekkend wordt.

Opvallend was vooral dat hij pas bij het zevende nummer (Sophie Softly) terugviel op zijn meest recente plaat. Voordien kwamen  zijn soloalbums 'Yr Atal Genhedlaeth' uit 2005 en 'Candylion' uit 2007 aan bod. Ook meer obscuur werk als In A House With No Mirrors, uit een plaat waarvoor Rhys samenwerkte met Tony da Gatorra, een Braziliaans muzikant, werd opgediept.

De heren van Y Niwl bleken uitstekende begeleiders voor Rhys en toonden aan dat ze zelfs met de blokfluit (Gwn Mi Wn) uit de voeten konden. Om de blazers in Sensations In The Dark te vervangen, haalde Rhys zelf de mondharmonica boven, waardoor het nummer iets meer in de folkpopsfeer kwam te zitten.

Voor de animatie zorgde de frontman van Super Furry Animals zelf, door als volleerd applausmeester de nodige informatieve borden ("Applause", "Thank You", ...) boven te halen. Voor eerste bisnummer Rubble Rubble vroeg hij een herkenningsapplaus, zodat het tenminste leek alsof hij een grote hit op zijn repertoire had staan. Om maar te zeggen dat ook de entertainmentfactor van dit concert behoorlijk hoog lag.

Met het minutenlang uitgesponnen Skylon! werd uiteindelijk een show afgesloten die muzikaal boeiend was, maar soms te lang en te veel in gezwets uitblonk. Dat vergeven we Rhys echter graag.