Grouper - Pracht in eenvoud
Kunstencentrum Vooruit, Gent, 1 mei 2015
Hoe eenvoudig kan een concert zijn: één musicus als voorprogramma, zich verschuilend achter een petje en zelden opkijkend, en één musicus als hoofdact, zittend op de grond tussen een gitaar en wat knoppen. Deze twee artiesten passen het dogma van "Less is more" alvast op uitmuntende wijze toe. Beiden schotelden hun muziek voor op een bordje van intimiteit en lieten amper ruimte voor applaus.
De Brusselaar Ignatz, alias Bram Devens, zette de toon. Met ietwat dissonante gitaarakkoorden, die op een of andere manier toch een coherent geheel vormden, nam hij het publiek langzaamaan mee naar onbekend terrein. Zijn bezwerende songs, soms instrumentaal, maar vaak ook met zang, hebben een originele lo-fi bluessound en voelen hierdoor heel Amerikaans aan.
Zijn set sloot naadloos aan bij de muziek van Grouper, het soloproject van de Californische Liz Harris. Na een korte podiumwissel, waarbij de magie van Ignatz nog nasluimerde, ging Harris haast onopgemerkt op de grond zitten, omringd door haar materiaal, en stemde ze haar gitaar alsof ze in haar eigen woonkamer bezig was. Een piano – het instrument dat alomtegenwoordig was op haar meest recente album 'Ruins'– was vreemd genoeg niet te bespeuren. Haar geluid leunde daarom dichter aan bij vroeger werk als 'The Man Who Died In His Boat'.
Maar dat deed haar nummers niet minder goed overkomen. Ze waren alleen veel moeilijker herkenbaar. In het begin van haar set hadden we aan de hand van haar stem nog een paar aanknopingspunten. Zo hoorden we een prachtig uitgesponnen versie van Holding. Maar toen ze in het tweede deel van haar set vooral instrumentaal ging, vervloeiden alle nummers tot één muzikale soundscape. Wel herkenden we nog het kabbelende water en de kikkers uit de opener van 'Ruins', Made of Metal, en ergens spotten we ook nog de outro van Made Of Air.
Terwijl zowat de helft van de toeschouwers helemaal meegingen in deze muzikale ontdekkingsreis, was het voor anderen moeilijk er de aandacht bij te houden. Een minderheid gaf het zelfs op en verkoos de uitgang. Zij, die zich wel konden vinden in Groupers muziek, werden daarentegen getrakteerd op een uniek concert, waarbij Harris als een stille sjamaan aan de knoppen ons gestaag bezwoer.
Als extra werden psychedelische natuurbeelden bij de muziek getoond. Hoewel dit voor sommigen misschien een meerwaarde was, vonden wij het vooral te "in your face" en dus irritant om ervan te kunnen genieten. Zo brachten wij het grootste deel van het concert met de ogen dicht door. De avond eindigde even plots als ze was begonnen en Harris liet zich niet verleiden tot een bisnummer.
Artiesten als Ignatz en Grouper maken vooral muziek voor zichzelf. En dat heeft zijn charme. Applaus aanvaarden ze amper, al hadden ze die alvast dubbel en dik verdiend.