Groezrock - Talentvolle hoogvliegers en teleurstellende headliners
Groezrock, Meerhout, 25 april 2009
De laatste jaren is Groezrock uitgegroeid tot het jaarlijkse mekka van punk en hardcore. En ook dit jaar verenigden punkers aller landen zich weer in het afgelegen Meerhout, voor twee dagen muziekplezier. Dit was dag 1.
Organisatorisch valt er nog een hoop te verbeteren aan dit festival. Het beperkte aantal kassa’s aan de ingang maakte dat het de gemiddelde festivalganger bijna een volledig uur kostte om de weide te betreden, en dat zorgde voor de nodige oproer. Maar eens men het heilige gras onder de voeten had, was dat allemaal snel weer vergeten.
Het was nog maar de vraag of You Me At Six onze grote verwachtingen kon inlossen. Opener Jealous Minds Think Alike barstte van de energie, een rode draad die doorheen de hele set terug te vinden was. Van Save It For the Bedroom tot The Rumour, stuk voor stuk werden de nummers met overvloedige overtuiging gebracht.
Vocalist Josh Franceschi verbaasde meermaals met zijn krachtige stem en kon moeiteloos het muzikale geweld van zijn groepsgenoten aan. Hier en daar vielen nog wat foutjes te ontdekken, maar dat nemen we dit vijftal niet kwalijk. Alleen al de overtuiging en de energie waarmee deze jongelingen hun duivels catchy nummers brachten, was bewonderenswaardig.
Ieder festival heeft zo zijn buitenbeentjes, en in het geval van Groezrock was dat Innerpartysystem, een viertal dat een verfrissende mix van rock en elektro brengt. Een groepje nieuwsgierigen had zich alvast voor het podium van het gloednieuwe Back 2 Basics-stage genesteld. Met open mond keken we toe hoe de Amerikanen het beste van zichzelf gaven en onze oren verwenden met een knap staaltje muziek.
Op de performance zelf viel niks aan te merken. Patrick Nissley leefde zich als geen ander in tijdens zijn vocale prestaties, terwijl toetsenist Jesse Cronan ons achter zijn keyboard meermaals deed denken aan de Muppet Shows eigenste Animal. This is entertainment / you are down on your knees / begging me for more. Met deze lyrics uit het ongetwijfelde hoogtepunt Don’t Stop nam Nissley ons de woorden uit de mond. Enough said.
Verrassing van de dag was VersaEmerge. Ook voor deze jonkies hadden we grote verwachtingen, en die werden maximaal ingelost. Hoewel zangeres Sierra Kusterbeck slechts 17 jaar oud is, slaagde ze erin de tent op zijn knieën te krijgen voor haar dijk van een stem. Hier en daar speelde haar hyperactiviteit op het podium haar parten en leidde dat tot kortademigheid en lappen tekst die wegvielen, maar de gigantische uithalen tijdens Past Praying For maakten dat allemaal meer dan goed. De bandleden die Kusterbeck omringden, zorgden bovendien voor de nodige muzikale back-up en barstten net als hun frontvrouw van de energie. Respect!
De avond bracht ons niet alleen regen, maar ook een knaller van een set, gebracht door Underoath. De award voor meest competente drummer gaat ongetwijfeld naar Aaron Gillespie, drummer én vocalist van deze band. Nummers als In Regards To Myself en A Moment Suspended In Time werden door de gehele band met volle overgave gebracht. Het publiek slikte alles als zoete koek en liet zich meeslepen door de typische Underoath-sound: drums die knallen als kogels, venijnige gitaren en subtiele synths. Afsluiter Writing On the Walls zette de tent van de Main Stage in vuur en vlam, voor zover dat nog niet het geval was.
Na de verbazingwekkende set van Underoath was Taking Back Sunday een teleurstelling. De band zelf, sinds enkele maanden met nieuwe gitarist, speelde verschrikkelijk strak, maar dat kon de rotslechte vocale prestatie van Adam Lazzara niet compenseren.
Maar een podiumbeest blijft Lazzara hoe dan ook. Het uitzinnige publiek hing aan de lippen van de frontman, die onafgebroken zijn microfoon in het rond slingerde. De gebruikelijke sing-alongs als Cute Without The E, MakeDamnSure en Liar (It Takes One To Know One) brachten de nodige sfeer in de keet. Toch konden wij niet ten volle genieten van deze band. Leuk, maar ook niet meer dan dat.
In tegenstelling tot hun voorgangers zat de zang bij Thursday wél goed. Geoff Rickley stond enkele uren tevoren reeds op het podium met United Nations, maar het was vooral bij zijn eigen band dat zijn stem ten volle benut werd. De set was een voorbeeld van hoe het wel moet: een handjevol ijzersterke muzikanten, een toegewijd publiek en een setlist die van begin tot einde boeide. Van het energieke Counting 5-4-3-2-1 tot het rustige War All the Time, geen moment verveelden we ons.
De paar nummers die we nog van Bullet For My Valentine meekregen, waren niet genoeg om te overtuigen. Ja, Tears Don’t Fall is een knaller van een hit, en ja, Matt Tucks stem is er met sprongen op vooruit gegaan sinds zijn stembandoperatie. Maar Bullet For My Valentine en Groezrock blijft een uiterst bizarre combinatie. Wij hadden aan het einde van deze succesvolle eerste dag liever een knoert van een band gehad die iédereen boeide. Jammer.