Groezrock - Regen en Rise Against scoren, NoFX laat het afweten

Groezrock, Meerhout, 24 april 2009

De laatste jaren is Groezrock uitgegroeid tot het jaarlijkse mekka van punk en hardcore. En ook dit jaar verenigden punkers aller landen zich weer in het afgelegen Meerhout, voor twee dagen muziekplezier. Dit was dag 2.

Het was onder een broeiende zon dat we ons zaterdagochtend naar de Main Stage begaven voor The Flatliners. Deze eerder brainless ska-punk was net wat de festivalganger nodig had op deze “vroege” ochtend. “Who’s hungover? Who’s already drunk?”, grijnsde Chris Cresswell. Het gejuich waarop deze vragen onthaald werden, zei genoeg. De vrolijke ska-punk van het Amerikaanse viertal werkte aanstekelijk en hun vijfendertig minuten durende set was net lang genoeg om de interesse niet te verliezen. Een geslaagde opener.

Dat het geluid van de Core Stage meermaals te wensen over liet, was ook te merken bij Emery. Een spijtige zaak, want deze band deed zijn uiterste best om overtuigend te zijn. Het duurde een tijdje, maar tegen het einde van de set leek de groep eindelijk een goed ritme te hebben gevonden. De diepzinnige lyrics lagen wat zwaar op de maag, maar de muziek viel ten zeerste te genieten.

Architects was de zoveelste hardcoreband in het rijtje, maar ook weer nét iets anders dan zijn soortgenoten. Misschien was het de energie waarmee zanger Sam Carter over het podium huppelde, of de overgave waarmee de rest van de band zijn instrumenten mishandelde. Hoe dan ook, deze Britten boeiden dat beetje meer dan andere hardcore bands, al bleek het ook bij hen na een tijdje allemaal op elkaar te gelijken.

Van zichzelf serieus nemen hebben The Aquabats zichtbaar nog nooit gehoord. En dat is maar goed ook, want de muziek die deze mannen in hun veel te strakke zwempakjes - inclusief badmuts én duikbril! - produceren, is te simpel voor woorden. Maar het is juist die belachelijke humor die deze band de moeite waard maakt. 

Tijdens hun set gevuld met flauwe grapjes, vrolijke punk en heerlijk simpele hitjes als Look At Me, I’m A Winner! verveelden we ons geen minuut. “It’s the hardest metal on earth! But is it harder than Slayer?” kirde de vocalist, alvorens in een duel te treden met Golden Idol, een gouden creatuur dat enkele momenten voordien het podium opstrompelde.

Niet veel later, bij de aanvang van Pool Party, was de chaos compleet toen het publiek werd bedolven onder opblaasbaar zwemmateriaal. Strandballen vlogen door de lucht, matrassen en zelfs opblaasbare zwembadjes werden gebruikt als crowdsurfmateriaal. "It’s a cool party", grijnsde de frontman niet veel later. Daarin gaven we hem volkomen gelijk: deze mannen weten van wanten.

The Academy Is... is de zoveelste telg van poppunkplatenmaatschappij Fueled By Ramen. Maar terwijl hun labelgenoten VersaEmerge ons vrijdag ten zeerste konden boeien, verveelden deze jonge Amerikanen alleen maar. Als een jonger broertje van Taking Back Sunday-frontman Lazzara slaagde William Beckett er daarentegen wél in om de juiste noten te zingen, maar van inleving en interactie scheen deze vocalist nooit eerder te hebben gehoord. Jammer voor de tienermeisjes die zich op de eerste rij de longen uit het lijf schreeuwden voor hun idolen. Hits als Slow Down en The Phrase That Pays klonken aardig, maar ook niet meer dan dat. Wij vragen ons af of het de jongens wel iets kon schelen.

Terwijl de donkere onweerswolken zich weer hadden samengepakt boven het Meerhoutse festivalterrein, gaven de stoere gasten van Comeback Kid het beste van zichzelf. Met hun zo nu en dan zelfs swingende hardrock deden de Canadezen ons op verschillende momenten denken aan Every Time I Die.

Het overactieve publiek trok zich niets aan van de hemelsluizen die intussen waren geopend en gaf net als de bandleden het beste van zichzelf. Nog enkele minuten na afloop van de set klonk het refrein van afsluiter Wake the Dead door de tent. We said, we said, we said/this time was gonna be different werd er verwoed geroepen, terwijl enkele trots grijnzende bandleden het vijfduizendkoppige koor in beeld brachten met hun videocamera’s. Mooi.

Er zijn zo van die bands die keer op keer blijven knallen, en één daarvan is Rise Against, dat al voor de tweede keer dit jaar op Belgische bodem speelde. Het leek ons moeilijk om hun waanzinnige prestatie in de Ancienne Belgique te kunnen overtreffen, maar toch deden de Amerikaanse punkers dat met gemak.

De gewillige fans lieten zich meeslepen door de huizenhoge refreinen en gaven alles, zoals Give It All mooi illustreerde. Met superhits als Ready To Fall, The Good Left Undone en Injection kreeg het viertal het uitzinnige publiek moeiteloos op de knieën, om vervolgens met een duivels waanzinnig Prayer Of the Refugee de genadeslag toe te brengen.

Het razende succes van NoFX, tot slot, was moeilijk te begrijpen na een set die voor de ene helft bestond uit flauw gelul en voor de andere helft uit slecht gespeelde muziek. “De vaders van punk”, hoorden we meermaals zeggen in het publiek, maar daaraan twijfelen we ten zeerste. Een teleurstellende afsluiter voor zo’n weekend gevuld met ijzersterke muziek. Volgende keer beter?