Groezrock 2011 - Zon, zand en punk

Festivalterrein, Meerhout, 27 april 2011

Met de editie van 2011 vierde het alternatieve punkfestival Groezrock zijn twintigste verjaardag. En dat zullen we geweten hebben, want op de affiche prijkten enkele pareltjes van namen die ook live alle verwachtingen konden inlossen. Het verslag van vrijdag.

De vier Schotten van Twin Atlantic speelden een ultrakorte set, maar haalden desondanks toch het onderste uit de kan. Met hun cleane en mainstream rock passen de jongens misschien niet perfect binnen het punkplaatje van het festival, maar op het vlak van muzikale virtuositeit moet Twin Atlantic zeker niet onderdoen voor de andere bands.

De groep moet het vooral hebben van nummers als You're Turning Into John Wayne (tevens de afsluiter van de set), van ingenieuze gitaarriffs en van het eigenwijze accentje van frontman Sam McTrusty. Een absolute hoogvlieger is dit Schotse viertal nog niet, maar met zo'n potentieel is wellicht nog een mooie toekomst weggelegd voor deze jongeheren.

The Blackout kwam op Groezrock 'Hope' voorstellen, het inmiddels derde album van het zestal uit Wales. Sinds hun passage op Groezrock in 2009 hebben deze jongens zich ontpopt tot echte entertainers, en dat was ook te merken aan het enthousiasme bij het publiek.

Maar het publiek was vooral voor de gouwe ouwe nummers naar de Eastpak Stage afgezakt. Nieuwe songs zoals Never By Your Side werden maar matig ontvangen, terwijl I'm A Riot? You're A Fucking Riot!, This Is Why We Can't Have Nice Things en ShutTheFuckUppercut op veel bijval konden rekenen. Een toffe en energieke performance was het zeker, maar bij de top van het festival horen deze jongens nog lang niet.

Het Amerikaanse Thursday speelde maar liefst twee keer op Groezrock. De set op vrijdag was volledig gewijd aan 'Full Collapse', het tweede album van de band dat in 2001 verscheen. Vooral voor de doorgewinterde fans was dit een waar festijn, want niet iedere dag speelt een band live een integraal album.

Tien jaar na datum klinken tracks als Paris In Flames en Understanding in a Car Crash een heel stuk meer volwassen, want ook het aparte stemgeluid van frontman Geoff Rickly is de afgelopen tien jaren sterk geëvolueerd. De andere muzikanten gaven zich eveneens met volle overgave, net als het publiek dat genoot van deze unieke performance. Dit was er zonder twijfel eentje waaraan wij (en met ons nog veel andere fans) nog vaak zullen terugdenken.

In de Etnies Tent vloog Cancer Bats er helemaal tegenaan. Bij het eerste nummer barstte de totale chaos los (de Etnies Tent is immers een podium zonder securitybarrière, waar de toeschouwers moeiteloos het podium kunnen betreden), en diezelfde chaos bleef de hele set overheersen. Het enthousiasme van zowel band als publiek in combinatie met de snoeiharde metalcore belichaamde het ultieme Groez-optreden.

Genadeloos vuurde de groep onder andere Sorceress en Lucifer's Rocking Chair op het publiek af, om af te sluiten met een dijk van een nummer: Hail Destroyer. Dit was zonder twijfel het beste concert van de avond. 

Het was alweer een hele tijd geleden dat we Every Time I Die nog hadden gezien, maar dat maakten de Amerikanen helemaal goed met een ijzersterke set. Hun recht voor de raap attitude is er één waar zonder twijfel ontelbare bands naar opkijken.

Met verbazing keken we toe hoe de groep met nummers als The New Black, Bored Stiff en We'rewolf de zaal in vuur en vlam zette - getuige de gigantische circle pit die plaatsvond. Wij werden nog maar eens overtuigd van de absolute klasse van deze topband. 

In de categorie "meest originele begin van een set" kiezen we voor het Amerikaanse August Burns Red. De set werd afgetrapt met een hilarisch misplaatste danceremix van Everybody's Free, die bruut onderbroken werd door de keiharde metalcore waarvoor de band bekend staat.

Op dezelfde brute, genadeloze manier baande de groep zich een weg door zijn set. August Burns Red bracht ons een flinke portie gitaren, bijgestaan door een paar rauwe vocals. Een combinatie die ons helaas niet langer dan een halfuur kon boeien. Variatie was erg ver te zoeken en ook de erg solide liveperformance die we bij pakweg Every Time I Die zagen, was er nog niet. De band heeft nog veel ruimte om door te groeien.

Hoe Underoath het live zou stellen zonder drummer/zanger Aaron Gillespie was de grote hamvraag. Maar de nieuwe aanwinst, drummer Daniel Davison, wist ons tijdens de set volledig te overtuigen van zijn muzikale capaciteiten.

De set was grotendeels gewijd aan het onlangs verschenen album 'Ø (Disambiguation)', met ter afwisseling enkele oude nummers. Het nieuwe werk leek het publiek echter niet volledig te overtuigen, het contrast tussen het enthousiasme bij de oude en nieuwe nummers was dan ook erg groot.

Het laatste feestje van de avond kwam van het Ierse Flogging Molly. Alle ingrediënten voor een vrolijk feestje waren aanwezig: opzwepende folknummers (Drunken Lullabies en Devil's Dancefloor werden luidkeels meegejoeld), een groep uitstekende muzikanten en een uitzinnig (en ietwat dronken publiek) zorgden voor een uitgelaten sfeer en een set die stond als een huis. Groezrock had geen betere band kunnen kiezen om een eerste, succesvolle dag af te sluiten.